inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 50.237):

verlaten

soms is mijn aarde
niet groter dan twee voeten
en mijn hoofd het heelal

anderen zijn de schimmen
die onaantastbaar wroeten;
innerlijke duivels die de schaduw
in mij willen beminnen,
en al doende licht doen dimmen

dan heb ik weer echt weet
hoe naakt ik staar naar dromen;
en dat ik enkel door te sterven
bij jou, de onzichtbare
andere mens kan komen

dat ik de dageraad
opnieuw zal kunnen erven
en ontspruitende hoop
weer in mij mag wonen

*

ik ruik dan opnieuw jouw geur
en proef de lippen van het zachte woord
aanschouw mijzelf in mijn eigen kleur:
de ziel welke mij toebehoort



Die Verlassenheit

manchmal ist meine Welt
nicht größer als zwei Füße
und mein Kopf das Universum

die anderen sind Phantome
die unantastbar wühlen:
innere Teufel die die Schatten
in mir lieben wollen
und so das Licht abblenden

dann weiß ich wieder genau
wie ich auf nackte Träume starre;
und ich nur durch das Sterben
zu dir, dem unsichtbaren
anderen Mensch kommen kann

daß ich die Morgenröte
wieder erben
und sprießende Hoffnung
auf’s neu bei mir wohne darf

*
ich rieche dann deinen Duft
und schmecke die Lippen
des weichen Wortes
sehe mich in meiner eigenen Farbe:
die Seele, die zu mir gehört


Zie ook: http://blog.seniorennet.be/julius_dreyfsandt_zu_schlamm

Schrijver: julius dreyfsandt zu schlamm, 17 december 2013


Geplaatst in de categorie: psychologie

4.0 met 7 stemmen aantal keer bekeken 233

Er zijn 3 reacties op deze inzending:

Naam:
Jan Haak
Datum:
19 december 2013
Prachtige openingszin
Naam:
kerima ellouise
Datum:
17 december 2013
de eigen ziel kleurt het beeld telkens weer met hoop...mooi gedicht.
Naam:
wietewuiten
Datum:
17 december 2013
weer een knapperd, julius. je kleurt je woordenlijntjes fijn.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)