Netgedichten

netgedicht (nr. 36.154):

Nectar en ambrozijn

Geen schaamte ligt in eerbaarheid
als hij zichzelf tot koning kroont,
de (wan) hoop van een stijve, voor
de spiegel of voor een vrouw, bij
het verlaten van de intieme woning,
voor dag en dauw, een bekroning
van het pochen van een pauw in een
kleur die met veren wordt beloond de
verzadiging ondervindt hij aan den lijve.

Een vrouw liggend in het warme zand,
beweging over blanke heuvels en zachte huid
in de virtuoze zetting van haar hand, voor roos
en rozengeur, de nectar en ambrozijn waarvan
hij blind blijft proeven voordat hij de ogen sluit.

Nooit wordt dit beeld verstoort wat in
de niches van de geest een mythisch
raadsel blijft, een weergaloos moment,
ontrekt zich aan de zwaartekracht waarin
geen schaduw kleeft, op intuïtief gevoel z’n
lichaam leest, bewust te zijn dat hij leeft.

“Liefde verkwikt als zonneschijn na regen “

W.Shakespeare