Rood en wit zij spelen hun spel zonder te vragen kan dit wel. Steeds maar rond geen weg terug blijven ze draaien vliegensvlug. Zonder afweer snel uitgeteld deze wedstrijd had ik niet besteld. Het spel blijft duren ze geven niet op krachten meten tot over de top. Rood en wit ze vechten door plaatsen mij op een dood spoor.…

Razendsnellen speren hun ware doel voorbij geen kracht om af te weren zijn ze een deel van mij. Hun plekjes gevonden onzichtbaar aan de wand tonen ze geen wonden alleen hun scherpe kant. Dankbaar voor mijn zorgen stralen ze keer op keer gemeen groetend...tot morgen dan treffen wij ons weer.…

laten we wel wezen liefde is het geven van je hart voor heel diep bij ‘n ander daar van binnen je dient de mens die smart naar hart voor lief en leven doneren van lever nier of been is zeker ook heel goede zaak misschien minder of zelfs niet met in het verschiet van lief in de maak bij een hart van steen Toelichting…

De boodschap was zo verteld en zo verklaard Het werd gebracht kalm, rustig en bedaard Een schouderklop en een hand Daar stopte het medische verstand. Een half jaar! Wanhoop, verbijstering en tranen Emoties zonder banen berusting, ongeloof en opstand Allemaal kregen ze de overhand Een half jaar! Denken, doen en praten Dit wil ik doen en…

Hopeloos machteloos godsgruwelijk boos onbegrijpelijk, onaanvaardbaar deze onmenselijke sluipmoordenaar Intens verdriet Killer STOP!!!! Neem dit leven niet!! Zij is zo mooi, zo pril, zo vol leven zo vrolijk, zo positief, heeft zoveel te geven…

Gezeten op het duin gaf ik al mijn zorgen mee met de golven van de zee. Mijn hoofd werd leeg Nieuwe energie kwam boven. Ik blijf echt knokken Ik zal het je beloven!…

Het leven aan een zijde draad je weet wel hoe dat gaat Even weer niet opgelet en dus op mijn plaats gezet Leven weer eens overhoop weet dat ik er niets voor koop Moet beter op mezelf gaan letten puntjes op de i gaan zetten Anders gaat het verder mis weet nu dat het nodig is Wil nog even door dus ik ga er nu weer eens voor…

Stil ging hij in de hoek zitten kuiten tegen zijn billen hoofd schuddend op en neer niemand die iets zei niemand die iets vroeg maar ook niemand die beseft, een lach is al genoeg……

'k Zat even zonder inspiratie, want m'n hoofd was een beetje leeg kwam misschien door de operatie dat m'n pen eventjes zweeg. Zat heel even zonder ideetjes kwam door de narcose, zeker en vast Ben ontwaakt uit m'n kunstmatig slaapje dus weer op papier te gast.…

Kanker, Eén klein woordje Met zo'n groot effect. Eén stom woordje Van 6 letters groot Voor de 1 een scheldwoord, Voor de ander De Dood…

Adem in, adem uit zo hoort het te zijn adem in, adem uit het doet soms zo'n pijn. Adem in door je neus adem uit door je mond zo zou het moeten gaan het hele klokje rond. Adem in, adem uit het doet pijn op m'n borst het is de adem waarnaar ik snak het is de lucht waar ik naar dorst. De ene keer gaat het goed een andere keer gaat…

Het uitzicht vanuit hun bed is de enige troost elk bezoek bezorgt hen een traan wachtend tot het leven wordt geloosd want veel langer kunnen ze het niet aan Elke dag met verdriet en pijn geen toekomst meer voor hen weggelegd overgegeven aan een lot zonder welzijn terwijl ze zo aan het leven waren gehecht Of God dit nou gewild heeft of niet…

Je zou ze willen kussen en omarmen zoals ze daar staan de dagen te vullen rechtop maar wankel als dominostenen met alleen maar zwart en steeds meer witte stippen.…

de koorts van het gedroogde gras betekent luid en duidelijk zichtbaar snuitmalaise niesfestijn hoestmelange onkies eerbetoon aan inheems gewas ik heb het nooit bij bloeiend vlas fluitenkruid rode klaver wilgenroos maar nu des te erger bij primula’s lelies en ook dat gedroogde gras mijn neus ziet er niet uit de wanden rood en schilferig…

Je ogen zijn geopend het einde komt in zicht je weet dat je gaat verliezen toch heb je je altijd op winnen gericht Je hebt ervoor gevochten je hebt er alles aan gedaan maar niemand kon je redden je moet de hoop nu laten gaan Tranen in m'n ogen tranen van de pijn die pijn die ik zal voelen wanneer jij er niet zal zijn het einde is…

Blauwe ogen omringd door grijs in je hoofd in je leven blijf kijken want ik weet in je leven in je hoofd omringd door blauw zijn alleen je ogen wijs…

De wachtkamer laat de mensen wachten Stelt ze op hun gemak met een tijdschrift Om hun pijnen toch even te verzachten Het leed staat op vele gezichten gegrift De wachtkamer laat de mensen praten Een plaats waar ook stiltes mogen zijn Angst, verdriet is te lezen op de gelaten De kans op genezing is soms klein De wachtkamer laat de mensen wachten…

Ik laat je nu maar weer met rust. Ik streelde je bleke wangen, de grauwe kleur en heb je goedenacht gekust: Toen sloot ik de deur. Wat zo aarzelend eerst begon tast nu je lieve lichaam aan. Ik wou dat ik wat kon, dan had ik dat allang gedaan. Was dit ’t laatst dat wij zo spraken? De gedachte doet verdriet. Waarschijnlijk zul je wel ontwaken…

Je lacht je een weg Je rug draait naar morgen Waar hij met zijn zorgen De grondslag weer legt Je grijpt je aan zinnen Vertelt ze met woorden Wat ze nooit zullen horen Want ze beminnen Het leven Maar jij bent al verder De toekomst staat vast Het loopt af Vanaf nu Daarom kun jij zingen Want de zorgen voor morgen Zijn jou al gezegd…

Terug in het bewuste, ontdek ik dat ik niet spreken kan Ik sein commando's naar mijn lippen maar mijn mond wil niet gehoorzamen Ik zie de mensen om mij heen ik hoor ze vragen en ik zie ze mijn antwoorden niet begrijpen Langzaam begrijpen ze dat ik..... dan drijf ik weg uit hun midden hun ogen zien machteloos toe hoe ik verdrink in de…