Alle inzendingen over heelal

het maanlicht viel zoals het moest zijn voor even op ons samen omdat de tijd nodig vond dat het voor even zo moest zijn met de pijn van het even het niet gelukkig willen zijn in het verdriet van de herinnering aan soms voor even leef ik van binnen verder wetend dat ik voor altijd voor even van jou…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

Buiten spelen tussen sterren op gedroomde witte stenen waar de aarde niet van hier was maar een stipje van de maan een blauwe fee in zwart fluweel die zilverlichtend werd beschenen zoals astronauten zagen lichtjes dansend op hun tenen In een zee die niet van hier was zoveel mijlen hier vandaan en kon verstillen als je wou zo aan de rand…

De hemel staat met sterren volgegoten Als met gesmolten zilveren metaal; De nacht is krank van zwangre bloesemloten, Waartussen ik gedwongen ademhaal. En steeds als ik in uiteindelijk erbarmen Rijst uit de nacht uw beeltnis, naakt en blank; Mijn droom omhelst u met onzichtbre armen, Mijn lippen kussen u schier zonder klank. Gij zijt er zo…

Op een kast in mijn klas stond een wereldbol daaronder zette ik een puntenslijper in de vorm van een wereldbol en zo herinner ik me mijn werelden als ik het sterrenslijpsel aan de hemel zie. ------------------------------- uit: 'Tellen en wegen', 2011.…

De mens is, als tussenstadium tijdens zijn bestaan, onderdeel van het geheel onsterfelijk. Hij was ooit sterrenstof, materie, element, zal vanaf dat moment vele stadia doorlopen. Zijn collectief geheugen, latent verbonden met het universum, vermoedt instinctief de werkelijke relatie met het grote geheel. De raakvlakken ervan openbaren…

De sterren kijken ons vriendelijk aan; in oranje en oker glimmen duizenden ogen. Er tussendoor een lichtje dat schuift! Een satelliet, een ufo die wuift? Wel, buitenaardsen kun je vragen iets te doen. Dans sterretje, dans, in paars of in groen. Opeens schiet een schotel-boemerang door de lucht; moederschip met lichtpunten: verheven spel…

Ik pak wolken van de grond graaf bloemen uit de lucht pak sterren van de straat ’t is de maan die hoog staat. Ik graaf bloemen uit de lucht pak wolken van de grond, want stel je voor, dat er iemand met zijn lompe poten opstond?…

in een kamer met roze gordijnen zie ik de eindigheid zie haar in de spiegel zomerjurk verdwijnen zo smal zo mooi…

De laatste punten ver weg die we met onze gewone ogen nog kunnen zien. Punten van de absolute verstilling. De sterren zijn rond. Maar ze schitteren als kruisjes. Altijd loop ik met een sterrenkijkertje rond. Een buisje op een statief. Van buiten blauw en van binnen van blik. Met een stralend statiefje als antennesprieten. Even doe ik…

mijn naam klinkt in het licht van de maan alsof je naast me fluistert luistert naar het kloppen van ademloos verlangen in de nacht noem mijn naam in het licht van de maan fluister zacht vertel me wie ik ben en waarom eenzaam verlangen zo welkom was…

terugstromend tussen zanderige schelpen vervormt het zonlicht op het water donkere beelden tot gouden gedachten in wolken die telkens weer mijn droom verzachten als ik jouw vingers jouw handen mijn naam voel schrijven in mijn hart en letters zonder geluid onze woorden vormen op mijn huid…

Hoog aan de hemel flonkert oeroud sterrenlicht spoelt in stilte aan. Vlammend valt een meteoor door de steilten van de nacht.…

De sterren stralen als kristal het is de goudenregen van het heelal verblindend is de maan die zich totaal open heeft laten gaan het is een prachtig gezicht al dat flonkerende licht de juwelen van de nacht hebben een enorme aantrekkingskracht.…

Het is een aan deze wereld toevertrouwde ster. Een vreemde ster. Aan ons toevertrouwd. In warme dagen als wel in koude dagen. Haar stralen reiken ver. Haar gezicht is bedekt door een schijf van geheimzinnigheid. Ze is eeuwig bang voor haar grote Werkgever. Daarom straalt ze dag en nacht. Rood is haar kracht. Geel haar beminzaamheid Oranje…

Als de naakte waarheid gekleed gaat in spiegels van de ziel Als door een magneet keren de gedachten elke betekenis om die ik aan iedere boodschap geef Ze raken me aan en diep verzink ik in het tochtig gat van het eigen zijn onwetend in een wereld onmetelijk en te groot voor het menselijk oog: De iris is als een kosmos…

in zachte vlagen laat de wind je gedachten razen in mijn hoofd als een zachte bries geurt het gras naar eerst lief, droom droom mij mijn rozen fluweel donkerrood…

over mijn schaduw heen zet ik stappen in een ander leven schuw duw ik door overweeg ik schrik ben ik bang een leven lang zo vertrouwd achter te laten even moedig stap ik bijna lachend over mijn schaduw heen op weg naar onzekerheid die zo vreemd lijkt tot de zon overvalt stralend en uitbundig in mijn gezicht schijnt…

Het is aeonen geleden dat de hemel tot de aarde sprak dat de wind land en water brak in zeven zeeën in een uitbarsting van hevige weeën dat ieder elkaars taal verstond en Orion de Schorpioen verslond Zo is de tijd vergleden lichtjaren verder naar het heden Er woekert flora uit oeroude zaden verspreid door weer en wind die men op…

roze dromen stromen niet te stoppen in de toppen van jouw vingers laten me dwingen te voelen te zoeken in mijn hoofd op jouw kussen tussen de regels lees ik een verhaal verdwaal in de spinsels van jouw gedachten waarop jouw geest blijft wachten in mijn hoofd tot beloften beloofd aan een meisje met blonde haren bezwaren…

Ik kijk naar de hemel en denk aan al die planeten die in het heelal zweven. Zou daar nog leven zijn Net als op deze aard? Het is de grote vraag. Niemand die het nog weet al is er wel een vermoeden Maar niemand kan nog bevroeden Dat het werkelijkheid zal wezen. Het zou wel heerlijk zijn om daar ooit heen te gaan ver, bij deze aarde vandaan…

Ik zag de goden zich met tomeloos plezier verbazen om hun eigen onvermogen ik zag ze spelen, uit verveling zomaar iets proberen, eerst geschrokken, daarna vol verrukking kijken naar de eerste zonnestralen ik zag de tijd beginnen en ik zag het universum eeuwig lachen om een zelfbedachte grap.…

het plukken van de dag mag misschien voor sommige mensen dagwerk zijn de dichter echter plukt elke dag verwondering als bij het sterrenplukken op een mooie avond ergens in het zuiden... een beetje dromen van bescheiden geluk en daarvoor zo mogelijk de juiste woorden vinden…

Allemaal hetzelfde sterretje, Zij denkt: het is de hond Hij denkt, het is mama Ik denk: er staan er te weinig Want we zien er maar één We laten haar in de waan Hem ook Ik denk, dat de onzichtbare sterren Mijn geliefden zijn!…

zoals tijd in het licht vervliegt zoals liefde verschijnt in het maanschijnsel van de tijd zie ik in het oog van de regen een zonneboog vol geur ruik ik de regen vol warmte voel ik de zon regen en zon breng mij terug waar ik begon…

De hemel hangt als nooit zo laag, zo grauw en zwaar als lood. Regen dreigt en dreint gestaag, hier helpt nog slechts...volkorenbrood.…

verder veel verder dan het blauw schitteren sterren als de prachtigste bloemen hemelkleurend…

In een langgerekte parabool verlegt een flonkerend stuk gruis zijn baan. De traag rondwentelende aarde brengt zijn wilde zonneval tot staan. Een neertuimelende fakkel wordt ontstoken, hij boort zich lichtend door luchtlagen. IJle rooksporen verdampen in mistende vlagen. Een blinde wesp, een speldeknop van licht is eindelijk tegen de lamp gelopen…

Soms wil ik opgaan en door lucht bewegen zoals opstijgen en vliegen, nee zweven.…

door takken vol schimmen mistige flarden schijnt de nieuwe dag haar lila licht heeft de zon zich vergist zie ik door schimmige takken flarden van mist alleen de nacht die zich verschuilt voor de werkelijkheid een tak zwaar en rijp breekt valt op de grond mist mijn hart rakelings mijn god……. hoor ik hem denken waar ben ik wat…