Netgedichten

netgedicht (nr. 37.164):

In een harnas van bloemen

Het is aeonen geleden
dat de hemel tot de aarde sprak

dat de wind
land en water brak in zeven zeeën
in een uitbarsting van hevige weeën

dat ieder elkaars taal verstond
en Orion de Schorpioen verslond

Zo is de tijd vergleden
lichtjaren verder naar het heden

Er woekert flora uit oeroude zaden
verspreid door weer en wind

die men op fossielen vindt
en langs platgetreden paden

waar men menigmaal de liefde vond
of waar men de vijand naar het leven stond
ook waar men niets meer had te geven

Hier is het waar ik jouw naam hoor noemen
waar ik in een harnas van bloemen lig

In een hunebed van vlees en bloed
In een milde bui van reuzenmoed

Waar zonlicht valt in diepe schachten

Waar de eeuwigheid telt als
de Spinster van het Lot