Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk met vertedering naar buren te kijken die rond middernacht hun afvalzak in een container doen. Er is zielsveel geluk nodig in deze jurk een taxi aan te houden die onwillig is je tot buiten de stad te rijden waar loofwoud staat dat zich voortplant. Er is zielsveel geluk nodig deze jurk dronken en klaarwakker…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn enkel maar te zijn…

Het kwijt zijn van dingen is een grootse vorm van zelfhaat. Hoe hard alle andere dingen ook roepen: 'Maar wij zijn er toch?' je zoekt, steeds kleiner, steeds dieper begraven onder wat je vond, terwijl het buiten langzaam donker wordt. -------------------------------------- uit: 'Het ging over rozen', 2002.…

gaf vaak gehoor aan wat men van mij vroeg al was dat soms lastig genoeg... ik had de habitude dat ik ieder moest behagen en zo u weet is dat ten lange leste nog maar moeilijk te verdragen…

Een vuist, die heb ik écht niet kunnen maken de onmacht steeg me langzaam naar de strot de vloeren van mijn vesting bleken rot en gingen vaag, doch onheilspellend kraken Geloof me maar, van strijden was geen sprake het was berusten in een helder lot het lichaam spande stiekem een complot met cellen die verwoed de kop opstaken Vergeet de…

-------------------------------- -------------------------------- mijn lichaam dat mijn leven draagt, de zoemende koelkast in mijn hoofd regen of loeiende dagen in de zon, nooit is er beheerstheid onophoudelijk gaat de chaos als een dier tekeer de zwarte sneeuwvlokken van de willekeur gevaar in het verkeer? ik heb inzicht mevrouw tegenslag…

de liefste broer van de hele wereld dobbelt stenen van het viaduct, telt de ogen en keert terug naar start om een sollicitatiebrief te schrappen. speeksel druipt mee de envelop in, als lichaam en ziel verlangt het hereniging, kent niet de reglementering ter zake. 'het kan morgen alleen maar beter. wij wensen u veel succes.' broer spingt…

het stormde windkracht negen maar liefst volgens het knmi en die jongens kunnen het weten. de bomen bezemden, wild geworden, met hun wintertakken de wolken weg en even leek het of de hemel keukenzeil geworden was of een ijsvloer: de wereld stond op zijn kop hier voelde ik me om de een of andere reden nu eens buitengewoon prettig bij…

Bart Adjudant heeft in zijn snelsonnet van vandaag de laatste dagen beschreven van de storm die vooral de Britse eilanden heeft geteisterd, doch ons land gelukkig is gepasseerd... _________________________________ Je wordt voor even Hiemstra hurricane Of komt als Gerrit gale te staan in boeken Je hoeft "Het Aanzien van..." maar op te zoeken…

Je bent alleen met wat je weet. Je kent je hoofd van binnenuit, voelt hoe het hart vergeefser reikt naar wie voorgoed erbuiten blijft, hoort dat de stem geleidelijk verstomt je schrijft nog tegen het vergeten in, verwoed, met inkt die uit je aderen druipt tot adem stokt, ook voor je zelf de schedel sluit. ------------------------------…

't Is nacht. 'k Zit op de hei. Nergens geluid. Over me staat, als transparant kristal rondom een oude berggod in zijn hal een halve bol van stilte, die me omsluit: 'k hoor, hoe heel ver een lang gillende fluit een tunnel boort; mijn berg kraakt overal. Een blaf, ginds, hakt een gat; en recht en smal knapt een spleet open, tot mijn oor hem…

bijna alles diep ik op uit slenterende dromen en alles komt voorbij jouw sussende lippen twee geschrokken vliegen mijn ingekeerde blik de wegstromende zee jouw uitgestrekte handen een zwerm wilde ganzen mijn halve verhalen de afgebroken tak jouw ontwijkende woorden de gestapelde stenen mijn haastige vertrek de gemiste kansen jouw ondoorgrondelijke…

zoals een hondje of een poesje zichzelf in de spiegel ziet verbaasd verdwaasd zo denk ook ik weleens ik ben dat wel maar eigenlijk ook niet…

Het dooit op de Overtoom maar het vriest ook al weer op melden mijn voeten die mijn dag verlopen ik blijf dicht bij huis steeds dichter dat is mijn leeftijd wolken worden zwaarder van ontkleur de geur van gisteren hangt nog aan me ik at net een vriend we braken het brood en deelden de doden we zijn al bijna uit zicht wij lachen nog wat…

Er was een huis waar weinig kon gebeuren omdat aan bijna alles was gedacht en iedereen een plaats had. Elke nacht vergrendelden we ritueel de deuren. Er kwamen brieven die ik moest verscheuren: geen interesse voor de buitenwacht. Wat nodig was werd achter langs gebracht. Er waren geen contacten met de buren. Exact het midden was de boekenkast…

ik loop op de weg die zich doorknipt, mijn been leest het zwart. Al het zien zien zien, waar is het goed voor, wat is er dat ik zie dat ik niet weet, wat ik niet zie vul ik in, ik merk geen verschil. Ik loop op de weg die zich doorknipt, ik dek één oog af. Wat ik weet hoef ik niet te vergeten, je hals, je hand met het vismes, je zilveren oksel…

Even herkent hij de stem van zijn moeder in het stemgeluid van de jonge stewardess nu hij onderweg is in een luchtig zweven en hij aarzelt niet, hij spreekt haar aan mag ik twee liter melk uit uw boezem geen zorgen meer over mijn bestaan plotseling struikelt hij over woorden onderweg naar het toilet hoog in de lucht nu hij de toekomst weet…

en weer jagen straaljagers hun stille witte strepen door mijn blauw…

voor een dwarsliggend mensenkind in de wieg gelegd om aan rust en roest te knagen is de krib al gauw te krap enfant terrible dat in beweging groeit als de verst afdwalende tak van een stam de dwarsdenker doet de wereld kantelen scheurt zich los van alles wat altijd al zo was een bevlogen rebel overstijgt de kasseien ontregeld…

En struikelde zonder armslag behalve de vrije, terwijl toch in de ochtenddauw melkchloor me de adem kortte: haalde adem languit. Spreid en sluit en opgelucht herboren, beentje gelicht door boom of steen. Wat maalde ik erom dat ik even bleef zitten met de handen geheven, dat passanten uit hoofde van de legende een scheve blik lieten vallen…