Alle inzendingen van Rob

Haar japon lang, blauw met draperieën zeer vergevingsgezind voor het figuur was een blikvanger in de nauwe steeg. Een uithangbord hing desolaat beschenen door warm licht dat naar buiten brak haar enige houvast voor het ondraaglijk moment onder deze relieken in fragiele aanbouw van de dag een mystieke sfeer leunt zwaar aan de gevels,…

In mij borrelt het.. overstijg jij mijn verzet aan verlangen dat aansluit aan bedauwde ogen waarachter geen plaats is voor het onbekende dat zo kort en amechtig aan mijn horizon grenst.. alleen de onstuitbaren passen in jouw andere wereld en mogen buiten de wankele treden naar werkelijkheid rekenen op onverdeeld geluk. In mij zetelt het ongewone…

De wereld staat in vreemde gloed, jaloezieën schakeren de geborgen liefde dat eerder zo rijk en grenzeloos licht het gebrandschilderd raam bescheen.. een verstrooid licht overschaduwt 't schijnsel van in zilver gedoopt verlangen, het vooruitzicht dat niet langer de verbeelding aan banden legt, maar een fonkelnieuw…

Het valt zwaar over de vlakte een onbestemd wachten, 't viel zoals te verwachten in weinig reliëf uiteen.. met het wentelen van vastliggende nachten en de aanloop stram, troffen zij elkaar niet meer als bij eerste oogopslag. In de bevalligheid van alle zorgeloze dagen lonkte eerder alles zo vertrouwd.. hoe aansprekend het gezicht…

Voor mijn kinderen: Zie mij staan, Ik sta boven op de duinen Op de koppen van de golven Kan ik mijn gedachten ruimen Maar raak door wind bedolven De harde wind en prachtige regen Doen me beseffen dat ik leef Ik kom een paar mooie ogen tegen En ’t is geluk wat ik beleef Langzaam voel ik zand tussen mijn tenen We kloppen onze schoenen…

Doorgaans verschijnen ze samen in beeld maar het luchtige raakt op.. verlangt stilte. De regen mild en haar verzachtende werking, zoals nu wanneer de glans weer op de ramen is verschenen en de verkeersdrukke straten voor even wat minder grauw. De stedelijke grenzen verwateren, verdwijnen uit het zicht, door planologen in het groen uitgeslagen…

Onderweg vangt men haar speelse blik geworpen in de schoonheid van het moment aangekleed met schoon gewassen naaktheid gedragen door geestgronden van verbeelding.. wild van smaak en vooral oogstrelend verflauwt de streekverwant sterk in oorsprong, bescheidenheid siert het omschreven…

Jong geroezemoes prikkelt in de ogen, vermengde glorie aan de Nieuwe Binnenweg waar alle dagen veel bijeen te vergapen valt.. de oude sfeer leunt zich loom aan de singels, langs de tafeltjes valt het licht tijdloos uiteen verbrast haar verbeelding op flamboyante wijze aan advocaten en vermeende kunstenaars zonder aanspraken in de nalatenschap…

Nee, geen angst heeft mij gedreven angst voor al dat is beloofd een sterveling op zoek naar leven jambisch kloppen in mijn hoofd. Wat nog komt is reeds ontvallen niemand is een gunsteling 'k tracht mijn kracht samen te ballen 'k loop en spring en dans en zing. Rest geen tijd meer voor verwachten al 't schoons der wijsheid sterft in de nacht…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden. De ranke wereld tot aan jouw lippen zal ik droogleggen achter een dappere glimlach, laten rusten op het kussen van de nacht waar een zwerfkei duizelt met een vlinder elkaar toedekken in tomeloze verbeelding bij…

Nochtans kwamen de dagen grauw in getale, zonder schroom.. De aanloop niet langer houdbaar alleen het uitgestelde moment bedwong het verlichten nog van de verwachtingen, onschuldig, vrolijk en minzaam, verdragen meer dan onstilbare honger naar het wollige witte melk, koppen steken reikhalzend bijeen het verlangen naar het schrale zoet…

Na eeuwen onaantastbaar warm verkeren weet ik niet waarom ik nu niet huil. Mijn schuilplaats: 't koel en dromerig negeren; ons afscheid staat hier als een dode zuil. O, als ik had vermoed dat uit ons diepst verlangen deez'onmacht was gegroeid; de liefde in vlucht gevangen, verbannen en geboeid; o, had ik het bevroed; misschien had ik de waan…

Aan de gebogen kant van hun samenzijn stonden zij standvastig, het vertrouwen daar meteen gevonden de eerste keer. De onbezorgde lach van weinig rimpels verdwenen door het gewicht van niets meer dat zoveel zwaarder weegt. De mystiek van het roerige water met schoonheid beklonken een laatste keer.. zij weten het.. de ongelukkige zal…

De ommekeer leek niet denkbaar keek verloren om mij heen, hopeloos in verlangen zoveel leegte vulde eindeloos de afstand. De nacht nadien verdween, een ontluikend begin alsof de wereld haar noden nooit gekend heeft, mijn boodschap niet had mogen ontvangen. De eerste voorzichtige schreden vervolgen het verdwijnen.. hoe kon ik denken, dat…

Een bijzonder moment naar de aard van de dingen in herinnering gebracht. Herinneren mag, wie vergeten verstaat als passie, liefde met zijn eeuwenoude cultuur die in onwetendheid verloren is gegaan. De tijd belooft niets anders, de enige aanknoping verbrak haar schakels, ketsende stenen, lonken naar de kringen die een rondedans ronder maken…

Als een knop in bloei, geplukt en weggegooid, ontroert de roos de koude harde winter, de tuinman plukt. De aarde rouwt met zwarte randen, een ontheemd gevoel vergezeld het vruchtbaar samen dat wentelt in haar schoot. Als een knop ontgroeit ontmaagd, voel je meer dan naakt schoonheid van sterren, de maan gaf zijn tijd verworpen aan. De…

Een heerlijke kerstgeur vond het zeer intiem karakter gevat in servetten rood uitwaaierend haar diepe warmte. Kaneelwierrook trok geurig door de kamer, rookte kleine grijze wolkjes van romantiek in het brandende kaarslicht. De zoveelste kerstnacht keek jij mij aan vol van liefde genietend die speciale blik in je ogen, de kerstwarmte. Guirlande…

De dag gesmoord in eigen stilte verkwanselt haar vertrouwde beelden, het onbereikbare komt dichterbij.. Deugdzaam draagt een schamel kleed zacht neuriënd, om meer te verdragen gaat 't door merg en been. Half verzonken de maan, zij levert haar schijnaandeel. De luiken kraken als vanouds, draaiend rond het schurend geluk alvast…

Wees onverdraagzaam ! (voor onverdraagzaamheid) Wat ik niet verdraag: Kleffe haring in het zuur. De overgang naar ’t winteruur. Spruitjes die zijn kapotgekookt. Wie in mijn nabijheid rookt. Ik heb echter geen bezwaar: Tegen een straatmuzikant die vals zingt op een gammele gitaar. Een punker met paarse pieken in zijn haar. Een imam…

De meest geroutineerde vleermuis, ja, maar soms, 's nachts, in een leeggezogen huis, als wie nog wakker is neerslachtig is want het is tijd voor buitenaardse krachten, landt er een ufo in het hoofd, zaait graancirkels, klemmende redenen er niet te zijn. Afwezig. Niemands zoon. De guillotine. 's Ochtends is alles weer voorbij, niet echt te…

Een krop in de keel, de fijne stem in stukken terugdenkend aan al de onwaardige leugens, de gebroken onwaarheden, de glasklare inzichten. Mijn opzwellend voelende hart ik vraag het jou.. Waarom sla je hart, waarvoor ga je? Stijlvol schreed ze in haar lange zwarte kleed dat spannend om haar sloot, ze miste iets In haar blik een bevrijdend…

In haar strelende ogen verscheen lichte muziek een bestemd gevoel deed mijn gedachten trillen. Haar hoofd zacht gebogen, haar ogen zo dicht, verloren intens verdiept aan het spelen, klassiek. Verdroomd haar gezicht 'n vleug van eeuwigheid ? Een gecomposeerde omlijsting van vrije geluiden. Ongenaakbaar verspeeld, verloren, aangeslagen aan…

Knisperend spreken de splinters van tintelend geluk, waar de glinsters na rijp beraad wit zijn aangeslagen verkiest de woeste adem van het leven geen stil bestaan maar kan het de gekoesterde hoop goed verbloemen. Laat hoop maar voor zichzelf spreken en zwijgen, in alles wat er toe doet. De dagen koud, mild en meedogenloos in mijn smachtend…

Knisperend spreken de splinters van tintelend geluk waar de glinsters na rijp beraad wit zijn aangeslagen verkiest de woeste adem van het leven geen stil zijn maar kan het de gekoesterde hoop goed verbloemen. Laat hoop maar voor zichzelf spreken en zwijgen, In alles wat er versplinterend toe doet in het leven. De dagen koud, mild en meedogenloos…

Herfst is de kleur van de oude dagen bloedrood de bladeren..goud de rand. De oude boom ..hij telt zijn vruchten grijs zijn wijsheid, diepgroen het rijpe band. Brons nog onvoltooid in patinageurige gaarden voorbij het pastel, goudgeel de voorbije jaren. Machtig het zwijgen..eeuwenoud schilderspalet nazomers sterven, herfstbladeren dansen…

Jij sprankelende woestheid dat eerder onbesuisd dan genadig de aarde kust tot ze blauw ziet, mijn ogen vurig doen glimmen alsof het niet genoeg is, druppels geschenken uit jouw schoot mijn gebarsten onderlip doet prikkelen met bijna snode speelsheid en ongemak dat vragend naar boven pruilt raak me waar je me raken kunt en ik…

Met een bundel verruimende gedachten waarin de gaten zich volop manifesteren tonen de regenten hun nieuwe visgraat.. Te zwaar weegt de geringe inbreng op het schamel bal van pretendenten aan het schriel kabinettendraad, zodra het verdict is gevallen verlaten zij de kamer in vol ornaat.…

Ze had, thuis op het tapijt, aangegeven met wat krijt de zig-zag pas na pas. Ze had, elke dag weer, geoefend keer na keer de pooltjes waren plat. Ze had, die avond met hem, d'eerste bewegingen goed gedaan, maar bij de brush is ze toch weer linksaf gegaan.…

Wees niet een ongenode gast wanneer de dagen stralend vertellen dat ze nooit anders zijn geweest, maar lach uitbundig, samen naar de zomer daar stralen ze het meest. De lente is duidelijk begonnen, zijn maartse staart zal hij opsteken want niet iedereen is het passend eens, met te zingen ik ben de Winterkoning toont hij zijn dwarse verenkleed…

klanken fris, vrouwen tezamen onderweg een meidoorn, opdoemende aarde vroeg tjirpende vogels een kind dat al huppelend hun werkzaam leven verlicht de manden helpt dragen, hun handen koesteren hoop omvatten de schatten in passende toonaarden.…