Alle inzendingen over oorlog

donzige wolken trekken zich niets aan van de puinhopen in het kapotte land ze drijven onaangedaan verder en verder naar het puin in een ander land onverstoorbaar zien ze neer op de schamele resten van een samenleving die uit elkaar is gerukt berustend drijven ze verder ze weten het al eeuwenlang de mens heeft niets geleerd gaat…

Het is oorlog. Zelfs de vogels lijden. Van honger vallen hun vleugels zwaar naar beneden. Ze kunnen nauwelijks nog vliegen. Je tast in het duister over wat er is gebeurd. En je kunt niets doen. Op tv maakt iemand zich zorgen: ‘Ik ben bang dat ze straks uit de lucht vallen. Op de kinderen.’ ***…

de gelaten oogopslag van de jongen registreert met terloopse blik de camera waar richt jij je lens op fotograaf op zijn been dat er niet meer is? hij is tien jaar zijn naam is Mo een jongen met één been en krukken hoeveel plaatjes fotograaf moet je schieten om te zien dat het kind in hem spoorslags verdween? het kind weet dat het jouw…

Toen je terug keerde, nadat je jaren in de buik van een reus had geslapen zag je hoe de wereld gewoon was doorgegaan Voelde jij je als los zand een samengeraapt zootje opgeslokt door die allesverzwelgende oorlog die jou in stukjes glas brak Je had gezicht noch naam het kostte pijnlijke jaren en tranen voordat het verbrijzelde glas…

Omdat ze geen akkers hebben, geen steden, geen muziek, komt de zon en neemt hen mee, praat met hen over de klei, over T.S. Eliot en zijn 'Waste Land', over hun jeugd vol zoete herinneringen. Ze luistert naar hun gebroken levens en naar hun dromen, die wegrollen. Zonder twijfel zal ze bloemtuilen in hun kussens planten. ----------…

we kunnen het niet meer vragen want ze is in een vreselijke tijd geboren om haar mening te kunnen horen hoe nazaten zich thans gedragen Achterhuis of Gaza, er is geen onderscheid in universele medemenselijkheid…

Ziehier de zoom van het woud, met de tempelzuilen en de kronen van stilgeborenen voorbestemd tot de koningsjurk, wier lichaamloze geest nu boven de toppen zweeft en jankend huilt om het onrecht, de zonde van de moeder en de afwezigheid van tamboer- en pijperkorpsen bij het binnenrijden van de poort. Eén was er, in wie de stam hurkte: hij namelijk…

Geen fiets meer: met de tram Geen tram meer: op rolschaatsen tot ze kapot gaan Op klompen tot razzia's alles sluiten Geen stroom meer Geen kaarsen meer Geen gestolen olie meer Geen houtskool meer Geen bomen meer Geen boeken meer alleen het vege lijf Geen brood meer: tarwe malen in de koffiemolen Geen tarwe meer: roggekorrels koken…

soms worden we met huid en haar ’t leven ingetrokken dat we nooit wilden of binnen zagen komen de wilde jaren ver achter ons en geliefde muzen gelaten luisteren we vandaag naar de gevolgen van nalatigheid en uitstel ’t concept voor herstel aan ’t oppervlak en in de diepere lagen vraagt om investeringen die de vrede terugbrengen die…

verklaart de oorlog. Hij wil mij met stomheid slaan, dus haal ik diep adem en gil als een sirene mijn stembanden stuk. Hij gaat gewoon door en zal mij met blindheid slaan! Dus houd ik mijn rug recht en staar als een zonnebloem in het helse licht totdat het uitdooft. Ik ben geen vechter. Maar echt, als hij mij doodslaat sla ik mij…

vanuit ’n vissenkom ziet de wereld er anders uit ’n slang heeft geen gedachtes te overdenken de hond is niet geïnteresseerd in haar hart de wolken drijven niet op sentimentaliteit water draait betekenisloos rond in cirkels de grond weet niet wat bloed betekent ‘n bom treft geen doel de kabouters gaan echt niks meer doen de hemelen zijn…

De tanden laten zien was niet genoeg, Trump had gehoopt dat hij met blaffen, dreigen, Misschien Iran zover zou kunnen krijgen, Gewoon te doen wat hij hen netjes vroeg. Maar oorlog? Tot mijn grote consternatie, Was het een ‘militaire operatie’.…

Hoor de echo van het pacifisme onzeker door het wrede geluid van kogels die de vrede doden nu de wapenwedloop is beklonken door de onwetendheid van het volk drink ik mezelf met water dronken en vraag aan god een gebarentolk die voor mij kan gaan bewijzen waarom huichelaars wapens eisen als zij zelf niet voorop gaan in de strijd zijn zij…

In het land van de molenwieken draait men er niet omheen of toch ook weer wel alle redenen daartoe zijn zichtbaar geworden aan de top, bovenop het naderend onheil als ‘t gevaar afstand al weet te overwinnen zal het nog meer nodig zijn te verenigen terwijl het hart overslaat, jonge mannen de nacht van hun laatste adem vinden met sterke…

Omgeven door oorlogsgeraas richt het kanon zijn mond strak naar de verte spuugt vuur naar zichtbaar of verscholen vijandig doel slokt klakkeloos almaar springstof en granaten om eigen betekenis te bewijzen wacht onbewogen op dreiging die gewelddadig dan wel heimelijk nadert heeft onuitputtelijk geduld tot het veelvuldige schieten…

Gebied negentien (19) Met beelden die lijken nieuw In verloren tijd Gewonnen tijd kan 't Zeker worden als Rusland De oorlog verliest Bij het tegendeel Is W.O.III utopie Géén verloren strijd *Uit: 'Gebied 19' van Esther Gerritsen…

Dat we niet meer konden spreken schreef je toen jullie naar de blauwe hemel keken naar de kleine schitterende druppeltjes aan de takken van de kale kastanjeboom naar de meeuwen en de andere vogels die in hun scheervlucht wel van zilver leken. Dat alles ontroerde en pakte jou en je vader alle twee zo dat jullie niet meer spreken konden…

Geen doen om alle renzen en meimaren op inhoud, interpunctie en accenten te checken, zonder mitsen danwel maren als insubordinatie van regenten contra de veerkracht en de wil des volks dat bibistrumpf en raspoetin kan schieten hoeveel gazanen daarbij 't leven lieten laat ik graag over aan correspondenten 'Het merendeel is moe van de…

soms overleef je door het toegeworpen brood nadat je op commando voor hem danst soms ontsnap je aan de dood door te doen alsof je dood bent tussen de doden soms loop je radeloos in prikkeldraad vast omdat je wilt vluchten soms heb je je verstopt op de onderduikplek waar niemand zoekt soms bezwijk je wat…

Willem opende de sluis destijds eigenhandig. Om zelf niet te hoeven graven, liet hij het onverzettelijk bloed stromen onder de laatste bruine laarzen. Geen verdediging, bleef altijd zijn verweer; hij werd veelvuldig geschopt en geslagen, zijn maag was leeg in de cel, in die dagen voor de uitspraak werd hij verkeerd behandeld. Onmiskenbaar…

vanachter een waas van tranen kus ik de bruiden van Israël omhels ik de vaders van Palestina op mijn knieën smeek ik om verdraagzaamheid iedere molecuul heeft recht op vrede rampen en ziekte eisen hun tol maar ik kan niet anders dan hopen èn geloven dat haat en afgunst het afleggen tegen harmonie terwijl de storm buldert…

Rond de rode tafel zongen zij over liefde en bedrog, door de doden omringd, zonder verwachtingen van deze laatste klucht. Rond de rode tafel zongen zij van heden en een toekomst, door hun menselijk verleden verblind, onder deze omstandigheden een laatste vlucht. Rond de rode tafel zongen zij van hoop en de kilte van het hart…

Wierookstokjes branden diverse geuren indrukken rakelen in 't verleden Klaprozen klapzoenen op de wangen Papa-vers herinneren oorlogsvelden ook van tachtig jaren geleden Oude Kardinalen komen nu samen in conclaven gouden beslagen ringen 't gouden hart willen vinden Haviken slaan kleine soorten dood het mes op de keel aanslagen in…

Geen priester zag Meer wanhoop Geen arts zag Meer verdriet Dan wie de ouders Moet berichten Ook hun kind Haalde het niet…

wat ons rest zijn de parallellen als de grond onder onze voeten trilt de bommen op mensen vallen de aarde zwaargewond en leeg achterblijft hoe vaak zeiden we nooit meer jamais plus zeggen we nie wieder enzovoort wat ons rest zijn de parallellen en temidden van de verlorenheid redt ons altijd een moedig mens die…

Mens tegenover mens niet meer willen praten niet meer willen horen niet meer willen verstaan al lang vergeten van het ‘nóóit meer’ van wat in het verleden in wreedheid de wereld domineerde en deze dag herdenken van de ontelbare miljoenen die stierven voor de hoogmoedswaanzin van een gek maar niet meer weten van het toen blinken…

Natuurlijk ga ik gedenken en herdenken op zondag 4 mei in het mensenjaar 2025 maar natuurlijk niet alleen voor eigen volk ik ga herdenken en gedenken, denken aan de doden van alle volken van onze wereld en met name de mensen in de Gazastrook en die van Israël, Oekraïne, Rusland en Soedan en als er nog plaats is in mijn hersenpan die van…

Diep verborgen leed laat geen tijd verstrijken Laat een getal nietszeggend zijn heelt wonden, niet de pijn voor zij die weten en proberen te vergeten of in vergetelheid geraken En dan wij, in tijd die wel verstrijkt De onvoorstelbaarheid ons niet bereikt in Godsnaam nooit in Godsnaam nooit Als we niets meer kunnen dan eventjes vredig…

Ik weet, ik weet zo zeker als mijn hart Zijn eigen maatslag kent, Dat Holland, thans geteisterd en gesard Herrijzen zal in 't end. Daar zal geen dag, geen uur meer zijn voortaan, Dat ik niet voor mij zie, Het puin in straten die ik ben gedaan, De doden die zijn voorgegaan, Weerloos, langs Maas en Schie. Ik vraag het elke vijand, die…

Ik zag de mensen in de straten, hun armoe en hun grauw gezicht, - toen streek er over de gelaten een luisteren, een vleug van licht. Want boven in de klokkentoren na ’t donker-bronzen urenslaan ving, over heel de stad te horen, de beiaardier te spelen aan. Valerius : - een statig zingen waarin de zware klok bewoog, doorstrooid…