Netgedichten

netgedicht (nr. 28.538):

Een belofte zo ijzig mooi koud

Knisperend spreken de splinters van tintelend geluk
waar de glinsters na rijp beraad wit zijn aangeslagen
verkiest de woeste adem van het leven geen stil zijn
maar kan het de gekoesterde hoop goed verbloemen.

Laat hoop maar voor zichzelf spreken en zwijgen,
In alles wat er versplinterend toe doet in het leven.
De dagen koud, mild en meedogenloos
in mijn smachtend hart versmolten
niet langer gebonden aan
het terugdraaien van de wijzers.

Want zie hoe vol met hoop de kleurloze tijd
ook al duurt het, deze keer maar voor even
de nieuwe belofte dat zo ijzig mooi
op mijn raam is verschenen.

Beloften doen wat ze doen, keren om of blijven in gebreke
maar beloven hoe dan ook altijd hoop te zullen geven.