Regen over de graven
De natuur weent nu ook, al sieren zoveel
bloemen de graven, de plaatsen waar de
mensen komen om eens even stil te staan
bij wat echt belangrijk is. De liefde
die gegeven werd of ontvangen, die verder
gaat dan enkel maar dit korte bestaan.
Er is treurnis, eindeloze rouw om hen
die gingen, spoorloos zijn of opgegaan
in een grijs verleden, een bestaan dat
niet licht doorlatend is, niet sprankelend
maar schreit zoals nu de lucht doet.
De splinters doen zo'n pijn, al zijn ze niet
vertakt, niet ingegroeid in vlees dat maar
niet helen kan. Het regent nu, ook op de graven.
skynet.beGeplaatst in de categorie: verdriet
treurnis 3.0 met 4 stemmen 
339
339
Geef je reactie op deze inzending:
De laatste twee strofen zijn zo mooi (taal)gevoelig geschreven. Hier ziet men de bekwaamheid van de schrijfster.