onaangekondigd want zelfs dagenlang was hij mij niet verschenen ik waande mij verlost al was het tijdelijk van dreigend laf vertoon vandaag zocht hij mijn buurman op de echtgenote zag ik rouwen hij laat mij niet meer los komt regelmatig even checken waar ik woon…

ik zal je missen, hevig missen in 't begin, maar wat ten diepste ons verbindt zal groeien door de dagen. Daarom wil ik niet klagen maar elders bloeien waar mijn wortel wordt geplant. Ik zal je missen, hevig missen als het licht dat na de winter alles kleurt en vreugde brengt in 't leven. Wij zijn elkaar gegeven en ik verheugde mij…

nog eenmaal klinkt een klank van verlangen gemeenschap doet het kind sterven eens beleefd, gaat de dichter dood…

Ik kijk om me heen De groene bomen, de krokusjes net in bloei Groene grasheuvels en blauwe lucht Maar het is allemaal niet meer zo mooi als het was Ik kijk om me heen Haastende mensen die niet te laat willen komen Mensen die bang zijn dat ze er niet goed uitzien Waar maken ze zich druk om?! Ik kijk om me heen Lachende mensen die verder…

de vogel groet mij niet bij het naderend afscheid hoezeer hij in de zomer aan mijn hagen hecht vertrekt hij plotseling omdat het zuiden trekt anders dan vorig jaar zoek ik nu onder struiken om zo de plek te vinden waar het sterven ligt om als een vogel te verdwijnen ik groet je niet bij het afscheid nemen ik laat het hechten niet…

trekt 't te zwaar die kracht gaf je zoveel om de macht dacht je zoveel in stukjes en gaat maar bukken om die macht macht in woorden woorden in de nacht liet het je vallen ben jij verafschuwd gewaarschuwd voor de andere kant van 't verhaal verhaal in lagen lagen en gaven van niks…

Telkens als ik mijn ogen sluit, hoor ik weer je stem. Het is een levensecht geluid, dat ik herken. Dan is het net of je heel even heel dicht weer bij me bent. Dan voel ik weer jouw warmte en ruik ik weer jouw geur. Maar gaan mijn ogen open ... dan staat de realiteit weer voor de deur.…

Dansen met de kaarsen, met de potten, met de geesten. Tot de potten doven de kaarsen, de geesten breken de potten. Er zijn geen woorden meer. Als de stilte dan of later nog verdreven door de beesten, gelaten, laten dan zijn er geen woorden meer, maar zinnen die de vrouwen ontsluieren en ontdekken. Ik vroeg een filosoof en hij keek…

aangemeerd waar geen golf geen teken van de overkant niets dan dauw over land uitgespreid, mij welkom heet grenzeloos verlangen wordt beteugelt door terughoudendheid angst is een ander woord voor extreme breekbaarheid een vlaag verlaat als wind een groet vaart tot strand waar ontvangen tot danken werd een streling kon nooit zachter zijn…

Wolken jagen, wolken drijven naar de lage einder toe, dreigend schuiven ze voorbij, schijnbaar van het torsen moe. Dra kunnen zij het niet meer dragen, lossen ze de regenvloed, zware druppels storten neder, zwaar, loodzwaar als mijn gemoed. Iets onheilspellends lijkt op handen. In de verte de eerste regenzuil, 'k voel een felle weemoed branden…

Zij was voor ons een oma'tje Zo'n vijftien jaren lang Ze had geen eigen kinderen Verloor alreeds haar man... Ze had een gebogen ruggetje Fragiel ook om te zien Maar oma danste als er dansen was Ze heette oma Fien... Belandde in verpleegtehuis Ze haatte dat verblijf Was blij met elk bezoekje Ja, dat stond buiten kijf Ze rookte als een…

We spraken af weg te gaan zodra de glassplinters te dichtbij zouden komen en kans zouden maken een plaats te vinden in het zachte vlees Jij kon slechter tegen pijn dan ik Ook hielden we niet van lawaai van opgeschroefde stemmen en van doffe, schreeuwende slagen We dachten dat de dood een drempel was naar een ander,…

alleen een eindje verderop als een kind op zijn driewieler net uit het zicht is verdriet onuitwisbaar evenals je gulle lach die ik bedenk op je doodsprent te vroeg verschenen je ziet je er wat engel uit en nu ben je echt die geluksbrenger aan de sterrenhemel naar wie we uitkijken. bij nacht en klare dag.…

ik ben zo bang om oud te worden als ik de warmte die mijn vezels voedt me liefdevol groeien en vloeden doet ontberen moet…

armen zwaaien benen uit stemmen roepen verder dan man met pet op z’n fluit blazen kan…

Volg het pad Dat me leidt Naar je lichaam Ons afscheid Volg je benen Tot gezicht Zie de kist Waarin jij ligt Volg de woorden Die proberen Mijn verdriet te halveren Volg de tranen over mijn mond Die zo afdalen tot op de grond…

en als ik dan wegdroom in armen van genade, het lege huis zie staan met geblindeerde ramen, zie ik witte vogels in vertraagde vlucht over eindeloze velden gaan wijl kille wind waait langs de deur waar alleen de dood nog adem haalt en zich koud naar binnen richt om mijn sterven te beleven lokt mij het hemels havenlicht en als ik dan verdwijn…

en dan ben je weg het zand glijdt uit mijn handen misschien is dit het punt waar mijn dromen stranden en dan ben je weg alles is verloren al schreeuw ik nog zo hard niemand wil het horen en dan ben je weg in mijn zomer komt geen zon meer op alleen de herinneringen waarin ik me verstop dagenlang lig ik op bed ik wil niet drinken wil…

Tragisch. Hij bezwoer zijn mannelijke lusten En vergat in alle haast, met spijt, De slang met gouden tanden. Hij nam zijn meisje mee. Vandaag Van aangezicht tot aangezicht, In spiegel door de zin bellicht. Hij noemt haar naam, Fluistert zacht. Tot al het geluid In zijn echo is gestorven.…

Plezier in waar je gaat de kin gericht naar waarvoor je staat, katoenen jurk waarop alle klaprozen van de wereld bloeien, rugzak op de rug, wollen muts op het hoofd warmt tot aan de ogen, waarin al de koppige sterren als kolen gloeien, met onafzienbare tijd voor beide voeten, je schopt het niet weg, je loopt er triomfantelijk doorheen…