Netgedichten

netgedicht (nr. 46.644):

Ineens is alles onbeduidend

De tijd staat stil, de dingen wijken,
de witheid van de sneeuw bekoort nu niet.
Er is nu enkel het verdriet,
de onmacht om nabij te zijn,

de dingen ongedaan te maken,
te zien hoe alles onbeduidend
en van geen tel meer is te weten.
Toch moet je door, je kan niet anders,

het leven vraagt niet om je lach,
je ironie of je verklaren.
Je kan alleen maar hopen, licht

te zien in al dit duister,nu nog niet
maar blijvend is 't bestaan gegeven,
al is het soms met veel verdriet.

Enkele dagen na het bericht van de
kanker van mijn jongste broer.