Netgedichten

netgedicht (nr. 27.128):

het juk van verdriet

ruw trek ik mijn stinkende huid uit
schraap de gaten waarin een oneindige ruimte
de kruisen bevochtigt

van doden die hun buiken aanschouwen;
glasachtig in het spreken

ik doorsnijd de woorden, geef vorm
met dezelfde beweging waarmee mijn hart
werd doorboord

en trek het ongedierte
uit de zwarte vlekken, opgezwollen tot afkeer
van dubbele ogen, spiegelvaardig en onmachtig
om zich verstaanbaar te maken

-ik werp nog een trouwe bloem op mijn buik-

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 18 juli 2009

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

het juk van verdriet

3.8 met 19 stemmen

386

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Katty , 16 jaar geleden

Zuiverende transformatie..... eindpunt in bloem ontsproten uit zijn knop , de bron van het pure.

Quicksilver, 16 jaar geleden

Voor de twee keer in korte tijd geef ik een reactie op dit bijzondere gevoelsgedicht!
Chappo wat een gave, jij weet gevoelens zo goed te verwoorden. Ik heb er bewondering voor! In herkenbaarheid gelezen

Inge Deconinck, 16 jaar geleden

Een gedicht met voelbaar verdriet en een verrassend einde.
Graag gelezen.
Heel vaak herken ik mijn gevoelens in jouw woorden.Dat heeft iets.

pama, 16 jaar geleden

Een juk dat louterend reinigt.
Mooi gedicht

Geef je reactie op deze inzending: