het gekwelde leven onder een duister oppervlak de vliegende paradox tegen wil en dank het stormend stenen hoofd als wankel monument luid kloppende harten gestolde angst in open monden de afgescheurde takken van steile rotswanden alles viel uiteen…

Een kist zoekt de ruimte weer Inmiddels voor de zoveelste keer Voortdurend meedragend het onbekende lot Waarop geen antwoord gegeven wordt Maar oh, de eerste signalen De techniek of de mens die wellicht gaat falen Het lijkt nog enigszins te gaan Hoewel de tijd niet leek stil te staan De oproepen worden al snel heviger Heimwee naar veiligheid…

Was gezellig bij het kind op de koffie, of thee in dit geval, we zouden naar huis en manlief stapt vast in de auto, zet hem in zijn " vrij " de auto gaat een eigen leven leiden, door een stukje naar voren te rijden! Manlief heeft niet door, dat er geen speling meer is voor dit soort grappen, mijn been zit geparkeerd tussen twee nummerplaten…

Ben de zuidwesterstorm die thans overtrekt. Veroorzaker van schade en last. Welke als gevolg van mijn korte aanwezigheid ontstond. Waardoor ik thans spontaan dikke druppels ween. Voel me schuldig aan 't vele leed; en krimp ineen.…

Een bloedbad aangericht in Parijs, en hier is Mark toch echt niet wijs, op het nieuws liet men zien, wie er tegen was misschien. De koning liet zelfs van zich horen, maar Mark zei via schrift het naar te vinden deze terreur, ach zei Ivo, geen malheur, we gaan niks opschroeven zijn niets van plan, waar toch zitten de hersens van…

Buldrend speelt de zee met 't oude vaartuig. Kalm, manhaftig kampt de grijze zeeman met de storm. Maar splijtend te allen kante vreeslijk kraken de oude broze wanden. Bleek en bevend staart alom de manschap naar het krakend wantwerk en de zeeman. "Sloepen af en vrouwen eerst!" gebiedt hij. Wiegend wagglen sloepen in de storrem, angstig…

Twintig keer naar het journaal gekeken en het is nog steeds waar: zomaar in het web gevlogen van de oorlog van anderen. Bestaat er in het Russisch ook een woord voor schuld, woord voor genade, noem het woord dat macht niet duldt: voor zulke pijn heb je niet eens een woord. Twintig keer naar het journaal gekeken en het is nog steeds moord…

Het is stiller op straat het is vooral stiller in de harten van Nederlanders Zij denken mee zij leven mee zij beleven mee zij kijken mee zij voelen mee zij huilen mee zij en zij: wij herdenken nationaal de MH 17 vlieg/oorlogsramp!…

Zij hebben de kern van ons hart geraakt droegen hun eigen geliefde kleuren waarvan takken traag en uitentreuren op velden verbleven; onaangeraakt ons verbonden onuitwisbaar klaaglied heeft ieder bij de lurven gegrepen wanhopig in maandenlange repen van niet te stollen tranen van verdriet hoe ijzig behouden hooggeplaatste waarin finaal vergane…

Het zweet op mijn lippen, druppels parelend op mijn voorhoofd een natte nek, langzaam voel ik het water naar beneden druipen. Angstzweet, dan ineens klinkt er een oorverdovend lawaai, er wordt op de deur gebeukt, de woorden " brand brand" vliegen door de nacht! De grijze wolken slierten door de gang, gebonk verder in de straat, opstaan, opstaan…

Wie kent er het lied of de sage, Wie kent ze niet allebeî; Van ene waternimfe, Die heette Lorelei? Zij zat op een rots langs het water, En lokte met ogen en mond De arme eenvoudige schipper, Tot dat hem de maalstroom verslond. Ik ken ene vrouw of een maged, Zo snood als de nimf van het lied; Haar schoonheid is even verleidend,…

De liefelijke naam van de orkaan paait de windhoos niet die wervelend een spoor van vernieling zuigt door de paradijselijke eilanden. de kramp die mijn nart beklemt sedert je mijn leven verwoestte heb ik niet naar jou genoemd.…

van mij geen woord over de ramp wanneer ik woorden had zouden ze tekort schieten ik denk dat zwijgen nu zoveel meer troost kan bieden dan al die loze woorden dus vraag ik slechts om een gepast zwijgen op een serene plek waar je bij stil kunt staan…

Woorden schieten soms te kort, woorden doen soms veel omdat je het gevoel hebt dat iemand met je deelt. Woorden zetten soms kracht bij en soms daden. Woorden kunnen zwijgend zijn maar soms ook beladen. Woorden schieten soms te kort om het leed te verzachten maar plots gebeurde iets waarop de hele natie wachtte.. Woorden die meer zeiden…

onvergetelijk heeft zich in ons brein gegrift respectvol omvat…

huilend en huilend in een droom waarin ik mijzelf voortsleepte over verkoolde akkers het geluid was weggenomen rondom vlaggenmasten uit respect voor stoffelijke resten ik struikelde en struikelde tussen sterke armen onderdoor het dragen van de kisten huilde en zwaaide in een droom langs de snelweg waarin ik mijzelf voortsleepte achter…

Met koffers naar een tijdelijk verblijf zonder bagage aangekomen in de eeuwigheid het pad ligt donker vol verwarring en wanhoop de toekomst in slijk verdwenen de uitgezette koers blijft voor altijd een streep door de rekening we wandelen op gebroken glas op de flanken hangen zwart en onbewogen de gordijnen God schiep het licht wie…

Een zwarte slang, door een oranje bril, Doorkruist ons land, staat nergens stil. Langs ´t grijze pad, door Hollands groen De bloed-wit-blauwe vlag halfstok. Langs oprecht geplengde tranen, bloemen, ongeloof en kippenvel Brengt d'onzen terug van oorlogshel. Een donderslag en iedereen was stil Voor die zwarte slang, door een oranje bril.…

Halfstokse vlaggen ontwimpelen wat was, onhoorbaar spreekt de stilte in het mensenhart verbonden met de ander. Hoe machteloos, lam geslagen. Wind wappert het rouwbetoon, dragend het leed naar waar het wordt gehoord, naar Wie de laatste vijand heeft verslagen.…

Vandaag kom ik thuis van een zeer korte reis die steeds langer duurde en gepaard ging met gekrijs.. Maar ik heb de hemel eventjes gezien alleen geen sterren..ik wist niet dat zij al naar mij lonkten, van verre... Straks zal ik arriveren, alleen.. zonder indentiteit, zonder bagage ik ben niet wie ik ben, ik ben verloren in ravage.…