Zware handen voor de ogen geslagen, beheerst in moeders schoot geworpen: Ik ben niet overleden. De weergoden aan de noodrem getrokken en de wens en hoop-cultuur naast paard en mat in de gang gezet. "Lach niet" hoor ik haar knarsetanden. Muts en kap opgeslagen met mijn kraag. Een windvlaag als streek van god toch op het ijs gezet…

er is nooit een toekomst geweest voor ons zelfs het heden is langzaam verdwenen in een restant van zwarte dons tanden van tijd hebben zomers opengereten en, in de bron, het bruidsnest ontwricht het enige dat vleugels kon bewegen en nu ik zwijg, huil om het ontsluierd gezicht; wij vluchten van dit ongemeubileerd leven, verwekt schijn het…

rode ogen verkleinen in het donker zij sterven in de nacht genadevolle tellen worden door eeuwigheid verpacht harteloos verlaat uit mij een vloed van schuimend wellen wat heb ik vaak de getijden veracht als de kleuren van jouw stem weer mijn verwachting kwellen…

je streelt me, mechanisch, met ijskoude handen en ik huiver door de onpersoonlijke lach die op je gezicht lijkt te zijn geëtst en ik vraag me af, heb je alweer genoeg van mij? het is niet dat je niet eerlijk tegen me was, je hebt me gewaarschuwd, maar ik voelde de afstand in je zoen zopas je lach lijkt wel geschilderd op je gezicht zichtbaar…

“ Ons is ook de Dood gegeven “ Hoe voelt het als haar oude handen marmeren in een gebroken gelaat? De herfst spint donkere aarde als een zijden draad in een boeket van eeuwigheid De zwaartekracht drukt hevig op het verzwakte hart en teer weefsel bleekt rond holle ogen waarin de moed steeds dieper zinkt en zij al bijna lichtloos…

Gedachten tot wanhoop gedreven Ik voel van binnen alleen de pijn Niet wetend waar ik ben gebleven Niet wetend waar ik nu zou zijn De dag geschreven in het zwart Geeft mijn blijvende zwakte aan Het leven is nu eenmaal zo hard Geeft een einde aan mijn bestaan…

Ik kan je nog zien, horen, ruiken Je leuke praatjes doen mijn fantasie ontluiken. Deze bende ongeregeld gaat intenser samenwerken Dat ga je proeven, voelen en bemerken. Je liefste wens zal in vervulling gaan We gaan lief en keurig met elkaar omgaan. Het wordt vast een inkt-crisis, we pennen er blij op los Met een muze als de jouwe worden…

Aan morgen gedacht: rivieren overgestoken en zonnestralen gestolen van een in lakens verpakte verminkte halfgod. Onder wolken geld als zegeningen tellen, wachten op de regen. Ze had nog zo gezegd: ‘Blijf verre van’, maar in het licht van de maan lijkt alles verder weg dan dichtbij. Als sterren. Stofjas in de stroom danst met vonken…

Raar eigenlijk, dat een mens pas stilstaat bij datgene wat ie heeft, als ie het kwijt is, want het was zo gewoon. Vreemd eigenlijk, dat je pas tot de ontdekking komt, wat iemand voor je betekent, als ie er niet meer is, want hij was er altijd, gewoon. Triest eigenlijk, dat we pas beseffen wat we aan rijkdom hebben, als die welvaart…

zingen voor mij een liedje van jouw eenzaamheid zingen voor mij een liedje van jouw verlangen al ben je ook de noten kwijt al kruipt de melodie nauwelijks door de regen van de liefd-lies leg uw wenen hart naar mijn eigen compositie het neurien hetzelfde beklagen deun…

voeten op paden splijten het wegen oorsprong de wind het origine een oase verwisselt een storm omdat omdat omdat omdat het hard hart…

Ze fluit een eigen lied, niet meer de versjes van ‘t verleden Echt trots tsjilpen wil nog niet; ‘t gezang zoals zij vroeger deden… Ze denkt dapper aan de deuntjes maar een enkele aanhef laat haar breken, Wie zal haar in haar poging steunen; zo lang eenzaam opzij gekeken… Achterlaten ís het leven, sla stoutmoedig je vleugeltjes uit Je kunt…

Daar lig ik dan fraai opgebaard De kist valt me een beetje tegen en buiten is er mist en regen Ook niemand lijkt echt van de kaart Terwijl ‘k nog naar beneden zak gaan d’ eerste gasten al weer heen De meesten nog zeer goed ter been Snel naar de koffie en ’t gebak Ik voel me echter als herboren Want welig bloeiend op mijn graf ben ik nu…

De tijd heelt alle wonden, zei men toen wij het rouwbericht verzonden maar niemand had begrepen dat ik hem nog wat te zeggen had hem nog zo graag bedanken wilde voor al zijn Liefde en zijn zorg ik hield van hem, mijn borg, mijn Vader hij komt mij elke dag nog nader!…

Als muziek in een donkere kamer zwerft hij door de stad, niet denkend aan gisteren, het leven dat hij had. Geschopt, vernederd, geslagen. ‘t Doet ‘m allemaal geen reet. Nu is alles beter, gezien het leven dat hij leed. Hij lacht zijn verdroogde lippen kapot, denkt niet meer aan de pijn. Vanavond zal hij sterven, dat zal de apotheose zijn…

van niets tot beste vriend van liefde tot partner van alles tot vriendschap van een beetje tot niets…

tevergeefs het wachten op de terugkeer een teken, een woord blijven ogen voor altijd gesloten wegebbende glimlach veranderde jouw bestemming plots van het aardse naar het hemelse waar engelen zich nu over jou zullen ontfermen waar je voor altijd schijnen zal…

Een wolk schoof voor de maan, en de verlorene gleed tevoorschijn tot aan de tafel bij het bed. Ik twijfelde: ziet zij mij, of lijdt zij nog maar het bestaan van blinde mijmerij om alles wat is vergaan? Toen de maan weer inscheen was zij er niet meer. Wij zijn al zo lang alleen, al sinds jaren her. ---------------------------- uit…

zijn schim loopt over velden de wegen laat hij, want zijn schapen vragen meer boven hem een zwaluwdans geschreven volgens dat, wat regelloos verschijnt als de dag verdwijnt verdwijnen ook de vogels, tureluurs rond landerijen vleugellam nu hij -verdwenen is ergens in de mist verblijft zijn stap in dat buitenland dat door zijn vrouw…

We hebben nu alles wel voor je afscheidsfeestje versierd Maar dat is niet omdat jouw vertrek ons pleziert Wij, als ouders, gaan je natuurlijk ontzettend missen maar: Blij zijn we voor jou Omdat je gaat naar de liefde van je leven Heel veel liefde gaan jullie elkaar geven En denk er aan, er komen ook mindere tijden Maar als je écht van elkaar…