Netgedichten

netgedicht (nr. 44.511):

Heel langzaam dooft de dag

Heel langzaam dooft de dag, er is nu nog
wat licht, maar ’t wordt al wazig; de drukte van
voorbije uren neemt nu af, al golft het dwaas
gedraaf heel langzaam nog wat na.

Er komt weer ruimte voor de ernst, de vragen
die zich nooit helemaal laten wegdrukken, al
proberen we nog zo hard. Maar soms is het
ook goed van nergens aan te denken. Slechts

te leven van uur tot uur, en onbewust te
ademen, het hart zijn slagen te laten, zijn
kloppen dat niet stopt, niet voor vrees, niet

voor geluk, zelfs niet voor liefde. Gelukkig
dat er morgen weer nieuwe dag komt, met
eigen vreugden en hopelijk wat vrede.