Het is
soms doen tranen
mijn gemoed zwellen
als kruisende lanen
over kwetsbaarheid vertellen
het is slingeren door een stad
vol onbegrepen bomen
en ik in het luchtledige
de grip op grijpen
in damp weg zie stromen
zo ook zal niet elk zaad
als van zelve aarden
het sterft in brakke grond
eer de zon het verwent
met haar verlichtende waarde
ik, mens, durf te leven
in een scheppende taal
waar het onbekende nog heerst
daar ligt echter wel de duiding
die ik in een gesproken woord
niet vanzelfsprekend behaal
en al 'n enkele onbegrepen klank
de wederkerigheid verstoort
en stoot tegen een muur
met een verdwaalde rank
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm
Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 26 september 2013
Geplaatst in de categorie: emoties