Er zit nog zand tussen je voeten, van je wandeling over het strand. Géén last van 't eeuwige moeten, er is immers niets aan de hand. Zo ben je door het leven gegaan, ondanks alles met een gulle lach. Géén tijd om stil te blijven staan, maar tóch een mens van de dag. Dit vissersdorp was ooit van jou, hier ademde je, heb je geleefd. De…

de innerlijke rust die jij voor mij zo vurig wenste is niet mijn deel noch lot- of reis- genoot het stormt in hoofd en hart golven zwiepen belagen het gemoed boorden stromen over onrust wakkert aan knarsetandend ervaar ik jouw verscheiden klaprozen in ’t groen waar ben je in mij dichtbij of onderweg…

herinneringen zweven zonder volgorde door onze geest sommigen dragen de geur van zouthout waarvan de kleuren vervagen anderen ruiken naar het strand waarop de eerste kus onze lippen raakte of zijn gehuld in de nevelen van spijt losgelaten in de tijd…

Peinzend, doordrenkt van onbehagen telt hij de dagen. Goed humeur veinzend worstelt hij zich door het oneindige pijnlijke leven. wrok, woede angst, armoede; hij kent het gevoel… starend naar zijn lege glas wenst hij dat het ten einde was. Gekweld door gedachten geveld door het wachten zich van zijn voornemen bewust; “Doe het dan, lafaard…

In de verste hoek van de stoffige zolder daar zwerven ze zonder weerga de zwakste reepjes licht van de vergane dag weggevlucht uit de verwaaide polder in de nok verscholen alsof weldra de nacht met een honende lach al het zicht wegslokt de aarde schokt en de schittering blokt een nog niet gezette krakende stap beroert de schouders van…

Deze straten glanzen het aangezicht Van ons nog steeds terug. De winterdag Herinnert zich het vallen van uw lach, Maar ons huis toont het donkere bericht Van uw afscheid. Dit nauwgezet verslag Legt mij sinds jaar en dag voor het gericht. Hoe vreemd dat ik het evenwicht Tussen de sintels en het vuur vermag. En weer houd ik ons kort geluk…

ze was me moe 'Tot ziens',' zei zij, huppelde daarna wat deurtjes door ik dacht het zekere voor het onzekere, nam prompt een lief klein koffielepeltje en lepelde door druppels mijn alletwee de ogen uit…

Een koude schreeuw in hard beton De noordenwind schraalt mijn ziel De pijn is geen verlossing Ik ben daar waar ik begon En rood is de kleur van mijn traan Ik weet, 't is gedaan…

Ben ik het of is het hij die daar wegloopt van mij Mijn vergankelijke ik verlaat mij en ik bangerik laat mijn alterego gaan angstig voor nog meer waan Mijn geboren dubbelganger loopt niet met mij op nog langer Lichaam van geest afgevroren ego verdubbeld verloren Alleen is zo vreselijk alleen zonder spiegelbeeld om je heen…

Vingernerven zonder woorden dwalen over schemerdonker en verblekend zonnelicht langs getrilde slotakkoorden weven zij in tere zachtheid moegeleefde ogen dicht vingernerven zonder woorden aaien streels gekerfde huid dragen haar naar verre oorden als een pasgeboren bruid.…

Jouw oren zijn doof geworden en mijn mond spreekt de verkeerde taal. Dit is waarom onze liefde verdorde, het werd de liefde fataal... Ik luisterde maar kon niet spreken, jij kon wel spreken maar niet horen. Deze combinatie deed ons breken, het spel der liefde hebben we verloren... Er zit nu een zwart gat in mijn hart, door intens gemis…

Aan het einde van het pad langs een zijden schaduw van bronzen bomen laat ik samen met jou de herfst ontwaken Ik streel over ’t groenige water en meng grijze tinten doorheen het roestige bruin van verdorde bladeren In zachte bogen laat ik je sierlijk dansen wanneer een koele bries het kleurende lover laat vervagen Door elke windvlaag…

Leef bij de dag, zo de Heer vermag, plan niet teveel vooruit, want voor je het weet, is het kaarsje ...UIT!…

Het testament van mijn gevoel vergeeft jou aan het goede doel; passeert het samen schrijven. Ofschoon ik vlek en vloeiblad hou, zal van de inkt die linkt naar jou, het zwart zo zwart niet blijven.…

hoe de dood geruisloos in je lichaam kroop werd zacht belicht in je witte huid en broze gezicht hoe je oude ziel als milde gloed vervloog blijft zichtbaar in een lege stoel en stille traan waar een geliefde sonate jou vaak kon bekoren de tijd weer stilaan verder tikt…

Waar regen me achterliet; een leeg perron in middagmist de klok onberispelijk wijzend naar een lange dag en de zwarte waas – als altijd – uitwaaierend, me dronken meesleurend in zijn spoor. Thans onbereikbaar in mijn schaduw in mijn schoenen, neus naar voren en een gepijnigde blik richting einder tot het bekende geluid me weer wakker ruist…

Alsof een bloem, verweg hiervandaan, ophoudt met bloeien, zomaar stopt, zonder dat je het door hebt... Alsof een bloem, die je zelden ziet, uitsterft... Alsof die éné bloem, jou doet huilen... En je tevreden laat zijn, met alles wat je nog op deze aarde hebt...…

Droog je tranen. Geef mij je lach. Laat me een weg banen, voor de dood die wacht. Laat je armen zakken. Ik moet nu gaan. Je mag mij niet vastpakken. Ik moet dit doorstaan. Ga hier vandaan. En pak je leven op. God zal je bijstaan, wanneer mijn leven stopt.…

Het droomhuis achter de duinen (Dat wij lentebries noemen Omdat we het niet meliger konden verzinnen) Is door man en muis verlaten Haar flanellen bloes over de armleuning Begin ik al grondig te haten De mouw ruikt nog naar vrouw Ik kuch De hoveling die haar met ingetogen zwier Uit de sluimer sleurt Het huis geeft geen kik In het omgewoelde…

Klanken mengen zich de klokken slaan het beeld van stilte gaat verloren de onrust blijft bestaan waarin handen naar elkander grijpen onbereikbaar voor elkaar onverstaanbaar luiden klokken veel te luid en langs elkaar het beeld kapot waarin de stilte zich ontpopt die zwijgend tussen alle klanken vlindert rustig maar……