soms kom ik je tegen zijn woorden niet nodig een tedere aanraking in volkomen begrijpen de wereld is onbelangrijk want wij zijn de wereld in ongeschonden rust…

Draaiend stilstaand onvermogen Tikken beelden in mijn brein Gek vergenoegend overwogen Draaiend stilstaand onvermogen…

mijn hart bonkt sneller dan gewoon een windvlaag in mijn hoofd die alles op zijn kop zet kan beter op mijn handen lopen gisteren de film was eng het eten lekker wel wat weinig mijn geld is op maar morgen morgen zien we weer…

Ik ren Maar kom niet vooruit Ik blijf staan Maar wil het niet Ik wil vooruit Maar ik blijf achter Mijn doel bereik ik niet Ik blijf staan De wereld holt Alleen ik blijf En ik blijf staan Lopen gaat niet meer Het ging te vaak fout Daarom blijf ik staan Maar het werkt niet Want ik ren weg terwijl ik sta Voor de angst die komt…

Ik probeer dezelfde woorden te vinden om mee te praten, mee te doen Ik boots hun lach na maar die van mij lijkt altijd net te schel of net te zacht Het is alsof ik hier niet hoor Per ongeluk in het verkeerde leven gezet op de verkeerde plaats Ik lijk verdwaald De wereld die wel klopt moet zijn verstopt ik zie het tenminste niet Probeer…

Ik sleutel in gedachten aan stemmen in mijn hoofd zij verwoorden de ideeën die ik jaren heb geloofd Maar nu blijk ik veranderd wat zwart was is nu grijs gedachten moeten anders als op een verre reis Neem het me niet kwalijk, hoop dat ik niks bederf mijn hoofd niet langer kleurloos 'k kom beter uit de verf!…

ongenaakbaar geloof, politiek gedraaikont, reclame als bewijs. Allemaal etiketten die ik, zelfklevend, uit vrije wil niet wil. Ik werp niet als eerste en wil ook niet gestenigd.…

Een zachte wind waait door de zinnen die ik lezen kan zonder het te weten, intens verdriet, eenzaamheid, liefde en geluk altijd zijn er zinnen die ik lees, zonder dat zij er staan. Ik leef niet op letters, punten, komma's en uitroeptekens maar voel de waanzin die de zinnen in zich hebben soms is het slechts een feitelijke weergave even vaak…

hij ademt voor hen beiden en praat door alles heen zij lijdt en laat zich leiden verliest haar ja in neen hij loopt met grote passen waar zij nooit lopen mocht zij laat de oren wassen wringt zich in elke bocht hij hoort haar diepe zuchten en denkt dat zij geniet zij droomt van blauwe luchten verdrinkt in haar verdriet hij leeft zijn…

in weerwil van het uur van de wolf ik wil weer…

Een zuchtje wind waait over de zinderende zomerdag In mijn geopende handpalmen probeer ik te vangen Jouw gedachten, zo licht als een veertje, maar zo zwaar Als de zonnehitte drukkend op mijn blote schouders De oude vlonder kraakt geërgerd onder mijn voeten Zijn doordrenkte pijlers schommelen door mijn gewicht Straks zal de textuur van de planken…

ik dweil mijn geheugen met een sopje amnesie schrob de herinnering weg in de tijd ik hoop dat het water de sporen zal wissen die jij achterliet maar mij nog verwijt ik schoon mijn gedachten van loze beloften krop de frustratie niet langer op ik leeg de emmer vol onzuiver verleden dat langer dan goed is de put heeft verstopt…

Ik schaaf aan wonden van mijzelf en fluister angst ik kan niet alles al zeg ik anders het diepe soms zo diep al lijkt het maar zo en toch? -waarvoor die angst- Mijn eerste angst overwonnen trek de pleisters weg mijn wonden zijn er niet zichtbaar voor een ieder ik glimlach ik speel -waarmee?- Nu ga ik verder met de troost dat alles…

‘s Ochtends heb ik moeite mijn bed uit te komen, ‘s avonds om er in te gaan. En iedere nacht moet ik minstens een keer plassen. Ik hou van mijn vrouw, we liggen lepeltje-lepeltje; van andere vrouwen droom ik nauwelijks meer. Schaamteloos draag ik pyjama’s en pantoffels, ook maak ik graag een kuiertje. Ik verheug me niet meer zo op feestdagen,…

Ik sprak mijn woorden niet uit. Ze werden gezegd. Ook ik hoorde ze En, min of meer verwijfeld, probeerde ik de bijbehorende bewegingen. Ongeveer het omgekeerde van hoe een partituur werkt: niet eerst schrift en dan spel, maar eerst gespeeld en dan pijlsnel, vrijwel vergeefs, geschreven. Of een piano: de toetsen bewegen, en mijn handen zijn…

Versteende stilte zo dichtbij Zo veraf Als er zulke mooie versteende momenten, successen Zijn als ook de historie verstild, versteend Zonder rustiek “zijn”, zonder universeel weten… Energie als verlaten straten, als verstilde dagen, als verstilde ….. ego’s…

opgehokt kakelende kippen stem die stokt paddenstoel met stippen een raakvlak ken ik niet mijn kader is geen kwetsbaarheid ik soleer naar verdriet toch is zijdezacht mijn hart gerafeld glee na glee verkaveld uitgepuzzeld bedacht in stukken uiteen gevallen, kant noch wal raken mijn momenten verstrooid verval ik in fragmenten…

mijn gedachten, dát ben ik en in gedichten die ik lees en die ik schrijf dáár vind je mij mijn gevoelens, dát ben ik en ook de droom waarin ik me verliezen kan is deel van mij maar mijn werk, dat ben ik niet men vraagt mij steeds naar het bekende wie mij niet zoekt, die vindt mij niet…

Als vanzelf zijn gedachten die langs mij glijden en die ik niet ken anders dan de mijne en spreken ogen in een taal die ik wel ken maar niet versta...…

kolkend water trekt mijn benen naar beneden zinkend roep ik zachtjes om mij heen woorden blazend vormen bellen korte zinnen hopend dat jij hoort waar ik verdween…