Alle inzendingen van Adeleyd

Zoveel moet losgelaten worden: straks weer de lente, het licht op de berg en de uren met vrienden, het vrolijke spel; niets blijft hier duren – de tijd verstrijkt. Steeds weer moet losgelaten worden: niets bindt voorgoed, geen woorden of dromen, maar we gaan verder, het leven is groter dan enkel maar het hier en het nu. Zoveel moet losgelaten…

Een streepje zon en ver van hier een vogel die probeert te zingen. Hoe wil het leven ons omringen met wat geen woorden ooit omvatten? Het heimwee naar een warme tijd waar plots weer zoveel bloemen bloeien, hoe is dit toch niet uit te roeien maar komt elk voorjaar ook tot hier. Een streepje zon en blije woorden die hoop doen groeien en vol…

Mocht mildheid me doordringen zoals weldra het licht van weer een nieuwe lente mijn hart heeft opgericht; Mocht mildheid me verzoenen met dwaasheid en met waan, ondanks de lepe streken die ik niet kan verstaan. Mocht mildheid me geleiden tot waar ik met veel moed een ander mens kan dragen, hem liefdevol begroet. http://www.youtube.com…

Als een tedere ademhaling dwarrelt de sneeuw: zonder haast, blank en geduldig. Volhardend in dit teder vallen, niet kwetsend, maar vol erbarmen. Als een tedere ademhaling de sneeuwklokjes groetend en beschermend.…

Vertrouwvol ademen in ’t koude licht en weten dat de lente straks weer wordt geboren; je vindt de woorden voor een blij gedicht en wil zo graag aan ’t leven dieper toebehoren. De winterkou is voor veel mensen pijn en zeker wil ik dit niet zomaar onderschatten, maar er is hoop op weer herworteld zijn want straks zal alles helder levenssap bevatten…

De woorden worden plots gedragen door tederheid van wenkend licht, terwijl de koude winterdagen de lente houden uit het zicht, maar onweerstaanbaar zal toch komen, het voorjaar met het nieuw bericht dat blaadjes aan de zwarte bomen gaan groeien als de winter zwicht. Die winter houdt ons nu gevangen maar ’t duurt niet lang meer tot de…

Gedichten zijn als vissen is het water van de taal; ze zwemmen onbewust maar kijken en vertoeven hier en nu. Door kieuwen van beleving ademen zij helder in het licht dat beelden breekt en transformeert tot torenhoog weer nieuwheid wordt geboren. Gedichten zijn als vissen in het water dat kalm en vredig stroomt of klaterend van rotsen stort…

Ik weet het even niet meer, al doe ik zo mijn best; De duisternis van dagen bevangt mijn ziel en doet me alleen nog hopen dat er spoedig licht komt, dat ik zelf geduldig kan zijn en niet veroordeel wat me hindert, wat ik meedraag van een ver verleden, wie ik ben en toch niet zijn wil.…

Het zijn de woorden niet die troosten maar ’t hart dat erin spreekt; verbondenheid verdraagt vaak stilte want veel gepraat verbreekt wat opgebouwd werd al die jaren, wat bindt en doet tezamen staan; Zo laat ons dan het laatste stukje van heel die weg maar samen gaan. Wil ook je tranen niet verbergen, de wanhoop, pijn en eenzaamheid; ik wil…

Voetstappen helder in de vrieslucht, zon die alles blij maakt en kleurt al is de winter niet voorbij, de regen is nu weg en stemmen lachen. Dit kleine hart is plots weer daar en voelt de weemoed krimpen. Liefde blijkt toch meer dan enkel maar een woord; er is vergeving. Voetstappen helder in de vrieslucht, van ver lonkt de lente en de bloemen…

Door de kieren van de morgen golft verlangen naar het licht; vindt in beelden en in klanken verzen voor een nieuw gedicht. Door de kieren van de morgen ademt weer een nieuwe dag; glimlacht naar de vele mensen die ik in mijn dromen zag, die de dagen gaan beleven, elk met eigen vreugd en pijn; dat we voor elkander mogen vriend en tochtgenoten…

Er zijn ook moeilijke kanten aan dit leven; er is niet slechts glorie en licht. Het kan ook stormen, we gaan door een woestijn van leegte, van gemis. Wat is groeien? Altijd meer en beter? Of bestaan ook tekort en overmacht van lijden en dood? Zijn er ook conflicten en afgronden van misverstand? Wat is macht? Wat is dienstbaarheid? Soms…

Een Kind geboren in de nacht door Israël zo lang verwacht, dit Kind dat Licht en Leven is, het kwam in onze duisternis. Het kwam in onze duisternis, dit Kind dat ons gegeven is, het werd een mens die vrede bracht, dit Kind geboren in de nacht. Dit Kind geboren in de nacht heeft ons weer hoop en vreugd gebracht; het heeft Gods liefde toegezegd…

Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we kijken naar de gebaren, horen de woorden zonder echt te weten wat er in een hart gebeurt. Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we merken de tekens, vergissen ons vaak, maar gaan toch verder zonder te weten wat er in een hart gebeurt. Niemand ziet wat er in een hart gebeurt; we herkennen veel…

Verheug u want de komst des Heren is nu nabij; Hij talmt niet meer. Leg al uw zorgen bij Hem neer en laat uw vreugde steeds vermeren. Hij komt, de wereld wacht op licht en zal herschapen zijn tot vrede; Hij doet de deur naar 't onrecht dicht en brengt gerechtigheid dan mede. Hij komt, wees dus van zorgen vrij en durf vertrouwen op de morgen…

Gij vrouwe die het Licht mocht dragen, gegeven hebt Hem huis en tijd; blijf ons nabij die U nu vragen om steun en troost, om zekerheid. Blijf ons nabij die nu nog zoeken, op weg zijn, zonder uitzicht vaak; Hem die Gij wikkelde in doeken die nu behartigt onze zaak, Hij is uw Zoon, wil voor ons vragen dat wij niet gaan, gebukt door schuld…

We zijn ontgrensd voor altijd meer en altijd verder – niets dat ons totaal en levenslang voldoet. Geen mens, geen ding kan ons ten diepste laven. Het zijn in ons doet steeds opnieuw de grenzen breken – vaag voelen wij de wekroep die niet enkel hier en nu gelenigd wordt. We kunnen niet bezitten wat ons trekt, de roos is roos, ook los van…

Want alles is gegevenheid, een vinden van de zin, in vrijheid die ’t bestaande laat bestaan en open komt voor meer dan cijfers, redenen en resultaten, weten en nuttigheid; die enkel vindt het zijn. Is transcendentie dan niet vreemd, niet van een andere wereld? Laat toch maar geduldig zoeken de poort zijn naar dit licht, dit onverhoeds…

De dag gaat haast niet meer open, de uren zijn lang en de mensen haastig op weg om vlug weer thuis te zijn, de warmte in, het licht tegemoet. Toch blijft er iets van verlangen. Iets wat niet te benoemen is. Rorate gaan we weer zingen en groene takken in huis halen om tot een krans te vlechten. Misschien komt er ook wat meer warmte…

Hoe kan toch dit bestaan voor velen zo treurig zijn terwijl de anderen feesten? En mensen op de vlucht voor honger, geweld en niet meer weten waar en hoe? En wij in onze warme huizen, druk beredenerend hoe onze kansen zijn, hoe nog wel meer verdienen; hoe morgen vast vakanties worden gepland. Wat is dan leven: duisternis en dood of…

Hoe alles ons gegeven is, al is het nu geen lichte dag, geen dag vol zon en warmte maar nevel overal en heimwee in de trage uren. Toch worden wij gedragen, door arendsvleugels opgetild tot waar we zelf gaan vliegen en anderen dit leren. Hoe alles ons gegeven is, al blijft er duisternis en dood, vergankelijkheid en nevel. Herinner je…

Gedenkend hen die gingen, die ooit een naam ontvingen en nu in ’t Licht bestaan, zijn wij nog hier gebleven, betreurend dat hun leven met ons nu is gedaan. We weten hen geborgen; zoals een nieuwe morgen weer vreugde brengt in huis, zo schrijft God alle namen in liefde weer tezamen en is voorgoed hun thuis.…

Gele bladeren: gestold zonnelicht van lange zomerdagen, nu gedoemd om te vallen, te vergaan, te verdwijnen. Toch zal het licht weer schijnen.…

Over de bessen en de bladeren gaat mijn voet, en ik kijk naar de kleuren die dagelijks veranderen nu. Morgen ben ik jarig en ik kijk terug op een tijd die anders was dan anders; veel droeviger en met meer tranen. Maar werd ik wijs? Heb ik echt illusies losgelaten? Veel meer vragen dan tijdens de voorbije jaren; ik werd geschud, geschokt en…

Waar vandaan toch al die tranen, wat gebeurt er in mijn ziel; ‘k Weet niet wat er staat te treuren waar het duister binnenviel, maar ik wil de hoop bewaren, licht zien in de dageraad, mensen groeten in het donker, weer herkennen hun gelaat. Laat me toch niet blijven steken in wat pijn doet, wat me raakt; mocht er nieuwe kracht ontluiken…

En toch begint er iets te zingen nu, nog aarzelend, maar zeker zijn er klanken en woorden ook, van dankbaarheid en van herkenning van de vreugde bij een ander. Zo bergt het leven steeds een nieuw begin, al moet de winter nu nog komen; al is het herfst zo nat en triest, maar toch begint al iets te zingen.…

De dag komt op met heel veel vragen en onzekerheid, waar is de rust gebleven? De twijfel neemt nu alle plaats in, stroomt als melk naar de bodem van de zee en verbergt zo alle dieren, alle leven. Het is of ik plots blind ben, enkel nog kan tasten om een heel klein beetje weg te vinden, strompelend en dwalend. De zomer is vergaan, de bomen…

De zon glinstert op de kabbelende watergolfjes en de geuren van het hooi doen de herinneringen aan vroeger weer naar boven komen. Wat een boeket van kleuren op de achtergrond waar de bladeren toch met een zekere regelmaat loslaten en dwarrelen in de zonnestralen om even daarna te gaan liggen, zonder verweer. Hoe mooi kan de herfst zijn, maar…

De wolken tekenen luchtkastelen en vinden ook de elfen uit. Ze willen met ons dromen delen en maken nieuwe sprookjes buit. Ze schilderen dieren en zelfs bomen, proberen lichte tinten graag; ze jagen voort of durven schromen en vatten ieder bij zijn kraag. Maar ’t leven gaat niet als de wolken; het lacht en schreit maar keert nooit weer…

De zomerbladeren hebben hun dienst gedaan: schaduw gegeven, zonnelicht weerkaatst, gedanst op de takken maar blijven hangen. Nu is het tijd om los te laten. Ze zijn nog een beetje groen, maar ook al geel en bruin, klaar om afscheid te nemen. De weemoed speelt door de nerven die scherper in beeld zullen komen. Mijn hart durft nog niet echt…