Alle inzendingen over dode zuil

Mijn schuilplaats: 't koel en dromerig negeren; ons afscheid staat hier als een dode zuil.…

beukenstammen zijn zuilen die elkaar boven ons ontmoeten de zon daarboven strooit door ruisende teergroene bladeren zilver op ons pad een gotische kathedraal wortelend in de bodem waarop we geboren werden en eens in zullen rusten waar we een leven lang dankbaar mogen zijn voor zoveel eenvoudige pracht…

Ja: door hun tweelingschijn heeft, ver van daad, Simeon voor zijn heiligheid geboet: Hij, op zijn zuil nog zuil van liefdegloed, Walmde naar wie hij weldeed, vreemde haat. Ik walg van 't Wezen, tot mijn Ik verkleind, Wanneer ik zie, waartoe het leven dwingt.…

Uit dor heideland rijzen jeneverbessen als groene zuilen.…

tussen de zuilen van de tempelruïnes groeit een sprietje groen…

Triest blijft het getreurgetij op stenen zuilen neergeschreven. Kruisen op het koude kerkhof, chrysanthemen op de graszoden mensen denken nu aan de doden aan pijn, lijden, as en stof Een akker als tranenaarde van tijd en dood ontdaan, maar de eeuwigheidswaarde blijft hier voortbestaan.…

zuil van bladeren maakt een rondedans op straat: mini-wervelwind…

( voor Frida Kahlo) Tram en bus zaten op één wisselspoor Op een draagbaar van het Rode Kruis In rekverband gewikkeld Voeren ze haar weg, nietige luis Ze hoort de echo van een vals koor Gekluisterd aan een hemelbed met spiegel Wordt ze getuige van haar kramp De gebroken lendewervel De rechtervoet verbrijzeld Het gipskorset dat haar omknelt…

Bevindt zich een man op een zuil die zich alleen door God in zijn hart laat kijken. Hij is die man van het nu, maar ook van een devoot verleden. Zijn hart vindt pas rust als er voor de eeuwigheid kan worden gebeden. Zijn lot is dat van de wereld op de klassiek gebeeldhouwde pilaar. Waarbij iedere zoutkorrel in zijn wonden loutert.…

En weer: is er een mens opgegeven, kanker diagnose, uitbehandeld niks meer aan te doen. Alles is gedaan kreeg hij te horen, uitgezaaid in zijn hele lijf. Weer is het kanker, je kunt zeggen: waarom niet, maar ik zeg: waarom wel? Waarom deze mensonterende je van binnen opvretende ziekte? Waarom?…

zo pal in de zon hier is kunst een lijnenspel een haag van zuilen onder hoofse bogen zoek ik vergeefs naar een gezicht…

een zuil van zucht het geeft iets van verlichting hier klopt iets niet of toch..? een nest van heteluchtballonnen uit het niets hangen ze in de lucht boven Oldenzaal…

Dood - Doder dan dood De kleur, de Buitenkant waarmee Je de strijd Gestreden hebt, Op het oog Voortijdig aan Je eind gekomen, Is daar het Zilver dat uit Je doodzijn Groeit Zilver, zo mooi, Zo zacht, zo Kunstig gevormd, Schoonheid uit De dood opgestaan…

Iets verder licht een bord op, een matrix zeg maar: de tekst laat niets te wensen over: voer geen vogels, want je voert ratten, is duidelijk in neonletters te zien, geldt niet meer voor die dode rat misschien? Want langs de begraafplaats daar op ‘t fietspad is ie gaan hemelen, daar lag die dode rat!…

We sparen, door de spaarlamp te gebruiken dus in bijna elke schemerlamp zit wel netjes in de fitting een heuse echte spaarlamp. Er wordt heel wat afgespaard hier in ons huis en nu al helemaal want de lamp gaf de geest, het is donker hier het sparen werd ons fataal, er zullen nieuwe moeten komen Zodat we van ons spaarlampen- saldo…

onstuitbaar draait het vuurrad wentelingen rondom het pentagram der zuilen waar in de navel van de vortex in een loden schrijn de as van het zijn in luwte rust…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid…

De aarde recht zijn gekromde rug schokt de wereld in zijn strijd een zuil van water verdrinkt de tijd werpt de mensheid eeuwen terug en dat terwijl de rijzende zon verdrinkt verdringt de straling het verdriet vergaat de rouw om vrouw en kind in angst om de dood die niemand ziet de gevallen samoerai gehuld in zwijgzaamheid krabbelt…

Ik kus jouw huid, zilte parel van de dood die mij omsluit, ik draai om en om de zuil van git, het is een spel, staatsgreep, grijplok, ik voel mij heerlijk dom omdat ik zoveel later dan jou kom. De ochtend dan. Ik blijf erin bestaan. Jouw lach was nacht, geen zon wil in mij gaan.…

De zuilen zijn vluchtig verguld. een oeroud zwijgen heeft zich opgericht uit de getijden der vergankelijkheid. en onberoerd staat dit verweerd geweld boven de wirwar en het gekrioel der mierennesten, en het zichzelf verdelgend menselijk gewoel.…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid met…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

Hoe jouw ogen schaduw vormen Kijkend in het niets Stilstaand door seizoenen heen Jij, veroordeeld tot je zuil Je mond voor altijd dichtgegoten Kunnen ook versteende lippen nog beroeren? Groen ben jij, van jaloezie?…

de druppel lekt door een spons van kalk tussen bodem en dak groeien de kegels trager dan mijn nagel als een paleis van kaarsvet gestold rond de hals van een wijnfles ze versmelten in een zuil van zout…

aan het einde van de tunnel doemen de roltrappen op als reusachtige zuilen die dansen op hun houterige cadans wanneer er weer een trap de andere verschuift met het vertwijfelde gekraak van leeftijd en de gouden melodie van volhouden als een monument…

Oude zuilen staan gebroken en verlaten, omkranst door wingerd. Ik houd me ledig, besef hoe mijn leven is: onnoemelijk vol. De zon gaat onder: ingehouden reuzenkracht glanst rustig en lief.…

Zo handhaaft zich het eeuwig evenwicht: Een helft van de aarde is donker, de and're licht; Lag er geen drek om heil'ge Simeon's zuil?…

De zuilen moeten van hun eigen stek Het eiland Texel wordt geannexeerd We vrezen ook voor Ome Loeks z'n peerd En zaterdag zoek ik me suf naar Jack Ik ga naar bed (mij krijgen ze niet gek) Dat staat tenminste op z'n vaste plek…

Oude stenen onder een nieuw dak gemetseld, zuilen als pilaren in de hal geplaatst. Spiegels die de tijd weerkaatsen als echo in een slapende stad. Verdwaald tussen haar muren.…