Alle inzendingen van Pama

Onweerlegbaar in bescheiden termen gaat ze liggen elk kwartier in schaars geklede wegen van het schaduwbeeld sta ik gedompeld in haar krijt, wat klinkt in onvoorzichtigheid te besluiten, want de gekozen draad ben ik weer kwijt maar zij draait er middenin, zij keert zich van de binnenkant naar buiten , er bestaat geen enkele weerstand…

Naderende buien die emoties weergeven, gloort in het landschap van het ongewisse leven als mistige verten, beelden verstrengeld, lui te onderscheiden in het dualisme van gedachten, schaduwen staan ver van ons of in troost nader tot elkaar onder de maskerade van de horizon waar alles eindigt of ontstaat neemt hij ons de maat…

Jij en ik zijn als een puzzelstuk, elk deeltje een eigen vorm en structuur en kleur in een gezamenlijke deelbaarheid, ontstaat een onschendbaar geheel, som van talenten in meerwaarde in al denkbare modellen en posities van wat we zijn of denken te worden, al staan we daar nog ver vanaf verhult door een vernis van energie…

Levend stof gedrenkt in tranen vindt een weg in de bedding van ongewijde grond, de houdbaarheid datum in het denken tot de daden leken ongegrond, het laat zich voeden tot een nieuw gewas, een resistent ander ras wat zelfs gedijt in een stinkend moeras, waarin zelfs de antwoorden zich niet durven te wagen, valt terug bij herhaling…

Verhit en stram sta ik in de slagschaduw van een dicht begroeide bos, zelf ooit geplant, me te verschuilen in een boomhut. schuilplaats tussen adolescentie en volwassenheid, die te ontglippen, te ontlopen, onderstut de stam waarin de eerste jaarring mij bij de hand nam, tussen netels en zwammen door, het labyrint van de realiteit…

Kijk niet om of terug in de ruimte naar jezelf of in iemand anders gespiegeld, herkenning wat je wel of niet wilt zien, te volgen of te begrijpen, een reepje pijnloos licht, waarin je in wil vluchten, stiekem weg te glippen, voegt niets toe aan de doelen zonder dat vroegere dromen zijn verteert, in ervaringen wat tegen zichzelf of tegen…

Zoals risico’s gedeeltelijk te berekenen kunnen zijn, als men de realiteit en verantwoordelijk beschouwd, z’n vertrouwdheid tevens als aanstekelijkheid verleid, blijft de kalmste zee ondoorgrondelijk ingeval de roekelozen de stilte van de natuur blijvend onderschatten en deze buur als veilig wordt beschouwd het onzichtbare blijft…

Zoek mijn mond niet op jouw lippen, zoek de vreemdeling voor een gesloten poort, er vloeit water waar licht uit gloort, in zeven uren waarin je niet kon wachten op zeven warme harten, die bruisend ontsponnen om zeven dromen te behagen even zovele tranen verwelkt van zeven rozen, één voor elke eenzame nacht gekozen, zoektocht…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel er morgen voorstaat, haar licht gespeend van sterren die er zijn als het avondrood zijn luiken openslaat. Wat gisteren in levend groen volmaakt was, onder de zoden vers en onvolmaakt, werd de weerstand gebroken, de ochtendkleur…

Eerder draaide je de klok terug en mijn bloed geblust tot ijskristallen, later zou een oude zon zich uit de krimpende hemel vallen in de morgendauw ofschoon je stille proza steeds in mijn armen rust. de wereld legt ons geen strobreed in de weg breekt gesloten grenzen open, verwijst naar collectieve sporen die ons dolend verder leiden.…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker worden om ook weer te worden herbegraven aanschouw de transparantie om ons heen waarin de natuur zijn gang gaat en niets aan het toeval overlaat, geaardheid getoetst aan de grootste gemene deler die in vervoering de grens moet bewaken…

De vlier staat mij nader toe in onnadenkendheid, zijn aimabele bloemschaal ruist door ons heen in ieder zuchtje wind beslaat z’n eigen taal, de wortels uit het verleden onverbiddelijk torsen we zijn beknotte zerk. de wilg vlecht z’n loten met lemen wortels in het gras, de uilen vliegen uit de kaalste jaren van ons weg, angst wordt…

Niet elk woord vooraf te wegen als bijdrage aan de jaren vriendschap in bittere zinnen die alles beloven om dan misschien dan weer te vegen in de verwaaide as van vergetelheid verteerd in tomeloze bergen liefde waarmee de wereld ook is geïnfecteerd word je niet vatbaar voor mijn ziekte toch zet ik de besmetting in als wapen in…

Waar de levensraderen van wieg tot zelf gedolven graf, ratelend de aardkorst raken ontspringen heerlijke bronnen spinnend lispelt het water, opgeschreven als heldere verhalen waaruit de liefde als spelend kind in werd geboren, soms vertragend in de koelste meren, daarna de versnelling tot aan een waterval, het spat uiteen, het is overal…

In het oog van de pauw waarin al mijn dromen zijn verborgen, als magische spiegel van een nieuwe dag te pronken met zijn veren als dat mag. Waar we lagen in het groenste gras vol madelieven die na de daad geshockt maar kranig weer zijn opgeveerd, wat ik daarna te veel en vergeefs getracht de tijd door mijn geest te manipuleren onverteerd…

In de bergen van mijn geest wedijveren meerdere toppen naar het hoogste punt om te overleven, moeizaam trek de voeten uit het dal grijp naar het touw, maar tors te veel onnodige ballast mee, de geleefde klei nam alle vormen aan die mij overkwamen, de beelden bekend, vergeten alle namen, de laatste tree op de levenstrap die ik deelde,…

Elke dag in alle maanden maakte ik en verwerk ik de balans in overuren van een wisselende ethiek, de verwerking van de levensstaat als egocentrische bewerking uit de mij aangeleverde statistiek, ter lering niet altijd ter vermaak geduid in uiteenlopende kleuren in urgentie door de wetenschap, die als inkt nog nat reeds is achterhaald.…

Ik bewaarde het mooiste tot het laatste voor al mijn beminden, gestolde tranen van de vergulde regen, goud of zilver mij om het even, overstemt het geluid de bloeiwijze van de linde, moment van twijfel, z’n geur gelost in spitsvondigheid tussen dove netels uniek in hun soort werd het wankel evenwicht bewaard in een mager onderscheid…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Ragfijne werelden in elke druppel huilen zeeën van beloften alles is beschreven, en die liefde vergaat tot stof emoties anders gevormd, tenzij anders wordt bewezen in de bundeling van kleine zielen, dekens mist om in te schuilen slaan hun watervleugels uit in de nevels sluipen onvoltooide verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend…

Als schrijvers list in een verkwist avontuur, waarvan de uitkomst niet zomaar werd gedoogd, verhult als onbekende bron, ween niet als een heldere stem van de morgen nog niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel wordt opgestart, onbezonnen in het zingen van tijd hem trouw en dierbaar was. Slijp mijn nachten met…

Als schrijvers list in een verkwist avontuur waarvan de uitkomst niet zomaar werd gedoogd, verhult de onbekende bron, ween dan als de heldere stem van de morgen nog niet geklonken heeft, tot het spinnend schrijverswiel wordt opgestart, onbezonnen in het zingen van een tijd hem trouw en dierbaar was. Slijp mijn nachten met…

Berusting zucht uit de geur van verse grond, houdt het verstilde blad omhoog, onophoudelijk stroomt bloed door de aardse navelstreng van tijd, ondeelbaar uit balans, vergeten het verdriet dat in een kinderbrand ontstak, blijft het vonken ondanks tegen= wind en regen, een broedplaats vindt, te lang gezwegen om het kleine af…

Ten laatste raakte ik verstrikt in aderen van zuiver bloed, een belevingsstuwing diep in het hart, soms te groot, de geest te nauw, of verkrampt en vergrijsd in eigen taal, mijn plaats verkrampt in scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als opwaartse druk van zwaartekracht als ik de teugels in een laatste…

De slagen beukten op de holle vaten van beloften, die te snel werden vermorst, om met de sleutel van de tijd een opening creëren om verdorst, je schoot als moederborst te eren, tevergeefs heb ik de maan om uitstel gevraagd, hij koos een plek om mij in zijn koele armen te begraven, in een laatste snik verdrink ik in het eenzaam zijn…

Zij glijden van mijn schoot het ruime water op, de boten waarvan de kiel te vroeg werd afgelegd, gebreeuwd met zwarte pek en wit katoen niet te laten zinken, het geluid loeit uit een scheepshoorn van beide zijden, de tegenstelling van het doel, staan alle voeten in een niemandsland, de oevers gescheiden tot aan de overkant, de littekens…

Alle dagen zou ik willen terughalen, wat fout ging, gesmoord in ketening van onschuldig bloed, een keuze te maken om alle consequenties ten spijt excuus op voorhand te maken en uitkomsten ook humaniteit vermijdt alle leed dat straffeloos werd afgedaan in al het gene van ambities bleek de uitslag naïef en nalatig was, de uitkomst stond…

Heel voorzichtig solidair in gemoed en bedoeling als dat onderhuids samenvloeit, is de essentie die wederkerig wordt bedoelt, slecht aangevoeld uit de lange schaduwen uit het verleden, die de zon onmogelijk kan wissen, steeds kwetsbaarder worden als die worden opgerekt, diepgewortelde wensen, dat respect naar beider kant zal worden…

Zoals alles uit het niets blijkt te zijn geschonden om zelfs de niet gedroomde dromen drastisch te doorgronden, in een wisselende rebellerende positie tussen goed en kwaad, zelfs bewust, misschien onbewust, waarop geen wetenschap berust, beken ik alle bekende zonden zelfs die van moord al heb ik niet in handeling begaan, in retrospectieve…

Het begin is tevens het eindpunt een oude plaat waarvan de groeven krijsen nergens hun rustplaats gunt, verdiept in namen van getrokken voren het zwart van de fictieve tijd rent door tot in het duister is versleten, alle opinies van de wereld draven door details worden in herhaling grijs gedraaid in het zuiverste moment van oorsprong…