Netgedichten

netgedicht (nr. 11.908):

Jeugdzonde

Zij staat ’s morgens op.
In de spiegel heeft de tijd
zijn tekens gekerfd.

De kast, de tafel, de wereld
die kamer heet;
de continuïteit der dingen
lijkt zich onafgebroken
te voltrekken
- het is haast voorgeschreven.

Dit uur ongeboren
lijkt het leven
uit haar verloren.
Niemand wil met haar ruilen

en zonder het te weten
is in haar
het eeuwige verlangen
naar buiten komen huilen.