Alle inzendingen over taal

Zoals het is: zo, zo wil het gezegd zijn. U begrijpt: dat het niet anders is. Dat zou een ondraaglijke schande zijn die bovendien elke noodzaak ontbeert. We laden onze zinnen, leggen aan. gaan in mogelijk genot ten onder. Op afstand, zo is beschikt, zullen wij onze karige daden beschouwen, erom lachen, misschien huilen, nooit aangesproken…

Ik werd al aardig knap, want 'k leerde frans. Blij was 'k! Als je dat kende, ja, dan was je Een eind op streek, begreep ik, want dan las je Verne in 't oorspronk'lijke en Aimard's romans. Maar moeilijk! h al dad'lijk was daar hache; En dans was zonder s, met s le sens; Du fils - des zoons; maar de l'homme - des mans; En die vervoeging…

Refrein met een geur op papier, ongeletterd als de stilte wordt gedaagd en spreekt, het zwijgt als het daarom wordt gevraagd. Het is doodstil als men het hoort, het vallen van het kroonblad op de contouren in het malse gras wat zich op richt na de daad, die intens stil en toch zo levend was. Stilheid die de dorst zal stillen linde…

een letter alleen op de wereld is niets meer dan een letter ik wacht misschien is het smachten naar een ingreep van buiten allez poëten versmelt me met mijn lotgenoten las ons tot een geheel Remi bleef ook niet alleen…

De dood is een omhelzing van de wind, ook voor een pad waarvan op zijn tocht, waarvan de vleugels zijn vergaan als plant, geëtst in steen, een zwart altaar waarvan in ‘natura ‘ niets in verval is geraakt. Zijn aard en meesterschap door tijd de imperfectie heeft doorstaan, blijft hij dichterlijk bij de aarde, teugels van de…

Weinig lukt het nu te schrijven op een verantwoorde wijze, dat woorden klaar en helder, ijkpunt van de taal, vrij kunnen ademen, uit de kraamkamer van de cultuur, lokmiddel van elk gedicht, maar deuren op een kier, slaan ook dicht. In onschuld slapen ze als rozen, dromen richten zich op in een vage moraal, als iets onbestaanbaar, ik…

Ik ken de woorden alleen van horen zeggen. Zij zijn mij verwant als de neven in Finland die brede schouders hebben, kalme ogen, waarin geruisloos bomen groeien, sleden rijden. Ik denk aan hen in brieven vol rivieren, wit hout stroomafwaarts, vol van sneeuw en liefde. Omdat zij eenzaam zijn en onbereikbaar als woorden. -------------------…

ô Welkom, schone Dageraad, Die uit een gulden kamer gaat, Met glans van held're stralen; 'k Ontsluit mijn venster voor uw licht, Om met een vrolijk aangezicht U minnelijk in te halen. Gij wacht niet als ik open doe, Maar dringt ten eerste mild'lijk toe; Ja, eer ik kom t'ontsluiten, En nog in 't nare duister zij, Zo staat en wacht gij…

hou de ogen dicht betreed paden en blader het bos verzand in duinen dicht letters toe aan het wit en stijg boven taal uit…

Denkend en schrijvend in taal zet ik klanken in betekenis zend ik mijn boodschap uit naar jou mijn lezer en mijn luisteraar voor wie het allemaal een hoorbaar teken van leven is ik speld jou nooit iets op je mouw zoekend naar het eeuwige waar ik heb mijn best ervoor gedaan om jou met mijn gedachten mee te laten voelen denk jij…

Genakend uit het niets verdoolde zadeloze sirenisch parvenu van klankillusies obscuur verborgen boventonen eucalyptisch zonder clair onbespiede zelfexpressie overwonnen huiver aan nog geen korrel graan ontstegen…

Langs de weg naar Bellingwolde staan drie gedaantes spreken mij aan wie ben je ? waar kom je vandaan ? van wie ben je er een ? hoe moeten we dat verstaan ? die gedichten allemaal in Hollandse taal is dat normaal ? je schrijft over ons ons gebied dus waarom niet in Groninger taal ? Jullie hebben gelijk ik voel respect voor je dialect…

Gedoopt in trots en twijfel maakt het subjectief om het pad alleen te gaan over de naakte pagina’s van een laatste hoofdstuk en dunt mijn eigen taal langzaam uit om steeds in vol ornaat weer op te staan ik werd herhaald verleid door haar verpletterende schoonheid, getatoeëerd geluk op de huid van het oudste perkament, die schrift…

Jan is zeker niet dom maar om "taal" te begrijpen moet hij..."cijferen" om zijn letters en woorden in..."krijgen te volgodre"!…

Het zeugma is mijn grote vriend Krijgt nooit de eer die het verdient Al die wonderschone combinaties Efficiënt en ook nog gratis Zaanders zetten koffie, thee en over Op stak de man een pijp en neer de rover Wil men eend of oorlog voeren Verkiest u jonge of ouwehoeren Tuig op een boom en buurman af Zwijgen is goud en als het graf…

op de bodem van de diepte lag als een oester een weerbarstig woord onderzeese stromingen kwamen en gingen bleven haar beroeren gestaag schuurden ze over en langs het gesloten fort ze werd weker minder stug een trage transformatie met het verstrijken van de tijd herrees ze aarzelend uit haar as de wedergeboorte van een woord…

De mensen schijnen elkaar zeer te vrezen, Daar zij zich steeds maar voor elkaar versteken In woorden-weefsels, die geen hart doorbreken, En in wier schrift geen mensen-hoofd kan lezen. Zij liegen, die geen leugnaars willen wezen, En zelfs, wie moedig wil de waarheid spreken, Hij voelt de waarheid op zijn lippen…

uit de ronding van het water brak de lip de hand brak de woordgreep braken beelden. uit het spoelen uit het vloeien brak een eerste zin zich naar de oppervlakte. -------------------------------------- uit: 'Mijn duizendbladig boek', 2005.…

Mensen kunnen sterk zijn als een beer, met een geweer of een kanon, en zwemmen als de snelste vis, met zeilen of een motor, zelfs vliegen kunnen ze met grote vleugels die niet hoeven te slaan en dus geen echte vleugels zijn Een vliegtuig is een tuig de ware vlieger is de Vlieg Alle vogels zijn jaloers op haar want zij draagt de…

alle grootlijfworden van de zeetaal die geen bijgebaren doen, zijn als stenen, die uit het water komen, als eilandruggen mompelen zij weerbaar mannelijke taal. zie mijn traaggeboren zinnen: drooggevallen wadden druipend van de branding. al mijn hoofdzaakwoorden zijn rompachtige dingen, ze liggen roerloos donkerruggig in het helder water…

Wij schreven ‘zaaijen’; maar De Vries en Te Winkel Verkiezen ‘zaaien’. – Jonckbloet, ook geen kinkel, Schrijft ‘zaayen’. Wat een driedrachtzaaierij, Die tot God weet wat al verwarring heenleidt, Maar zeker niet tot taalverfraaierij. Ik, Jan de Rijmer, ben een vriend van eenheid En zal, om met elk vriend te blijven, Voortaan eenvoudig ‘zaaijiyen…

Opgewonden toog ik naar Engeland met het vliegtuig ik zou in het moederland Groot Britannie de Engelse taal leren verwonderd werd ik op Schiphol ik kon in mijn vaderland Nederland de Engelse taal me eigen maken van alle kanten Engels, Engels, Engels op de aanwijzings- en de reclameborden met soms in het klein de vertaling eronder ik heb…

Heer Dofferhoff, graag moge ik u wijzen op een der voorwaarden van een gedicht: het hoeft immers niet altijd - zulks dient u toch te weten - te stroken met het weer, het weerlicht, waar het licht lang niet zo licht schijnt in de schoot der waanzin c.q. waarheid, i.e. wegversmalling der weerzinwekkende weerspannige weeromstuitvliedende…

jij en ik voelden ons nooit geworteld elkaars taal verstonden we niet hoe lest men de dorst naar rakende woorden onder onze blote voeten schuift schurend los zand konden we elkaar eens van kroon tot wortel spreken…

Flirten met Poëzie Hij ziet het riet met pluimen strijken, voelt zacht en troostend zuiverheid als een rietzanger een lief verleidt, hier zijn zinnen wat ze lijken. Hij kijkt naar witte duiven in hun vlucht en dicht het maagdelijk verlangen van de wind, gevangen in een liefdeszucht. In de echo van zijn zinnen klinkt de zielsverbonden schreeuw…

tussen het fijnmazige en het grofkorrelige woord borrelt een drassig moeras waarin dikke taal een modderbad vindt om zichzelf vast te kunnen zuigen witte onwetende ongrijpbare woorden zwemmen in een zacht bad van zand zinnen van jou en de ander gewikt en gewogen in een benarde teil van staal onderdak en uitzicht voor schoongewassen…

Er kwam een schip voorbij gevaren het grootzeil bollend in de wind doorkliefde moeiteloos het water als maaksel van een spelend kind toen twee matrozen op het dek voor even oogcontacten met mij deelden, zag ik een vrouw aan 't roer zij hief haar hand, dat zwaaiende bewoog ik groette haar terug, zij wist dat dit gebaar een vorm van zegen…

letters zweven zoals vlinders naar gekleurde uitnodigende bloembladeren naar een door hen te vormen woord op zoek naar hun plek in een bloemrijke zin en gaan dan zoals vlinders doen op zoek naar de kern het hart naar daar waar ze ooit zullen worden gelezen daar waar ze een onmiskenbare samenhang gaan vormen – een begin van een nieuw…

Waar een Volk leeft, leeft een recht, een plicht tot eigenwaarde. Ons volk heeft in zijn hart gezegd: maak schoon uw deel der aarde. Maak schoon, maak sterk uw deel, dat gij met trots kunt tonen de kleinste plek in 't groot geheel waar Nederlanders wonen. Wat een Volk kan, voelen wij; wij leerden het drievuldig. Een groter Neerland is nabij…

wat als je handen voegwoorden zijn en al te vroeg binden, terwijl mijn zin nog koud is? hoe wij dan toch over veel vertelde tijd taal ophangen aan vingers en ze uit haar voegen wrijven tot ze barst. zoals betekenis nu dichter bij letters kruipt zo ook wij zo ------------------------ uit: 'Op het oog', 2004.…