Tussen confetti waaien letters van het Woord die samenbindend meer dan letters zijn, vormend een sneeuwend confettigordijn Waar naar de letter vooral wordt gehoord zal de bruid niet in wit mogen gaan In vreugd en vertroosting van het Levende Woord wordt genadig de Bruidegom getoond die zijn bruid wit als sneeuw met zijn liefde…

(Nooit meer slapen) De portier is een invalide* Ik de persoon die nooit meer sliep Terwijl 't kompas maar vals bleef wijzen Beefde de aarde De portier, inmiddels gestorven Ik de persoon die g'woon goed slaapt Hoewel muggen maar bleven steken Zag ik reeds waarde De portier, tijd terug, begraven Wij, mensen die overleven Allemaal keren…

Zijn werkruimte in donkergroen en leer De mijne een salon in rood fluweel Als ik dan liefelijk wat piano speel Lok ik hem uit zijn hol vol rook, de heer Des huizes met dikdoen en ganzenveer Dat ik mij toch zo hopeloos verveel Tussen mijn porselein, spiegels en heel Wat bloemen, draperie en warme sfeer Ik ben geloof ik veel te vroeg geboren…

In dit paleis loop ik verwonderd rond, want leerde ik al heel snel in mijn klas dat alles stroomde en zeker eindig was, nu zie ik ontkenning: een morgenstond gaat over in avondrood. Pas voor pas lopen mensen in een eeuwig verbond op een trap, waarbij niemand boven komt, oneindige ganzen op een stropdas. Tussen alles wat mij hier zo bekoort…

In het gelid staan ze verspreid Ik ben verrast, hun symboliek Is voluit spreken en public Met grote verantwoordelijkheid Ik maak me op en zal met vlijt Hen inspecteren, hoe een piek Op zondagmorgen, feeëriek Ik voel me een soort majesteit Ik zet mijn voet zacht op de brug De leuningen zijn te snel leeg Mijn erewacht is opgevlogen Toch…

Stil en afgelegen het dorp Oud en scheef de huizen De wind is beiaardier Bespeelt sneeuwklokjes Vroege vogels trekken alle Registers open In het midden van de plas- Een rubberbootje, een man Hopend op een wonderbare Visvangst De mist is dun, het is ijskoud Paarsblauw de krokus Ik voel me verzadigd, houd Eindelijk eens korven…

Hij die de Heer zo looft, moet wel goedgelovig zijn en vol vertrouwen bovendien. Toch strooit Reve overvloedig zout in de wond van mijn geweten, want of God van aftrekken houdt, valt nergens aan af te meten.…

Op de lange baan geschoven zien talloze embryo's op papier mij avond na avond met inspiratie-arm vizier de kaarsen op tafel uitdoven. Zonder twijfels over hun levenslicht te verhelen, zie ik hoe ze op de stoffige vensterbank, in groei achter, met ziekelijk gelaat om hulp roepend zonder weerklank in de volle zon liggen te vergelen. Hier…

Dan maar een niemendal, vlak en simpel voorspeld. Zonder kuil of val, niet boven het maaiveld. Geen lange zinnen, dat leidt maar af. Niet denken, beginnen. En rijmen voor straf. Van een dichtershand, luchtig en licht. Het vlakke land biedt toch geen vergezicht.…

Daar staan ze dan: als bomen, los naast elkaar tekenen zich af op en in het veld waar pronken opvalt hun stammen worden bijna niet meer aangeraakt hun wortels kronkelen nu in het net leergierigen willen ze nog wel graag binnen handbereik omdat hun gewicht alles zegt…

Dat wij van Hindeloopen naar Stavoren zijn gelopen jij vergeleek mij met de dijk waaraan wij lagen stonden te kijk met onze kussen zonder vragen ooit eens rijke dame hoonde: wat moet je als vrouwe die in de bedelstand vervallen is en hier al eeuwen woonde…

Niet te geloven, alles kan ik verdragen, het verdorren van bonen, grootse dronkenschap, stervende bloemen, de zilverwitheid van een berkenstam, daar ben ik werkelijk hard in. Maar een derderangshotel in september, waar alles zoop en naaide, in vochtige bedjes, nee.…

Wanneer je oud en grijs en slaperig bent En knikkebolt bij ’t vuur, pak dit gedicht, En lees het langzaam, droom van ‘t zachte licht De schaduw in je ogen ooit gekend; Hoevelen waren op je zwier gesteld, Beminden je oprecht of maar alsof Slechts één maakte je pelgrimsziel het hof En hield van je mimiek door zorg gekweld. En knielend naast…

Een gaaf sonnet dat in elk opzicht klopt, gooit nooit per definitie hoge ogen. De lezers blijven meestal onbewogen, omdat het zich als levenloos ontpopt. Niet zelden is zo'n soort gedicht geflopt. Het vakmanschap waarop de schrijvers bogen, mist zijn effect, het blijft een dapper pogen, dat strandt en onverrichter zake stopt. Neem mij niet…

Vertel mij eens woordkunstjesmakers waarom zou het gedicht niet mooi meer mogen zijn de buiging en sneden niet vloeiend en fijn maar explosief gevaarlijk dodelijk als een bom niet meer in gelid van rijm en schone klanken ja psychotisch opgediend als voer voor psychiater klinkend als luid gebral of luider eendengesnater ik steek mijn mening…

Menno Wigman Ik ben geen Menno Wigman: wat die met een gedicht kan! Ik weet dat ik bij hem verbleek, maar ik heb vrouw en hypotheek. Volkskrantinterview 18-01-12…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

De oude man, het kind kan mee Mag wonen gaan in een kasteel Met uitzicht op zee en struweel Ze wennen er van lieverlee De kleding is er informeel Pyjama, kamerjas, oké Hij woont nu in de U.S.A Zijn kleindochter is een juweel Hij mist zijn blanke vriend, dat wel Sans Dieu maakte hij van haar naam Ze groeit als kool, slaapt lang en diep…

Hij droomt van vuur en van geweld Schrikt wakker midden in de nacht Zijn vrouw en kind zijn afgeslacht Hun os ligt op een knekelveld Hij moet eruit wordt hem verteld De frisse lucht in voor wat kracht Het kleintje kraait, spartelt en lacht Ze gaan en staan al snel versteld Die frisse tintelkou, dat wit Zodra hij op een parkbank zit Is…

Hij stopt wat voorgekauwde rijst Voorzichtig in haar kleine mond De oude man is zwaargewond Zijn ziel heeft alles ingelijst Hij voelt zich moe, vies en verreisd In zijn valies een zakje grond Een vaag portret van een verbond Dat zich naïef gelukkig prijst Geschrokken zet hij voet aan wal De havenkade heeft geen geur Het kleinkind dat hij…