Alle inzendingen van Adeleyd

Verheug u want de komst des Heren is nu nabij; Hij talmt niet meer. Leg al uw zorgen bij Hem neer en laat uw vreugde steeds vermeren. Hij komt, de wereld wacht op licht en zal herschapen zijn tot vrede; Hij doet de deur naar 't onrecht dicht en brengt gerechtigheid dan mede. Hij komt, wees dus van zorgen vrij en durf vertrouwen op de morgen…

Gij vrouwe die het Licht mocht dragen, gegeven hebt Hem huis en tijd; blijf ons nabij die U nu vragen om steun en troost, om zekerheid. Blijf ons nabij die nu nog zoeken, op weg zijn, zonder uitzicht vaak; Hem die Gij wikkelde in doeken die nu behartigt onze zaak, Hij is uw Zoon, wil voor ons vragen dat wij niet gaan, gebukt door schuld…

We zijn ontgrensd voor altijd meer en altijd verder – niets dat ons totaal en levenslang voldoet. Geen mens, geen ding kan ons ten diepste laven. Het zijn in ons doet steeds opnieuw de grenzen breken – vaag voelen wij de wekroep die niet enkel hier en nu gelenigd wordt. We kunnen niet bezitten wat ons trekt, de roos is roos, ook los van…

Want alles is gegevenheid, een vinden van de zin, in vrijheid die ’t bestaande laat bestaan en open komt voor meer dan cijfers, redenen en resultaten, weten en nuttigheid; die enkel vindt het zijn. Is transcendentie dan niet vreemd, niet van een andere wereld? Laat toch maar geduldig zoeken de poort zijn naar dit licht, dit onverhoeds…

De dag gaat haast niet meer open, de uren zijn lang en de mensen haastig op weg om vlug weer thuis te zijn, de warmte in, het licht tegemoet. Toch blijft er iets van verlangen. Iets wat niet te benoemen is. Rorate gaan we weer zingen en groene takken in huis halen om tot een krans te vlechten. Misschien komt er ook wat meer warmte…

Hoe kan toch dit bestaan voor velen zo treurig zijn terwijl de anderen feesten? En mensen op de vlucht voor honger, geweld en niet meer weten waar en hoe? En wij in onze warme huizen, druk beredenerend hoe onze kansen zijn, hoe nog wel meer verdienen; hoe morgen vast vakanties worden gepland. Wat is dan leven: duisternis en dood of…

Hoe alles ons gegeven is, al is het nu geen lichte dag, geen dag vol zon en warmte maar nevel overal en heimwee in de trage uren. Toch worden wij gedragen, door arendsvleugels opgetild tot waar we zelf gaan vliegen en anderen dit leren. Hoe alles ons gegeven is, al blijft er duisternis en dood, vergankelijkheid en nevel. Herinner je…

Gedenkend hen die gingen, die ooit een naam ontvingen en nu in ’t Licht bestaan, zijn wij nog hier gebleven, betreurend dat hun leven met ons nu is gedaan. We weten hen geborgen; zoals een nieuwe morgen weer vreugde brengt in huis, zo schrijft God alle namen in liefde weer tezamen en is voorgoed hun thuis.…

Gele bladeren: gestold zonnelicht van lange zomerdagen, nu gedoemd om te vallen, te vergaan, te verdwijnen. Toch zal het licht weer schijnen.…

Over de bessen en de bladeren gaat mijn voet, en ik kijk naar de kleuren die dagelijks veranderen nu. Morgen ben ik jarig en ik kijk terug op een tijd die anders was dan anders; veel droeviger en met meer tranen. Maar werd ik wijs? Heb ik echt illusies losgelaten? Veel meer vragen dan tijdens de voorbije jaren; ik werd geschud, geschokt en…

Waar vandaan toch al die tranen, wat gebeurt er in mijn ziel; ‘k Weet niet wat er staat te treuren waar het duister binnenviel, maar ik wil de hoop bewaren, licht zien in de dageraad, mensen groeten in het donker, weer herkennen hun gelaat. Laat me toch niet blijven steken in wat pijn doet, wat me raakt; mocht er nieuwe kracht ontluiken…

En toch begint er iets te zingen nu, nog aarzelend, maar zeker zijn er klanken en woorden ook, van dankbaarheid en van herkenning van de vreugde bij een ander. Zo bergt het leven steeds een nieuw begin, al moet de winter nu nog komen; al is het herfst zo nat en triest, maar toch begint al iets te zingen.…

De dag komt op met heel veel vragen en onzekerheid, waar is de rust gebleven? De twijfel neemt nu alle plaats in, stroomt als melk naar de bodem van de zee en verbergt zo alle dieren, alle leven. Het is of ik plots blind ben, enkel nog kan tasten om een heel klein beetje weg te vinden, strompelend en dwalend. De zomer is vergaan, de bomen…

De zon glinstert op de kabbelende watergolfjes en de geuren van het hooi doen de herinneringen aan vroeger weer naar boven komen. Wat een boeket van kleuren op de achtergrond waar de bladeren toch met een zekere regelmaat loslaten en dwarrelen in de zonnestralen om even daarna te gaan liggen, zonder verweer. Hoe mooi kan de herfst zijn, maar…

De wolken tekenen luchtkastelen en vinden ook de elfen uit. Ze willen met ons dromen delen en maken nieuwe sprookjes buit. Ze schilderen dieren en zelfs bomen, proberen lichte tinten graag; ze jagen voort of durven schromen en vatten ieder bij zijn kraag. Maar ’t leven gaat niet als de wolken; het lacht en schreit maar keert nooit weer…

De zomerbladeren hebben hun dienst gedaan: schaduw gegeven, zonnelicht weerkaatst, gedanst op de takken maar blijven hangen. Nu is het tijd om los te laten. Ze zijn nog een beetje groen, maar ook al geel en bruin, klaar om afscheid te nemen. De weemoed speelt door de nerven die scherper in beeld zullen komen. Mijn hart durft nog niet echt…

De spinnenwebben zijn er weer; ze zijn zo mooi maar ook bedrieglijk. Ze laten zien hoe schoonheid kan vangen, listig ons kan vertellen dat draden niet binden, maar wijzen weten wel beter. Leven is nooit alleen maar mooi; er zijn geen primaire kleuren, alles is gemengd; van blauw en geel maak je groen, maar dat schept toekomst en vernieuwing…

Ze strompelt daar, die oude vrouw, met weemoed in haar ogen; haar man al dood, nog in de rouw en wachtend op wat mededogen, maar niemand die haar groet of ziet; de herfst glimt in de straten. Wat ligt nu nog in het verschiet, met wie kan ze nog praten? Zo voel ik soms mijn eigen ziel heel erg verdwaald in zorgen alsof plots alles tegenviel…

Het hoedje van Katoo, het is van puur natuur; ik zie het graag, het kind is nog vol vuur en aandacht voor de wereld; het blaakt van levenslust en drinkt vertrouwen uit de bron die nimmer droogt, want leven is gegeven. Een kind kan dankbaar zijn en ongestoord het nu-moment beleven. Waar is mijn eigen kinderhart gebleven? Ik hoop dat ik het…

Bestaat God wel? Wat is bestaan: een eindeloos gegeven-zijn, voor ons in de materie, maar met openheid naar het mysterie, zoveel vragen onbeantwoord. We zijn er niet zomaar; alles is gegeven, een grenzeloos ontmoeten in verbondenheid. Wie schiep de liefde, vond de stilte uit? Zaaide de sterren in de tijd en ruimte? Wie maakte zomer en het…

Hoor hoe de luchten luid klinken, gevuld met vogels die droomverloren ergens niet meer thuis zijn, maar toch hun weemoed niet de boventoon laten voeren. Hoe ze, al is het ook nog zo heet op dit ogenblik, vertellen over het zonnige zuiden en hoe ze over enkele weken daar weer naartoe trekken. Hun hart is nu al onderweg. Luister maar. Kunnen…

In de werveling van gedachten en gevoelens komt niets meer tot rust, enkel het zoeken vervolgt met nog meer dwaasheid en ijdelheid, met het zonnelicht spelend tot de avond komt. Deze zomermorgen vult zich met het kolken van het water in het meer dat oeverloos lijkt. De zee verhaalt deze geheimen aan wie maar wil luisteren en kijken hoe eb en…

Zonnelicht glanzend over de daken hart opnieuw bewoond. Geraakt, bejubeld,vertederd, bereid zelfs tot vergeven. Zonnelicht zingend en zegenend vandaag tot toebehoren.…

Het leven zingt in jou nog eer je werd geboren; het heimwee brandt de dauw van ’s morgens weg. De dromen glanzen in je rust en bouwen steden waar liefde woont en waar de tederheid wil bloeien. Een levensjaar weer verder en je kent de zachte kracht waarmee de rozen geuren ondanks de vergetelheid. Het leven zingt in jou en leidt je…

Soms kan het dat de zon weer even schijnt en dat de mensen zijn herboren, al is er kwaad en woede, zijn er rozen die al breken eer ze zijn ontloken. Soms kan het zijn dat mensen weer gaan dromen, al is er duisternis en dood en worden zelfs de kinderen niet meer geloofd. Maar er is liefde en vergeving, licht en dag. Soms kan het zijn dat…

Het licht valt als druppels uit de lucht en voert geuren mee die sporen naar een tijd waarin ik op kleine voeten naar de bronnen van de dromen liep. De lindebomen groeiden toen tot in de hemel en behoedden mijn dagen die vol zon stonden en er toch al heimwee werd geboren. De weidebloemen kabbelen voort waar schapen en koeien in stilte…

Wie kent ze niet, de zondoorschenen en winddoorwaaide klaproosbloem? Geen ijdelheid, geen dwaas vertoon maar enkel lichtdoorlatend en vol toegankelijkheid? Wie kent ze niet; de rand van akkers en beemden verft ze onvervaard met tederheid van kleur en dromen, ver weg van haat en nijd. Wie kent ze niet, de zo gedweeë die buigt en eert,…

Zomaar een glimlach naar het oude vrouwtje op de straat dat moeizaam loopt, naar de zware roker die het niet kan laten, naar het kind dat verwonderd is om de regen, naar de bloemen die dankbaar zijn om eindelijk wat water, naar de lindebomen die weldra weer hun geur verspreiden en me doen terugdenken aan mijn kinderjaren, naar de zon die…

Geest die vuur en liefde zijt, breek benauwde banden; Gij die ons van angst bevrijdt, open hart en handen. Zachte bries die zalft en warmt, mensen doet ervaren hoe Gods liefde hen omarmt, vrede wil bewaren. Babel omgekeerd gemaakt: mensen die plots weten hoe Gods vuur ten diepste raakt, nieuw maakt, ongemeten. Geef ons dan weer sterke…

Gij die vuur en liefde zijt, doe de harten branden; mensen van hun vrees bevrijdt, open mond en handen. Liefdegeest, vreugdegeest, doe ons allen leven, wil ons vrede geven. Gij die als een stille gloed in de ziel wilt vonken waar de hoop ons zingen doet, want door U geschonken. Adem Gods die suist heel zacht, teder mededogen…