Alle inzendingen van John

Dit hoofd ziet zelfs in het zonlicht dat de nacht altijd wacht op haar kans, terwijl het hart altijd de onzichtbare maan zoekt. Getijdekracht, splijtend, er heerst pijn achter het zwijgen uit verdeeldheid. Sterren zetten hun koers uit vanaf hun geboorte, groeien planeten die mij huizen – waarnemingshorizon, geen ander deeltje…

De onrust beweegt zich voort, eeuwig langs de gebaande weg: links, naar rechts, terug naar links, toch weer terug naar rechts. De veer staat te strak en schiet mij te ver door naar toen; naar waar ik niet meer wilde wonen, nooit meer wilde zijn en altijd weer wind ik de veer te strak op, mijn tijd kan het niet duren. Genoeg nu van…

Als je je hoofd te rusten legt, voel je dan mijn hartslag als de weg naar de slaap? Als ik je hoofd op mijn borst weet, dan ben ik niet langer gekluisd in mijn eigen leegte, die nooit dezelfde ruimte vult. Voor me ligt dan ook een weg naar de slaap, een wereld die niet tastbaar is; een wereld die in beelden woont, ademt in kleuren…

mijn handen als woorden in stilte gedompeld spreken reikend naar verten in je ogen onbereikbaar: groene heuvels zich koesterend in wit licht zwervend tussen de heuvels zie ik hen rood – bloedloze geboorte breekt aan explosief in eigen vuur verteerd en geworden; zij, eens star geworteld, worden nu tot golven drijvend op vlammende grondzeeën…

Als de maan wegvalt, wandelt mistig de morgen mijn waken in (zij slaapt nog). Het is stil buiten, geen merel roept zijn gebied uit. Is er nog wel een wereld voorbij de ramen, nu de huizen achter ons schimmen van zichzelf zijn? Het werpt een deken van grijsheid over de kleuren van mijn droom. Ik gaap, rek me uit en laat de kleuren…

Ik ben gegaan -tot dit moment – alle dagen van mijn leven, het leeuwendeel daarvan in jouw handen. Woorden van allerlei pluimage zijn op de thee geweest, hebben muren gesloopt, gebouwd, daken gestut en nog zie ik de blauwe regen uit de boom stromen onze tuin in. Samen lezen, eten, slapen, ieder ons eigen werk, onze eigen zinnen…

Hoe kan je ooit zo afdwalen dat je je oude buurt niet meer herkent? Ja, de huizen zijn geverfd, de bomen gegroeid en ik, ik spreek inmiddels een andere taal… Maar als ik jou dan antwoord, weet ik dat het doen eigenlijk soms nog is zoals toen. De littekens lichten op, tonen de weg, bij hun woorden plant ik een vlag, blauw (myosotis…

Zij vindt haar klank, haar taal in een andere dag dan ik, maar toch vindt zij de woorden in mijn nevels, die ik woordenloos aanstaar, want ik zie geen begin ? zij zet de paden uit de nevels in. Elke dag hetzelfde uitzicht, ik ga het nog geloven, maar het nachtzwart kent ook kometen in hun baan langs mijn herinneringen, die oplichten…

Ik heb je gegeven, aan de corona, de mooie droom (ik was niet wakker) – ik berijd de draak van mijn weg, zonder kaarten vooraf (achteraf voor waar ik vandaan kom wel) Achtendertig jaren trouw met je ontbeten, geluncht en altijd waren we daar terug in de zomer dat ik je vond in Ballinspittle, gelukkig was ik een bord vergeten.…

Speenkruid, mijn grondzon, grondtoon, lied voor een lente die nog komen moet, moed na de winter, groet aan het leven. ‘Houdt vol, de zon is aan de terugreis begonnen’; wat kan ik anders zeggen?…

Anemoon, teder voorbericht van de zomer, licht na winternacht……

Banging on the doldrums – Maar ik kan er geen touw aan vastknopen, nu de stemmen van de wind geen raadselen fluisteren, niet tornen aan de stilte; want de winden zijn weg, elders, op reis? Ik zie niets, ik hoor niets, wij spreken alleen zachtjes in mijn hoofd tegen elkaar het bovenstaande, het onderstaande: samen op…

Lied van een merel omlijst helder het avondrood meeslepend leven…

Hier, voor de rede van weer een onbeschreven eiland, dein ik kalm mee op de golven die mijn schip bewegen. Voor me, achter de branding, een zongekroond strand aan de voet van een slapende vulkaan, zijn adem vaag zichtbaar tegen de lucht. En toch ben ik gebonden aan mijn schip, voel ik, ver achter de horizon, jouw baken branden, roepen…

Op de vloedlijn stop ik en kijk uit over zee, kies de richting waarin ik vertrok op een reis waarvan mijn schip niet terugkeerde... Nog altijd veroordeel ik mijn oordeel dat ik met de bomen voor het schip velde, ik zou gaan, de wereld in, maar een deel bleef graslander. De waterlander vertrok, keerde soms weer in de haven, maar altijd…

Drecht Ik droomde, werd wakker en vervolgde in het maanlicht mijn weg. Dezelfde maan kwam langs, nog eens, tien maal, duizend maal en nog steeds leidt mijn weg mij voort. Voor mijn voeten nu een drecht door de tijd. Tot aan mijn heupen nat geworden kom ik weer tot de droom:

John Loopstra23 februari 2020Lees meer >

Buiten het oog getreden vult mijn wereld zich met zon, verblind voel ik me te licht bevonden en loop los een bos in dat doet mij dwalen, verdwalen over vele paden. Manen later tot een grens gekomen tref ik een park dat mij door de inrichting niet kan bekoren, het licht te strak bevroren. Ik kies in het wilde weg zelf een andere kant.…

Door deze ogen bezien is in het windloze oog toch niets zonder beweging, zonlicht warmt het water, dat opstijgt, onzichtbaar uitdijdt door de lucht te vullen. Mijn adem wordt bevochtigd en beroert de wilde woorden, spelend als dolfijnen voor de boeg. Hun spel spreekt mij aan, vertelt van hun reis, hun verleden in het donker van jonge…

In het oog (3) In het oog lopend nu, dit duister achter mijn ogen – zwarte maan boven wind; water, golvend langs niet zichtbare lijnen, voelbaar buiten dit lichaam – het kleine duister wacht altijd totdat ik weg kijk van het meer, en doet me geloven dat in de diepte een kelpie waart, levend geworden vrees. Als ik val, roep ik…

Het oog is de kluis waarin ik mezelf opberg, de storm de sleutel buiten. Ik ken dit lijf niet, denk te moeten overgeven, maar is dat, omdat de maag het voedsel niet verteert of doordat het al opgenomen is? Ik neem mijn handen en leg ze neer op mijn buik. Mijn ogen vallen dicht. In het donker vormt zich een vraag, welt als kwelwater…

Flirten met Poëzie Hij ziet het riet met pluimen strijken, voelt zacht en troostend zuiverheid als een rietzanger een lief verleidt, hier zijn zinnen wat ze lijken. Hij kijkt naar witte duiven in hun vlucht en dicht het maagdelijk verlangen van de wind, gevangen in een liefdeszucht. In de echo van zijn zinnen klinkt de zielsverbonden schreeuw…

In het oog De wereld slingert zich een weg door de tijd en ik blijf achter in het oog ? ogenschijnlijk stille ruimte in het midden van de storm. Ik geef mijn waarde weg en maak mezelf tot zwart gat, waarin ik heen en weer slinger, steeds kant noch wal raak, geen rustpunt in beeld en daarom zie ik jou niet, neem ik geen tijd…

In de nacht wacht het weerzien, weerlichtend in de dromen, met het oude lichaam als de dag slaapt. In die onbereisbare stad dwarrelt hier en daar nog een enkel woord door lege straten, op zoek naar de rest van de zin. Het is geen lege tijd, geen loze stilte, want naast me in bed klopt nog steeds een warm hart, veelzeggend welkom. Flarden…

Een Mirage raast over, laag op de nabrander, bulderend door mijn bier, op weg naar zijn zachte thuis? Mijn droom verdrinkt in zijn decibellen, het gesprek verstomt, sterft bijna.... Gelukkig borrelen bellen koolzuur nog omhoog in onze glazen en het gesprek herpakt zich als de herrie zich uit de voeten gemaakt heeft.…

Bron zonder einde (was er niet wel een begin?) iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit. Meer zonder…

Een rib uit mijn lijf, toen jij achterbleef in de arena van de ziel. Geen wonder dat ik mijn lichaam niet meer vulde, mijn leven niet meer bewoonde, toen ik opnieuw wakker werd. Het kostte mij werkelijk een rib uit mijn lijf, verloren in de mist van het niet meer herinneren hoe ik hier gekomen ben... langzaam, mettertijd vind…

Ze kwamen op de wind van het Noorden, zeven vogels zwart krassend koud uit het hart één voor elke dag van de week zwijgen; negeren; woede; haat; venijn; gif en voor de zondag zelfhaat afgewenteld.... Ik kan mijn bloed wel drinken, dat ik hen hoorde, in hun nest leefde…

Na een lange reis (tol en schatting inbegrepen in de kostprijs) land ik op ruwe hei en zie een boom (off centre in het verder kale landschap), aan de voet daarvan, als een stil meer, slagschaduw, waarin ik tranen spui, tranen die in de zandbodem wegzinken, jij bent de aarde waarin de hei wortelt, kronkelt, groeit, een…

Uitgestrekt tussen schelpen en aangespoeld zeewier, drijfhout beweegt zich mee met de zee. Zon vraagt: ‘Zou je vlees zich hechten aan je beenderen, als je ‘nee’ zei tegen mijn zomer?’ drijfhout drogend Maan trekt aan mijn water, maakt vloed en ebt weg drijfhout neemt gewicht Sterren banen zich stil een weg van licht.…

Wie schiet nou op een ooievaar ben je dan niet wat vreemd als je vanuit je autoraam zo'n dier te grazen neemt Wat gist er in jouw hersenpan of mist er, om het even als plotsklaps jij een kogel vuurt op zo'n symbool van leven Zie daar de vogel, levenloos mascotte van Den Haag zo uit het leven weggerukt door een geschifte blaag Mag lijen…