Oceanen vol liefde, kunnen haat, niet wegspoelen.…

Kariatide of Caryatide een vrouwenbeeld dat dient als pilaar opgebouwd Grieks; priesteres uit Karyae in d' oudheid in Egyptisch'-, Griekse architectuur gebruikt Er is een mannelijke variant, telamon/atlant niet echt fijnbesnaard, maar masculien Telamon en kariatide dragen flink en ondersteunen enorm gezonde zuilen voor een te dragen last…

Met de IPhone in de hand ren je van A naar B zonder dit apparaat valt echt niet meer te leven in de metro, op de fiets naar school of in de WC met de IPhone valt altijd wel iets te beleven sinds de smartphones hun intrede hebben gedaan hoor je er met een normale telefoon niet meer bij en is de verslavende werking er van uit gegaan zonder je…

We eten allen van de bloem der aarde, een bloem, die ik erg kostbaar noem.…

In de stille, mooie momenten vroeg ik mij, vraag ik me: 'Waar zal jij lopen?' In de moeilijke tijden, wanneer vraagstukken zich opdringen in mijn geest, zal ik voortaan weten wat mij het meest bezighield. Mensen zwerven over de aardbol. Ze leren lopen en staan en gaan zoals ze gaan. Er is leven en dood, verdriet en vreugde aantrekken…

Soms, geloof ik, geloof ik in mijn eigen leven, in die schone wereld met alles erop en eraan bloemen, bomen gras en vogels zeeën, en meren herinner ik me toch ook vooral al die keren dat onze dromen uitkwamen en wij samen waren.…

Dagen van wanhoop, maar ook van geluk. Bomen in volle bloei, toch zijn er vele takken stuk. Door wind geknakt of soms geheel weg- gerukt. Hemel blauw dan weer grijs en wat is wijsheid nog wanneer men lijdt? Iedere dag een nieuw begin en een nieuw eind. Zon en maan wisselen elkaar af, licht en donker bestieren het bestaan. Een komen…

Al de mensen die over de aardbol trokken, wat was hun bestemming? Al de wensen in hoofden en harten, waar gingen zij heen? Al de mogelijkheden... waar werden ze werkelijkheid? In mijn hoofd alleen in dit kloppend hart bleek géén enkele wens van al die mensen over de wereld: voor ons, nu levend, en de generaties die komen gaan. Mijn wensen…

De wereld, wat hebben wij, mensen, ermee gedaan? Wat doen we met ons bestaan? Hebben wij bereikt wat we wilden... welke dorst werd gelest en wat voor honger werd gestild? De wereld, planeet in het universum vol van liefde en verlangen naar vrede... de wereld: ìs het reden genoeg om te stoppen met haat en oorlog? Is het nog op tijd om elke…

Een flesje bier, een glaasje wijn of soms een kan. Ik word er vrolijk van. Dan zie ik mooie dingen, ga ik zo maar een liedje zingen, denk ik aan hoe alles anders kan. Daar word ik echt heel vrolijk van. Dan moet ik dansen, moet ik springen, spring ik gaten in de lucht, ga uit mijn dak, ga door 't plafond van vreugde, want stel dat alles…

Het verre, onbekende vasteland kende grootse, onkwetsbare zuiverheid. Wonen, zwerven was onnoemelijk wijd: hoge wijsheid schiep rechtlijnig verstand. Steeds tegen ruwe ontbering bestand streed de gezonde geest voor zekerheid, was bij hard en eenvoudig leven verblijd. Tenlotte kwam ontdekkers op zijn strand. Indringers zouden bezittend besturen…

De complete wereld is slapend. Ze valt ook niet te wekken en laat zich in slaap sussen, het geweten door de duivel kussen. De mensen houden er geen werkelijke waarden noch mening op na: de waarachtigheid is ver verdwenen. Maar Petra kan niet slapen, blijft wakend telkens opnieuw verder vechtend en strijdend. Ze laat schreeuwende zielen niet…

Ik zag in een bliksemflits die de nacht verlichtte, dat ik sterker was dan zij. Zij, die de oorlog onderschreven, die voor het geweld niet beven. Maar wij, vredebroeders, staan krachtig tezamen en geven niet onze laatste adem.…

Als reizigers die de weg afgaan vol gevaren, Droomden ze van moed en heldendaden. Langs het pad van gouden appelbomen de weg verloren. Uit het zicht geraakte korenvelden. Het ging hen voor de wind en ze geraakten verder in het succesvol najagen van hun hartstochten. Toen alles in goud verandert was, werd het kil en donker om hen heen…

Een vreemd soort Weemoedigheid hangt Langzaam in de lucht, Loom als was het een Vooruitgeschoven zomerdag Die net als mijn gevoel Te koud is voor de tijd Van het jaar - een lage, Verschroeide geur van Weemoed die overblijft Van alles verterend vuur En die tastbaar resultaat Lijkt van jouw sterven In dit lijdensuur…

Men was je al bijna Vergeten, visser aan Het kruis die zojuist De geest gegeven had Nadat je in je doodsstrijd Luid om je Vader geroepen had, En waarom jouw God, jouw Vader, Je toch verlaten had, dobbelden Soldaten om jouw kleding die jij Nu toch niet meer nodig had - Toen uit het niets de wereld Aardedonker werd en een Felle…

we leven in constante conflicten in het groot en in het klein er schijnt geen einde aan te komen steeds weer nieuwe oorlogen we zeggen ( bewapend ) dat het moet voor de uiteindelijke vrede uit onvrede, woede, machteloosheid schijnen we niet te begrijpen dat bij onze geboorte er een prachtige wereld op ons wachtte...onschuldig, rein.…

Nadenkend kijken door schemerblauwe lenzen de wereld is overwoekerd door kronkelige stengels waarbij voortdurend bijengezoem klinkt zullen eens reusachtige planten en nietige diertjes de aardbol beheersen terwijl de gehele mensheid begenadigd elders in het heelal woont?…

Wie doet er mee? De woelige zee en vieze lucht maken ons ziek. Chemie met vliegtuigen uitgestuurd als gif tegen elk leven. Mijn lijf reeds ziek, maar ik nog niet. Daarom die roep tot creëren; verbeeldt en het wordt je deel. Gedachten verzetten piramiden. Al gehoord van het Noro-virus? Weg ermee. Toveren is de boodschap. Een nieuwe aarde…

Radeloze blikken in de ogen van mensen. Zij kunnen het niet langer verbergen. Hun grimas verbleekt, het schild brokkelt af. De dagen die zij leven lijken soms een straf. Enig vertier moet het leed dan verzachten, maar men zit onderwijl ergens anders met zijn gedachten... Kleurrijk als het leven is met zoveel aanbod op allerlei gebied is…