het juk van verdriet
ruw trek ik mijn stinkende huid uit
schraap de gaten waarin een oneindige ruimte
de kruisen bevochtigt
van doden die hun buiken aanschouwen;
glasachtig in het spreken
ik doorsnijd de woorden, geef vorm
met dezelfde beweging waarmee mijn hart
werd doorboord
en trek het ongedierte
uit de zwarte vlekken, opgezwollen tot afkeer
van dubbele ogen, spiegelvaardig en onmachtig
om zich verstaanbaar te maken
-ik werp nog een trouwe bloem op mijn buik-
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 18 juli 2009
Geplaatst in de categorie: psychologie
Chappo wat een gave, jij weet gevoelens zo goed te verwoorden. Ik heb er bewondering voor! In herkenbaarheid gelezen
Graag gelezen.
Heel vaak herken ik mijn gevoelens in jouw woorden.Dat heeft iets.
Mooi gedicht