Alle inzendingen van kerima ellouise

ik vul jou, mijn dichter aan met woorden die uitgesneden liggen naast houtnerven en waar de vloer, vastgeworteld zijn schaduw geeft speels mijn armen rond jou schetst ik weet niet of ik nog iets zeggen wil of dat ik de bloemen verder draag naar buiten de nacht vol weemoed met wind en de onzichtbaarheid van mijn dromen je…

alle gedachten die ik uit de winter verzameld heb alle slachtoffers uit het reliëf van de nacht bange stappen en mistranden het knielen voor de duisternis in mij ze verdwijnen wanneer de horizon duinen dichterbij brengt nog dichter dan een witte oever aan de dood ontleend de wind, een vogel, het schuimen van verzen…

alles begint opnieuw zo ook de roos die sterft door het niet verstaan van dode ogen en hoe de maan papieren vogels oplaat langs touwen die de eenzaamheid in lege buiken knopen gebarsten zoals oude winterbomen zwart beslagen het wenken naar de afgrond de onopgemerkte pijn bloei dan, mijn roos en leg je in het helder licht…

Ik buig neer bij de boom. Naaktheid, niets dat bedriegt. Ik wil niet sterven nu de bladeren op mijn pad vallen. Rondom mijn gezicht en de vlinder van jou. Achtergebleven toen jij de dood tekende langs witte bloemen en maanlicht, de troost voor dag en nacht. Ach liefste, spreek me aan, ergens diep in de herfst. Niemand…

Ik buig neer bij de boom. Naaktheid, niets dat bedriegt. Ik wil niet sterven nu de bladeren op mijn pad vallen. Rondom mijn gezicht en de vlinder van jou. Achtergebleven toen jij de dood tekende langs witte bloemen en maanlicht, de troost voor dag en nacht. Ach liefste, spreek me aan, ergens diep in de herfst. Niemand…

geef me geen dagen van gebeden wanneer ik mijn waarheid op de brandstapel werp maar geef me een lichaam waarin ik kan wonen ongewijzigd gillen tegen de schrijvers en de makers van een dichtgemetselde eeuwigheid waar ik kan rouwen om de leugen steen per steen geworpen in woorden van het lot bewaak mijn huis en het eenzame…

misschien wil ik niet meer luisteren naar het getik van de klok ze nadert het herdenken door een ritmische onverschilligheid het gebeurt zonder woorden zoals wolken onder de maan of het traag vallen van septembernevels die de laatste bloemen doen verdwijnen achter leeggeroofde bomen vreemd is dit niet ieder uur belandt in het…

wie zal de meeuwen terugwerpen als ook jij verdwijnt in niets meer dan een druppel of in de doofheid van de duinen die, ongenesteld mijn armoede zullen dragen ik zal droever worden mijn gedichten zwijgzamer en uit de nachten zal ik wanhoop plunderen, de donkerte van de eeuwen omdat geen enkel ogenblik meer zal bestaan…

Ik las boeken en hun einde. Ik trad binnen en weer buiten. Halverwege. Droefheid veroorzaakte een geloof in klaverblaadjes; een onuitgewerkte uitgave. “Bomen kraken. Ik hoor ze elkander strelen. Ik heb hen en hun wereld lief. Het omhoog dwalen van een enkele vogel tussen het wisselen van de stemmen.” Ik loop me te pletter en…

kus me dan nog voor november kleuren dempt je hart voorgoed gesloten wordt beloof me om te ontwaken nog voor winter koude namen schrijft en stille kinderen slapeloos dwalen in woorden van ontheemde dichters rond en rond een volle maan -geen mens bestaat in deze waan- verzamel me dan nog voor ik wenen mag…

te midden van wind hang ik rozen tegen de muur omlijst de bladeren met een museumstuk rood zoals het alfabet van liefde dat verzinkt in vochtige voegen, zo vaak beschreven en weer heengegaan een dag, een uur, een week of duizend en meer jaar tot er niets meer over is dan een beknot bedrog, de zware last van het zwijgen woorden…

om me heen liggen regels te baden in het licht geen schaduw of boodschap verstoort hun vreugde van bevestiging ik beloof ze nog meer blauw en vraag of ze mijn gedicht willen binnentreden zodat ik het schateren kan horen als kinderen onstuimig op het zandstrand fladderend in wind en rode zomerwolkjes op blosjes van scheppend…

ik kijk door het raam en zie wanneer ik even niet verdwaal een vreemd licht op het gras liggen het is veel zachter dan gisteren ik ga voorbij, blootsvoets onzichtbaar als een reiziger met koortsige handen die wolken bedenkt, heen en weer druppel voor druppel er waait wind misschien ben ik het sterven nog niet gewend in…

als licht komen ze aanwaaien ze schateren even in de zon en heuvels lijken te dansen met de verste vogels, een roep op zondag om te zijn te strelen aan je oor, de zachte wind nog niet voorbij of bewaard in een nachtkus op je vingertoppen, armen rond schouders, je buik in slaap ze buitelen in eenvoud vergankelijk en achteraf…

vandaag beweegt er niets in de tuin maar ik voel de kraaien nabij wij zullen samen sterven of ieder alleen door verdere dagen de zomer is weg, straten worden langer alsof schaduwen geen bestemming meer vinden voor de zoveelste maal zie ik het kind opnieuw ze woont aan de rivier gevormd uit een beetje poëzie en mijn innerlijke…

poëzie en een vlaag van buiten, een vraag verdwijnt in glans verandert het korte lot; zacht in dromerij leen mij de stilte ver weg van het gevloek, krabbend aan mijn wang hard en kort door nachten geslagen want jij en alles in deze cirkel verzen, het woord, mijn ziel staan stil voltrekking, voltooiing verklaard…

zal je mij nog herkennen op de dag dat ik sterf of de vlinders vanuit mijn vrouw-zijn, teder en waanzinnig aan alle zijden wit en onze liefde de verzen die wij lazen, licht zonder schaduw als zon op zwanen een middag van oceanen eentalig zacht en vrij, zo stil, zo stiltevrij in jou, zo hemels jou in jou ---------…

als een zomerdag slingert het thuisgevoel zich rondom de oude schaduwlinde lome wolken wijzen naar de stilte terwijl het gras zacht neuriet en zonnige appels plukt uit het blauwe landschap van lievende ogen luister dan; zo dichterbij hier schept vriendelijkheid meer dan ruimte een tijd van dromen langs Giessche kaarsjes met…

alsof de nacht zwaait in het licht van de maan, het gejubel aanhoort; voor jou geplukt zwerfsterren, vol poëzie en de roep van de Kleine Beer hoe ze vanavond de wind vergezelt haar naar het noorden lokt klop zacht, mijn vriend en drenk me in het moedige duister…

nergens in de wijde omtrek kwam ik stilte tegen toen zag ik jou en raapte je op, wist niets van je vluchtige reis of de wereld waaruit je werd geboren ik kende zelfs je naam niet zag enkel buien en het draaien van de duinen innerlijk ontwricht, met bleek gelaat een tiental vogels vloog op uit de wind tot dicht bij het water, hees…

ik was even, in het vluchtige van tijd, compleet zoals een glimlach en een bijzondere plek, waardig aan het leven nederig aan de dood even was ik een gezicht tussen sleutelbloemen en volmaakte ramen een lichte zin in zonneglans, in water van weggegleden zeeën verbonden door het begeren nu draag ik het gemis, vele dagen…

nog niet zo lang geleden roeide ik langs vijvers en kapotgewaaide zonnebloemen, onvertakt en dacht: misschien ben ik één van hen, blijft de werkelijkheid voorgoed achter me op te dunne stelen, ongewild door het licht zonder middaguur, zonder reizigers zonder te weten waar de wereld begint of misschien ben ik gewoon een ogenblik…

ik sluit mijn wereld verberg de deuren van het huis en wanneer de avond alle ramen verbrandt tot een donkere reis zwelt de nacht als een brede rivier met pijnlijke gewrichten de rust zal komen ik weet het zeker; binnen in mij zal een eindeloze tocht zich herkenbaar maken zich openen met niets om over te schreien met paarse…

de hele nacht was ik dicht bij je en in het bewegen van de golven verbeeldde ik me twee vleugels in mijn adem onze liefde werd een vogel sierlijk en vol witte veren meeuw, zei ik zacht en jij verlengde het landschap aan de toppen van je vingers, zoals een horizon glinsterend geheel en al zee met de branding waarin ik naar…

iedere dag wanneer mijn twee Bertha's hun ochtendwandeling rondkakelen, vol overgave verspreiden ze versgelegde roddeltjes tussen boom en bloemen rozenstruiken en het geluidloos groeien van een web ik zie het onkruid dan welig tieren terwijl het weeë gras krimpt met het hart eenzaam omlaag als een steen brutaal vliegen kraaien zwart…

ruw trek ik mijn stinkende huid uit schraap de gaten waarin een oneindige ruimte de kruisen bevochtigt van doden die hun buiken aanschouwen; glasachtig in het spreken ik doorsnijd de woorden, geef vorm met dezelfde beweging waarmee mijn hart werd doorboord en trek het ongedierte uit de zwarte vlekken, opgezwollen tot afkeer van…

Lief, mijn lief wil ik de daggesloten jaren verdrijven tot ver achter de wind of tot daar waar het hart zeker is van het aardse licht het onbekende, temidden van het ruisen en elk gesprek dat werd beweend; het groeien van de leegte onder het goed-rode zand. Vandaag wordt je gezicht in een gedicht opgenomen, gelijk de gedachte aan…

zou ik daar de stilte kunnen tekenen of erin verdwijnen met meer dan mijn ogen alleen zal ik mezelf aan de grens herkennen in het weten dat mijn hart heftig klopt (liefde veroorzaakt pijn) wanneer ik naar een laatste wens word geschopt door de hongerige tijd die, zoals mijn duindromen, immer bij mij blijft ziltig in waarheid,…

laatste woorden scharrelen zich rond weggeworpen stof alles houdt zich stil in dit hartbrekend ogenblik wanneer ik mijn naaktheid in jouw zwarte handen afleg als een kleed van verlangen om een rivier te worden naar die oneindigheid waar vlinders de waarheid aan geliefden hangen leugens slechts een poëtische haarwrong…

vaak houd ik mijn ogen gesloten om de nacht te ervaren wanneer hij aan mijn zijde slaapt om te voelen wat hij voelt zonder begrensde ruimte of, opnieuw, een andere dag mijn vingers aarzelen willen overhellen naar het ongeschonden zwart dichtbij de reis van vroegere dromen de verbinding met een volle zee en de vele onsterflijke…