Alle inzendingen van Pama

Gedachtenstromen lopen niet parallel met de getijden, lijken stil te staan, kosten kracht om tegen moraal en mening in te zwemmen, als drenkeling - op nog te ontdekken kusten - te vondeling gelegd. Drijfhout van onmacht ebt mee naar open zee, waar de verstekeling uit ervaring leert dat gevoel en wijsheid zich niet onder een…

Ach die tijd, onze tijd van ondergang en overgang, scheidt de dag de dauw die we vertrapten, in de middag al verdampt, klampt zich aan het tempo van elke hartenklop waarin we mochten hopen, wat in elke seconde start en eindigen kan, in de avond ligt de overvloed met ivoren plaveisels ingelegd en in de kristallen nesten waarin we rouwden…

Wij leefden, grazend als de dieren in het stille dal van een duinpan, spelend in het licht en zon en met elkaar om steeds een eerste bruiloft te vieren, beschut tegen raadselen van de toekomst en de wind, wie van ons het ruisen van de golven, het spel van elementen wilde zien, besteeg het helmgras naar de top, tuurden naar de kim en verder…

Zinnen, geef mij je woorden terug, huid van perkament een lege slaapzak op de rug, om inzichtelijk te worden blindheid op het papier, het wordt me aangepraat misschien, geblinddoekt naar een einde streven naar gelijke strofen en ik de inhoud nog niet zie en me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en…

De winter telt de roest door de ruit en in de nerven van de transparante jaren, waarmee het seizoen vervelt tot in de huid, strekt zich op duizend vleugels uit, warmt zich bij het reinigend vuur van de winterbruid om de herfstmuze uit te luiden, klinkt als vrolijk lied wat op z'n toverfluit de glazen telt, kristalen tonen over bladeren…

Geen schaamte ligt in eerbaarheid als hij zichzelf tot koning kroont, de (wan) hoop van een stijve, voor de spiegel of voor een vrouw, bij het verlaten van de intieme woning, voor dag en dauw, een bekroning van het pochen van een pauw in een kleur die met veren wordt beloond de verzadiging ondervindt hij aan den lijve. Een vrouw liggend…

Zo-even ontwaakte ik zo zacht, ik dacht dat ik kon zweven, waar eindigt de dag en begint de nacht in hoeverre reikt de macht tot leven? Kan ik de noorderzon nog raken, het hart te groot, omdat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in de nevel van de atmosfeer, aan de overzijde lonken groene weiden, beweeg het aangeboren leven heen en weer…

Schrijven over geloof en waarheden, dichters nemen het brein in eigen hand, woorden kaarsvet lekken op geschreven tafels, waarmee papier is bevlekt, in de kantlijn van een verstilde melancholie omfloerst de glorie als zij de nacht weer doven, tevreden achterover leunen, om daarin zelf te geloven , steunt op een onvolprezen goed…

Haar mond ontvlucht, zwermen witte vogels in wit brokaat. Volle moederborst begeerlijk voor het mensenkind altaar van de zon. Onbezonnen zijn, het witomrande doodskleed in de knop te sterven. Kweek zoete tranen in een kelk, dag tot dag het brood van schoonheid. Tussen de lippen kastijdt een dorstige ziel ‘Opus dei’ in verwijt.…

Ongeëvenaard in aard, stuwen oceanen bloed door beddingen, gedenktekens zonder bestemming, merkstenen van tijd, geërodeerd tot stof, gedragen tekens vloeien door de argeloze dagen. Het ‘zijn’, heeft een nieuwe betekenis en woorden nodig, om te bekeren en de leegte te omarmen, de hemel taant in kracht als ze veroudert, vingers…

Ze bewoont de stilte,ze bedrijft haar moraal voor mij in een nog te ontdekken taal. Hoe is het wonen in de stilte, vroeg ik haar? Geen geluid kwam over haar lippen, toch antwoordde zij: - Als ik in de stilte van de sterren woon is er geen stem meer nodig om de alles omvattende leegte te verwarmen, daar buiten heerst alleen…

Aarde is hij, gestampte vreugde en verdriet geur van grond en late teelt van gisteren, een visie op de onontgonnen velden van z’n te vormen taal waarin hij het onkruid wiedt. De woorden ontstaan in trage groei, maar breekt de muze open, gebaard in het labyrint van de lome emulsie in z'n literair bestaan, daar komen bottende pennen tot bloei…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, beleeft de toekomst in een droom, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden, verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat geluk niet zal benijden, vandaag te beitelen in contouren…

Ben gekweld onder het juk van twee goden, de ene held die zijn krijgsverhalen telt, daarin zwelgt in eigen hemel en zielen knevelt met geweld, zijn tanden zet in de kwetsbare delen van het lijf, dan die ander, een supervrouw, tiran en meesteres tussen de tafel en het bed, tovert netten passie op haar spiegels liegt over geluk, ziet het als…

Slijp mijn nachten en de pennen in elk uur, wet de tijd op slijpers steen, verscherp het drijvend vuur op anoniem papier, heb geduld met de nog verszinnen dag, al lijkt die te zijn gehuld in sluiers licht, waarin de tranen net zijn opgedroogd, waar de inkt in de as van memoires is gedoopt, en schrijvers stem en avontuur…

Deksels vallen van de wolken, een slagboom aan de horizon, een paraplu van dromen houdt de afgedwaalde zinnen niet tegen, ieder woord een uittocht, snel verdwenen over de paginarand, van achter de oorsprong koersend vanuit een gekend verleden of naar een onbekende einder, refrein op een onbeschreven blad, uitvlucht voor zovele kunstgrepen…

Tijdschokken van voorbijgaande aard, stuwen beken bloed door de beddingen, slagaders in hun strijd, we plaatsen merktekens die zullen eroderen door de jaren om die om te zetten in woestijnen van zand, gerangschikt in de archieven van het hart, mijlpalen hebben woorden nodig, hoe vaak zeer ontluisterend om de ontstane leegte in te vullen…

De zon schiet gaten, in de wereld vallen kraters, één deel blijft schaduw Bevangen stampers, honing die wespen verleidt, ontlokt vruchtbaarheid . Katten van de maan, jacht op de zonsondergang, lichtval blijft bestaan. Graven geleden, was de aarde nog één tuin, nu een Fata Morgana. Licht zichtbaar in leegte op de grens van het duister…

De aarde, blauw aangezicht in het kosmisch kille licht, ik wrijf je warm, op vlucht tussen de planeten, waarvan we vandaag de namen zijn vergeten, ik dichtte een arm om je middel heen. Je kwam liefde te kort, een woord waarom gelachen wordt, het blauw wordt ijs, daarna grauw, niet in meer staat innerlijk te bloeien, in de kou wordt alles…

"Oh, volmaakt verlangen, zo met de liefde verbonden, zacht geaarde onrust, gespiegeld in tweespalt van beider geslachten, woeste drift van het ongewisse in een warme golfstroom, geketend en voor altijd aan elkaar gebonden, onrustige gedachten berustend in een ondeelbare droom, waar lust en leven een kunst is van de overgave,…

In november is het licht zo ijl, zo dun als de doorschijnende huid van een stervende berk, hij wil z’n blad en zaden niet langer vasthouden, zijn hand opent zich tot in de kern van het verteerde hart om die los te laten, skelet in een decor van de opkomende maan, die draait om zijn eigen wil en as in de groeven van de herinneringen…

Als ze danst, wordt een werveling universeel, ze betreedt met beide voeten elk werelddeel en de sterren - en de zonnestralen, op alle windstromen wordt haar beweging waargenomen, ze draalt niet in haar zinnelijke vlucht, in de wenteling wordt de aardse zwaartekracht vermeden en deelt zij met mensen haar serene vrucht, zaait de liefde uit…

Als seizoenen vernauwen tot een trechter met kille duisternis moeten wij nog hechter slapen gaan en het licht laten schijnen over dromen die ons benauwen, zelf zijn we de armen die ons weren tegen gestapeld grauw en tegen de ondeelbare wereld die buiten ligt te wachten en getekend in de nerven van doorschijnende gedachten. Mist…

Welke mens heeft de macht om naar geest en gave en met zijn creatieve pen de kracht in het literaire het hele scala kan beschrijven en te laten overwinteren in elk tijdsbeeld tot mogen kiemen en tevens te laten bloeien ? Er bestaat geen einde in de fictie en in de tijdloze non – fictieve verhalen. Het bracht het oeuvre van slechts…

Onder de jachtige wolken sprong de wind voorbij, een roofdier zonder hol, koud en onvruchtbaar uit het noorden, het verborg haar aangezicht gevoed door beide borsten, het vroeg de tol in winterlicht, een herinnering die binnendrijft alsof er geen hoop meer was op een schuilplaats voor geluk, de onrust jagend in een wolvenpak door…

Ik weet nog steeds niet of er juiste woorden bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, van jouw golvend haar, het bewegelijk licht van je ogen, wat mij onbewegelijk maakt, verlangen vanuit de vingertoppen, strelend gebaar van verwachting op het puntje van je lippen. Als ik hiervoor woorden kon vinden zou ik de ogen…

Zon verliest zijn kracht, niet omdat hij veroudert, schaduw rekt z’n tijd Als men tekens leest, hemellichamen zonder naam, met ingetogenheid. Vissende reiger overleven op beide benen, doet het ook met een. Ongeboren kind, bevrijd in het niemandsland,. bron van vruchtwater. Onvoltooide tekst, waarin syllaben ontcijfert, vergeelde…

Bestijg het diepste punt van de woestijn, te delen met een verkoperde zon, gebeden verbleken in uitgebeend gewas bij verdroogde oases, rode waas verblindt de ogen, gemalen hitte verstoft de horizon, waar een schorpioen de staart doopt in een plas venijn van besluiteloosheid, gif als medicijn, angels verbonden in een doodskleed van…

Vergeefs begeerde zekerheden, beroofd het hart van een nauwe vrede van de brug af heeft dit geen gewicht als die is opgehaald, is dat met een rede, het herkent de vele vormen, argeloos is het vergezicht, het speelt met troebel water, er was geen verleden meer, maar ook geen later, een oneindig spel verbindt de tijd, maakt zich meester…

Telkens als je mij met je ogen aanraakt en ik in de ochtendmist ontwaak, word ik licht en doorzichtig als een druppel dauw in de mediterranen van je hand, waar levend water stroomt waarmee je mij hebt gemaakt, nu aarzelen je lippen nog, waarmee je mij eens zult drinken, zal zien en begrijpen als je dat gedurfd had, nu kan ik alleen…