Netgedichten

netgedicht (nr. 30.848):

Dode zuil

Na eeuwen onaantastbaar warm verkeren
weet ik niet waarom ik nu niet huil.
Mijn schuilplaats: 't koel en dromerig negeren;
ons afscheid staat hier als een dode zuil.

O, als ik had vermoed dat uit ons diepst verlangen
deez'onmacht was gegroeid;
de liefde in vlucht gevangen, verbannen en geboeid;
o, had ik het bevroed;
misschien had ik de waan verstaan,
en d'hunkering, dat broos torment,
uit haar streng arrest ontklemd,
en in vrijheid laten gaan.