Ik ben ouder in het water. De lucht die op mijn schouders slaat, de sneeuw die valt in mij en die niet smelt maar droesem is. En wat er uit mijn handen glijdt. Ik wacht als berg. Het is de zwaartekracht. Dat ik niet houdbaar blijf. Was je handen. Spoel mij uit. ------------------------------------- uit: 'Welcome hygiëne', 1996.…

steeds moeilijker vindt de sleutel z’n slot zelfs zonder te hebben gedronken giet ik de thee net langs m’n kop raak de draad van het verhaal zomaar kwijt er valt ongewild een stop de coördinatie is tot kindniveau geslonken maar ondanks dat bekijk ik het met een glimlach want het is zeker morgen komt de zon zonder haperen weer…

als hij in het nu leeft en het zit hem tegen dan kijkt hij naar later in de hoop dat het grauw plaats maakt voor het hemelse blauw als hij nu leeft en hij kijkt niet vooruit dan ziet hij hagel regen en natte sneeuw kletteren tegen zijn ruit als hij in het nu leeft met z’n vele zorgen denkt hij maar aan later aan die zeker ooit opdagende…

Een slingerende weg en haarspeldscherpe lussen tillen langs brokkelige, overgroeide weringen het tufstenen plateau hoger en hoger, tot voor de poorten van een later in de middag weer ontwaakte stad voor de kathedraal sluit je vol ongeloof je ogen even en over je oogleden strijkt zijn schittering het goud van een heel verleden uit getemperd…

Er worden nieuwe dromen geboren harnassen uitgetrokken, slaven ontketend onder zwijgzame metaforen tillen handen voorzichtig zand van een in de zon gelegen strand terwijl een vogel het licht nadert en ik ga naar de frisse rivieren achter je mooie blauwe ogen Ik luister naar de ontroerende echo in je hemelse oren klinkt een fluistertoon…

Meer nog dan een ochtendzoen heb ik 's morgens moed vandoen. Wakker worden is geen kunst. Dat gaat. Van kwaad is beddengoed zich niet bewust en koude slaapt niet graag onder een deken. Het is de mat die met de wereld vergeleken veel te klein is als begin, en zelfs met mij er middenin, een beetje knelt. Ik aarzel lang, rechtop in bed,…

hij wilde de hemel bestormen zich warmen aan de zon sterren vangen in z’n kamer ophangen en de wakende maan aaien maar voor hij daar aan begon moest hij de schoolbus zien te halen huiswerk maken een Engelse tekst vertalen harde noten kraken verliefd raken alvast als sommige grote mensen een beetje leren graaien en toen hij daarmee…

Onwennig was het zeker, tien jaar terug Waar te beginnen met de rituelen Van formuleren en met woorden spelen Festina lente, langzaam, niet te vlug Je doet iets waar je voor geroepen bent Een stap in 't rederijk waar je mag falen Een taak waarvoor de Muze je komt halen Als inspiratiebron van je talent Als dichter word je immers niet…

Het wordt nooit meer zo als toen jouw ziel nog puur en onbedorven onaangetast door maatschappelijke belangen, niet meer gevangen was al lang geen prille puber meer geniet je van jouw lichaamsgeur ouder dan je gisteren was jongeling voor de toekomst de ochtend is uit mist ontstegen jouw onderbewustzijn voelt kaal dit is de tijd voor een…

En nu 'k mijn mensenleed heb weggeschreid, En weer, en weer, en weer - nu 'leer ik rijzen Uit slik van werelddwarrel met gepeizen', En 'k zie, 't was alles hoogste Werklijkheid. Zo wil ik dan, genezen voor altijd, Mij zalig om mijn grootste droefheid prijzen, Die aan 't verganklijk Ik het Zelf kwam wijzen In vergezicht op de een'ge Wezenheid…

Voel jij ook in alle talen van voorjaarsvlinders essentie in warme volle magen talloze onbeantwoorde levensvragen onder blauwe lucht van dromen waar je ademt in vertrouwen bemerk jij ook dit vroeg ontwaken dan is het vanwege prille liefde verliefd zijn op een onontdekte schat volg blijmoedig het droomkompas.…

bewezen is: de tijd verglijdt, wij blijven niet, wij zijn niet vrij. per dag de pijn der straf neemt af. wij slapen in met ochtendzin. ’t verblijf is nacht in ’t zwart gedacht: droeve stilte is klankenpracht. de spijt gaat weg, zij ligt naast mij, zo lijf aan lijf gaat het voorbij. ‘Anna’, zegt Anke. ‘Anke’, zegt Anna. ‘niemand…

toen zij met kinderogen de grote wereld mat het grasveld een oneindige vlakte was en de overkant van de straat een ander land was moeders lijf de onneembare vesting torende boven alles uit en het kind wist dat papa rijk was als het munten hoorde rinkelen in de zakken van zijn bruine overjas toen moeder in een zwarte zware kist…

Allebei de schoenen? Een schoen doe je uit als een vrouw bij je op bezoek komt en je niet met haar wilt trouwen. Eerst stilte, dan uitleg; eerst duidelijk, dan verbazend; eerst de rechterschoen, dan de linkerschoen, dan de linkersok, dan de rechtersok. Is er iemand die daarover geen gedicht zou willen schrijven? Er is nog iets wat ik niet…

soms laat het raam licht door dat er gisteren ook al was te hooi en te gras op een onbepaalde plek in het achterhoofd, ergens achtergelaten zonder bericht in buurlanden ruikt het naar thuis en thuis lonken de buurlanden overal zijn wijkende wolken maar nergens is een hemel blauwer dan in gedachte aan mijn vroegste dagen…

De zucht naar grootheid, die mij prest, Doet mij betreden paden vloeken. Ik kan niet b e t e r doen dan best, Zo wil ik ’t dan bij a n d e r s zoeken.…

ik verslind gedichten om hun taal en woorden waar tussen gedachten zweven die ontroerden en bekoorden die het geheel oplichten die iets levenloos weten te verbeelden laten dansen laten leven daarom juist daarom zal ik zo vaak zwichten voor de schoonheid van sommige gedichten…

moest ik worden, negen werden ik en mijn vriendjes later, allemaal vroeger, maar ik zei neger, een woord dat wel kon, ik word negerrrrrr. Mijn broer fluisterde in me dat ik groot werd en dat onder de haren van grote kunstenaars kleine oren zitten en dat oren groeien als je ouder wordt maar die van kunstenaars blijven klein en…

Ik heb te zeer de liefde liefgehad daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar…

door een overdaad aan licht verliest elke spiegeling haar detail gaan trage woorden in werveling verloren en opeens lijken gezichten op elkaar een enkele keer overkomt het sommigen om als enkeling het verschil te maken in het voorbijgaan een blik op te vangen, een herinnering te activeren om er frontaal uitdrukking aan te geven hetgeen…