Alle inzendingen over filosofie

Het is stil, en toch zo luid, in dit kapotte hoofd van mij. Het gevoel van opgeslokt worden door de leegte, toch blijft de paniek zo dichtbij. Vaak heb ik het gevoel dat ik in een soort verloren niemandsland ben. Zo alleen, zo kil, waar zelfs de regels van overleven ik niet ken. De wereld vliegt onophoudelijk aan mij voorbij, ik voel me…

De tijd gaat te snel Er is teveel te doen De tijd rent vooruit Ik probeer bij te blijven Maar raak achterop De tijd van vooraan lopen is voorbij De processie trekt verder De fietser demarreert En ik kijk toe Hoe het leven voorbij stroomt En ik roei zo hard ik kan Want aan de overkant wordt op mij gewacht In een nieuw leven…

Had Orfeus niet Eurydice gedood Door zelf te hunkren naar haar levende ogen, Voor eeuwig had hij haar in ’t licht gevoerd. Nu stond hij wenend waar zich de afgrond sloot En had voorgoed zich aan zijn arm onttogen Wie hij zo vast zich dacht aan ’t hart gesnoerd. Nu bleef zijn hunkren als een open wond En ’t lied van nederwaarts gericht verlangen…

Schoonheid van landerijen door stilte gedragen door licht dat schaduw wekt maar toch mysterie niet ontrekt aan leven in allerlei vorm. Is daaraan het individu de maatschappelijke stijl ontrezen van waar de mens zijn schreden zet waarin geen regelmaat valt te lezen los van evenwicht, los van crime of wet. Slechts de schoonheid der stilte…

Misschien was ik het die je door de straat zag lopen met een glimlach of een knipoog links en rechts. Ach, de zon scheen dus moesten we wel vrolijk wezen zoveel dagen dreven al de wolken en huilde de wind natte tranen tot de zon hen verdampte. Nu loop ik weer door die straat met een glimlach en een knipoog lach naar iedereen links en…

Zachte zo droeve pijnen versmolten tot zeemzoet hitsig parfum universum overtreffend Poesjes en hondjes en konijntje vrij blij dansend rondom klaterende beekjes, zalig ook zo intens vredig Navelstrengbloed Timmeke lacht hemelsbreed wanneer de Spike emotioneel fluistert : mama Tim, eindelijk verenigd en dromen bestaan. Universum juicht en hemelen…

Ik twijfel altijd over de kunstvorm — of een regel voldoende is, of stilte het gewicht draagt van wat ik voel. Woorden schuiven zacht, vinden elkaar zoals licht door ramen glijdt, en soms lijkt alles precies te passen zonder dat ik het zeg. Misschien is de kunst dit: niet het antwoord kennen, maar blijven aanraken wat tussen de…

het licht gaat schijnen wijl ik de avond nader en word me bewust van het grijs in een kale nacht het lijkt er op dat ik over een zielengrens getrokken ben waar het verleden steeds meer door inzicht wordt verzacht en waar ik mij met stabiele tevredenheid meng ik zie vaker mensen als bomen in de ouderdom ze verliezen bladeren en takken breken…

uit de woordenwolk van gemeenschappelijkheden komt een beeld naar voren van het verschil tussen mensen en andere dieren het maken van vuur en gereedschappen voor het maken van gereedschappen om gereedschappen te maken die gereedschap maken en vuur dus het vermogen om een activiteit op zichzelf toe te passen, en dat proces eindeloos voort…

gesmede schitterwoorden uit dat liefst vermeden era toen die dragende schaduw door waarheden verzadigd die venijnige stilte als leegte voor zichzelf houden wilde met angst voor dat blijvende zwijgen van die oprechtheid als dat leidend lijdensverhaal eenzijdig vertaald perspectief voor die dief die heilige graal van die veilige aftocht…

Waaibomenbos Luchtbellenbeek deze twee namen schuilen ergens in het boek Knikkertje Lik van schrijver Daan Zonderland hier worden zeven wijzen in apen veranderd door de wraakzuchtige tovenaar van Antrim een verdrietig lot voor die eenvoudige toch eerbiedwaardige mannen maar een woud vol zwaaiende eiken en dennen aan een bosstroompje…

Stil pad in het groen een bank wacht op gedachten het hart wijst de weg Het leven strekt zich uit in kleine momenten; ik voel de lichtheid van intenties. Elke stap vraagt aandacht, een stille overweging, waarbij betekenis zich opent als een bloem die langzaam bloeit. Wat werkelijk telt ligt vaak verscholen, tussen de drukte van doen en…

De kleine goedheid van mens tot mens kroont niemand tot koning maar maakt het leven - soms maar heel even - tot aards paradijs. De kleine goedheid doet geen spectaculaire dingen maar wil wel iemand omringen met vreugde en hoop. Die kleine goedheid van mens tot mens is o zo belangrijk al zien we soms niet hoe ‘t wonder geschiedt in…

Omdat ik niet wist wat het diepste is Kende ik de diepte, de dalgang van de dagen niet Nog, hier gekomen, waar het riet onder de golven drijft Weet ik niet of dit het diepste is Ik weet wel dat het pijn doet Dat ik jou zo moet zien Een tor die vleugelloos geplet is, kwijnend Alsof de zon een laken was waarachter nacht Grijnzend verborgen…

A kan wel tegen B zeggen dat x y is, maar als B niet erkent dat A A is en hij of zij zelf B, en daarmee een ander is dan de ander; en als A niet differentieert tussen zichzelf en de ander, B in dit geval, dan is er geen A die tegen B zegt: x is y. Daarbij moet voor A en B duidelijk zijn wat x is, en voor beiden moet helder voor ogen…

Er ligt gevoelige emotionele rijkdom in stadse eilanden vol duisternissen bij verlegen volkse mensen die hun eigen eenvoudige muze zijn geworden in de oude wijken dagelijkse armoede bespreekbaar omdat lauwe koffie voor wonderen zorgt praten nu het een simpele gewoonte is ze weten dat het hart door liefde slijt op de sleetse hoeken van…

Hoor het geklater van dansend water, kinderen die kraaien van plezier. Ouders die hun nu zien verdwijnen in het later, door de vraatzuchtige tijdvampier. Tijd bestaat slechts uit een baken, die jouw herinneringen in stukken deelt. Daarom moet je ervoor waken, dat deze niet de dood er plots aan kleeft. Blijf dus vooral aandachtig luisteren…

In duisternis ... waar sterren zachtjes stralen, en een sprankje licht dat onze harten raakt. De hoop die ons door donkere tijden haalt, als een zonnestraal die in de nacht ontwaakt. Een nieuwe morgen vol beloftes en dromen, waarin we samen onze toekomst bouwen. We voelen de kracht van wat nog moet komen, en durven weer te hopen en te vertrouwen…

Om jou zinnen over leven mee te kunnen geven, zijn het intrinsieke grenzen aan de betekenis die ik er intertekstueel in leg; tijd en aandacht zijn niet meer dan posters over scheuren in het ethisch behang van fervente dromers, onveranderlijk verlangend naar een brandend activisme. Dan moet het toch over hoop gaan, of zand in geluksmotoren…

De witte vlakte tart; verliest zij nog zoveel terrein, Zij blijft een gulzig rookgordijn boven een bundel zwart. De winst bedraagt geen kwart van wisselwerking en chagrijn, en onverminderd dient het brein te putten uit het hart. Welk plankton heeft zich ooit een zeevaarder genoemd? ------------------------------------…

de gedachten die onvermijdelijk verdwijnen in het uitdijende al wat zeker leegte genoemd worden kan omdat het al teveel is om te bevatten en de gedichten die onverbiddelijk ontsnappen aan die oneindige val want als vulling gezien worden in ieder geval des dichters leven het misschien is voor een vaste lezer als ik met laserogen…

Geen dag gaat voorbij of ik ontmoet mijzelf 't zij in spiegelglas in water van heldere stroom of in gelijkende medemens. Steeds weer vraag ik mij af waar of wie ik ben en of mijn spiegelbeeld zich ook in mij herkent. Ik ben niet de enige die naar zichzelf zoekt. Maar elke dag loop ik mijzelf voorbij in de overwelgende massa.…

Bij het ruisen van uw bomen Leeft gij matig en tevreên; Roept geen mensen om u heen, Ziet uw gasten gaan of komen Zonder leed of zonder lust – Snoevende op uw wijze rust. Gij beschimpt de kalverzeden... 'Eenzaamheid is ’t bangst verdriet: Bomen – zegt gij – spreken niet. Smaak uw groene eentonigheden! Onder mensen, in de stad…

'k Ben Brahman. Maar we zitten zonder meid. Ik doe in huis het een'ge dat ik kan: 'K gooi mijn vuilwater weg en vul de kan; Maar 'k heb geen droogdoek; en ik mors altijd. Zij zegt, dat dat geen werk is voor een man. En 'k voel me hulp'loos en vol zelfverwijt, Als zij mijn lang verwende onpraktischheid Verwent met wat ze toverde in de…

De herfst is veel te vroeg begonnen; ik heb de heide niet in bloei gezien, het lachen van de madelieven niet genoten, het onkruid niet zo hoog zien groeien als altijd… Maar velen gingen die ik goed gekend heb: de ene jong, de andere oud, maar niet het gloeien van het goud van tere liefde die de wortels voedt en drenkt. Niets van dit alles…

De zwaarste zwaarden laten zij over doek en leegte vallen: het scherpst is dat van Salomo, van het Recht snijden, zo werd gezegd; doch allerbotst is dat der dood, Damocles’ Fatumlemmet- stoot. In de tussen-time belagen drenzende dreumesen de magen der brodelozen in hun uur van Nood voortdurend smachtend, in een niet te stillen…

Open oren open ogen open hart niet te vergeten dan openbaart zich ongelogen het zo goddelijk geweten dat eenieder kan doorgronden die immers immer zelf nadenkt zonder ooit te zijn gebonden en ook de waarheid nimmer krenkt Scherpe woorden kunnen schuren zo gaan banden eroderen wat ooit nog voluit mocht bloeien zal verbaal geschroeid…

als je gewoon vooraan begint met een ‘acte de présence’ wat niks anders is dan de dans in eenvoud van enkelvoudig vrij vergeven of je neemt het heel serieus als pretentieus ingesteld persoon met een wil van blinkend goud en stoutmoedig fijne streken hier hoeft geen einde te zijn aan de richtingloze weg en zouteloos geveins als walmend…

Mijn ik, mijn zijn, Bestaat uit kleine deeltjes Van deze wereld, De wereld waar ik leef, besta, Een passant ben, Eén van velen, Die allen ook deel uitmaken Van deze wereld, Dus eigenlijk zijn wij allen, Is alles, één!…

Wat is een dichter zonder dromen dromen die de dichter samenstelt die uit gedachten en verzinsels komen over vredige wereld zonder geweld. Ach, de dichter is dromer of fantast vertolkt zijn idealen in woorden legt zijn denkbeelden in verzen vast in ritme, danwel zonder akkoorden. Nee de dichter is niets zonder dromen hij droomt over vrede…