Alle inzendingen van julius dreyfsandt zu schlamm

als je even meeloopt vertel ik over de weg de meeste stenen zijn omgedoopt, dat is wat ik zeg nadat ik ze heb aangeraakt zijn ze niet meer als voorheen wat meer versleten, dieper naakt, het karakter hebben ze nog wel gemeen zo zal de kim, in de verte nabij, geen echt wonder meer kennen daarheen liggen ook aangetasten, voorbij het moment…

de blaren vallen over me heen mijn geest dwaalt stuurloos rond en op mijn rug de steen met stervende woorden in de mond de aarde zuigt aan ledematen terwijl gedachten vertragen mijn zomer vergeet, voor even, haar baten de hemel lijkt zich te verlagen ik word aangespoord zonder er om te vragen en met geduld te dragen wat mij verstoort…

mijn vader ziet naar mij voor het raam in de ogen een mengeling van verte en nabijheid zie hem daar nog staan voelbaar, nu diep in mij gewijd de zwaarte was zijn lijf gewoon de ziel bezwaard door de jaren hoe verder af van het heden is zijn gang te verklaren? de tijd geeft haar verhaal geef ik nu zijn stem als loon zal hij nog zo denken…

ze raapt schelpen in gedachten van toen voelt de ronding van een vochtige zoen de tong proeft het zout dat de wind haar schenkt ook al is de stroming koud het is warmte die nog wenkt de liefde streelt haar vingers in wisselende gang heen en weer haast opwindend keer op keer…

ik zie u aan weet wat u denkt zeg het maar niet voelt zich niemand gekrenkt raden is leuk is knoeien met een vergiet ligt er iemand al in een deuk nee, het is al even ernst wat de klok slaat een zondagsgeluid waar iedereen praat een windje laat zich krap voelt in zijn huid knap vervelend als de stilte van een nog maagdelijke bruid ik…

als het stormt doet de vloed haar werk raken bakens in mij los zo menselijk sterk, teer als mos als eb aan mij zuigt en ik de boeien pak ben ik niet meer overtuigd, is mijn zelfvertrouwen zwak vanaf de drassige oever zie ik in de verte de horizon, eens het beloofde land, verward zie ik een schim steeds minder aan mij verwant als…

ruk de huid van jouw lijf en toon je geheel nakend aan mij opdat men gevoel kan zien waar ik in jouw hart verblijf durf je de geest te strippen te ontdoen van denken, denken en zoveel doodse wenken je hebt natuurlijk angst dat ik of wie dan ook je ziel zal krenken o. ik zie het al de winter bedekt het zicht warmte wordt buiten gesloten…

mijn blik, is breder dan de ogen het overtreft het gezicht lijkt uit mijn hele lijf te schijnen het kent geen zwaartegewicht het zou wel mogen maar in mist verdwijnen zo ook speelt mijn hand een rol, die rolt zonder tekst en beweegt mijn verschijning in de vinger en de hand neen, niet behekst maar tevens boven zichtbaarheid met amper…

soms doen tranen mijn gemoed zwellen als kruisende lanen over kwetsbaarheid vertellen het is slingeren door een stad vol onbegrepen bomen en ik in het luchtledige de grip op grijpen in damp weg zie stromen zo ook zal niet elk zaad als van zelve aarden het sterft in brakke grond eer de zon het verwent met haar verlichtende waarde…

de dag erna is er de melancholie van overvloed als gevoelens zijn uitgeput door veelheid in nuance lijkt de de ziel beboet door de aangereikte kansen van woorden die nu rusten in de geest of een enkel hart van vaak gesloten ogen de dag erna roep je in de leegte van een woestijn met vergane glorie terwijl in het bloed nog wat chocolade…

ik deed vandaag de oorlog aan het kind in hem krijste hoor toch, zie in mijn ogen het schokte me, werd meegezogen mijn gevoel eiste, kon niet anders even met zijn tranen mee te gaan de bommen vielen voor mijn ogen hij was zeventig jaar terug twee meter van mij af levenslange straf door de mens bedrogen…

we hebben het warme zomerse rijpen en plukken nagenoeg achter ons gelaten we mochten de zon in druiven vastgrijpen opdat zij in hout en met veel geduld al gistend tot een nobele drank kan geraken en op een zeker moment het glas naar eigen geaardheid toont en vult zo laten de bomen hun blaren gaan nadat de stam iets is uitgedijd een ring…

als stilte overgaat in doelloos zwijgen en dagen zich van licht middels schaduw naar nacht aan elkander rijgen dan sterven bladeren aan de huid bevriest het levenssap rond de ziel stokt de adem in een wezenloos geluid zwalkend door de ijle lucht zoekt het kwetsbare, nakend gekleed, al roepend naar de verloren vrucht…

helaas zijn mijn nachtgedachten het was te verwachten niet terug te vinden in het boek ik heb mijn tekst niet willen verzachten iedere ochtend schreef ik een droom op uit mijn slaap of met een ingehouden snik dan wel een opgeluchte gaap ik speelde altijd de koning met paarden, pionnen torens en lopers rondom en in mijn woning zette…

ergens diep van binnen draag ik genegenheid zoiets zeg ik niet in zinnen, raak dan in het aardse verleid en zal je niet puur kunnen beminnen, woorden botsen klinken als klanken het is slaken uit diverse flanken ook van uit ergens diep van binnen en als de stilte mij zegt het voelt zoals is bedoeld vloeit warmte als een teder…

ik heb een bril aangeschaft, zogezegd zwart getint, uit het assortiment van de opticien waarin men er duizend en een vindt nog eer een deskundige dame haar diensten had aangeboden of kond deed over een tijdelijke actie of reclame had ik de twee neusringen al vast in mijn hand de mevrouw brabbelde snel, ja uw keuze is geheel in de mode…

al even in de schemering van het verlichte leven en aldoor liefdevol en innig vastgehouden rusten dag en nacht nu naast elkaar heeft de liefde van pijn en hoop een laatste gebaar geweven, zijn laatste zucht was daar een moeder schreeuwt “Mijn zoon” de vrouw weent “Mijn lief” het kind weet het even niet, heeft nog te weinig…

de liefde laait even op terwijl de ronde warmte zakt achter de zuigende kim maar hoe kan ik haar doorgaand loven als onze stemmen gedwongen doven en met een diepe zucht bij open raam, de koude van het afscheid naar voren wordt geschoven is de stilte besmet met roest en dreigt verte allengs samen te ballen tot een afgetopte knoest…

Soms verlang ik naar het Gezoem van een mug Die ‘ s nachts onzichtbaar Zoemt over mijn rug En verhaalt van vroeger In een bloedhete tent; Een ongrijpbare zwoeger Die vooral zichzelf verwent Mijn gesnurk aanvaardt En zoals de ervaring leert Alleen zijn vreugd bij mij vergaart Het geeft een binding Midden in de nacht Uren kan hij met…

het glas is nader de mist die hij ziet zijn oog in staar voelt wat hij verliet of bedenkt het gebaar een grijze vloed te stoppen die mondhoeken sluit en het hart op de tong laat drogen achter een beslagen ruit de aarde voor hem ligt al ver achter zijn tijd groeven graven nog dieper de vlakte lijkt zich al uitgespreid terwijl zijn wereld…

Ik zie naar buiten En ontmoet op het raam Nog zweetdruppels Van de eendaagse hittegolf Ze gedragen zich monogaam Verspreiden zich over het glas, Wensen zich niet aan te sluiten Allee, roept het gras Het is zomer, dat komt ons In stromen beter te pas…

hij ging midden in de nacht nog ver van ’t ochtendgloren sloot de deur haast beminnelijk zacht doch enkel om de echo niet te horen stapte opnieuw het heelal tegemoet waar chaos geen weet heeft van rede en zoet met zuur wordt beboet; een tijde was weer verleden althans ontwaakt leek het zicht op ontluisterende stappen was het…

als van zelve kom ik dichterbij zonder voorbedachte rade ben ook arm aan woorden als ik in stilte nader zonder een stap te zetten voel ik me zo alsmaar meer aan je zij het is je ziel die ik ervaar oprecht naar buiten gericht kwetsbaar, zwak in het aardse maar krachtig tussen jou en mij een tederheid wonderlijk van gewicht…

een stem vult mijn heelal met grijs getinte tonen zij stelen het licht helpen de dag niet te verschonen de boom spreidt zich groen zo hoog en dichtbij toch een kleur van morgen het raast door mijn hoofd waar ook mijn gemoed in stilte is opgeborgen een doffe klank vult mijn heelal de echo al van morgen ze telt nu ook…

soms komt het voor dat mijn fantasie niet weet wat voor u in te schenken, gedachten weigeren dan een gedicht te bedenken het is een moment bij eenieder bekend dat de ochtendstond met de nacht is aangelengd of dat uw benen vechten tegen de aarde ; ze moeten wel, maar deze dag heeft toch geen enkele waarde ach, een…

de man tegenover mij straalt we delen het terras bij de “ Gouden Leeuw” onder een kunstmatige gloed dat hij pas opa was, een schrede verder in zijn tijd, is mooi zichtbaar dat doet ook mij goed in deze herfstige dagen zetten we de kachel weer aan de zon moeten we zo dat lukt, in ons dragen je hart kan jezelf verwarmen en in gedachten…

alles verklaren is soms een vruchteloos verpozen in het ongekende immense heelal ik ontkom dan niet aan het erkennen dat ik me doorgaans gedragen voel; deze weg niet zelf heb gekozen vaak hoef ik ook niet meer te zeggen wat ik eigenlijk bedoel om me heen immers herhaalt zich alles in wezen weliswaar regelmatig…

Het is even zo Dat ik me laat gaan Inzien dat het overwicht Zich met mij heeft verstaan Dagen met enkel regen Of bezwaarde wolken De aanwezigheid ervaren Van uitzichtloze wegen Waar ongerijmde gevoelens kolken Die mijn geest niet verklaren Het zou moeten zijn Als dat ik word gedragen In de door mij gevoelde Onderscheidende…

in houden van zit veel besloten het omvat vooral wisselende seizoenen cupido is er vaak op een onverwacht moment of je wordt door fonteinen vol gelukzaligheid verwend doch ook wat in liefde wordt gegoten blijkt vaak een droom of is onwerkelijk verwachten met lege woorden als versleten schoenen en stilte die…

Witte aangelijnde vlokken Doorkruisen verre blauw Traag wijkende naar verder Zulk een gebaar Maakt dat ik mijn gang aanschouw Soms denk ik, ik ben klaar Reeds moe van de dagen Als ik vooruit in de verte staar Ik vergeet ook het prille landschap Dat vervaagt in een verleden gebaar Witte aangelijnde vlokken Verwarren in…