Alle inzendingen over afscheid

Ze is nu gebroken door het leven verslagen de tijd heeft gewroken ze wacht op de laatste dagen wachtend in pijn heeft zichzelf overgegeven ze wil niet meer zijn een gevangene van het leven haar lichaam en geest zijn op het licht dooft in haar ogen haar hart vol liefde en vuur kloppend zonder mededogen hopend op haar laatste reis…

voor vader 1. Lach niet: hij is als mens met een verleden, sleept oude brieven van de zolder op zoek naar vrolijkheid, naar koorts die het plafond doet dansen - noem het de belofte van een uitgang, die hem reizen doet naar vroeger want bij het langzaam strelen van vergeeld papier is er nooit een spoor dat dood loopt, voelt…

de kalender hangt nog steeds met zijn rug tegen de muur het is een maand eerder met 1 januari op zijn gezicht er wordt niet meer gescheurd de dagen niet langer geteld wat voor zin dat ook heeft als men er geen extra krijgt in die lange uren van nood rest er enkel te vergeten wat nog is komen kijken toen er nog leven was al was het machinaal…

voor Rob Pat het gehavende schelpje destijds opgeraapt op station Hoek van Holland strand bewaar ik nog in de zak van m'n uniform als souvenir van mijn allerlaatste rit van Rotterdan CS naar de Hoek en weerom ik hecht aan rituelen zoals u uit de voorgaande regels kunt opmaken voor mij is een laatste keer wat het ook mag zijn telkens…

Koperdraad rood koperdraad gewonden om een stok waarmee hij traag uit wandelen gaat wanneer het weer op onweer staat Nog eens naar de heuvel toe want hij is moe - doodmoe…

Laat me nog even naast je zitten op het bankje voor ons huis luisterend naar de geluiden van een naderende nacht hoor je hoe de uil ons roept zoals hij elke avond doet? hoe vaak hebben we gezegd zo elke dag te willen sluiten tot we beiden buigen voor de tijd hoor je hoe de uil ons groet?…

Oud en alleen twee woorden vormen samen een De oude mensen om hen bekommert geen Ja, een kaart met hun verjaardag met een allerbeste wens is dat wat die mensen verdienen maar niemand laat zich zien geen mens En zo worden ze oud mager en beven verlangen naar de eeuwige rust en dan het laatste licht geschenen de laatste kaars geblust…

als ik aan mijn opa denk zie ik een heer met witte haren in een krakende schommelstoel meerschuimen pijp in de mond hij is een cliché opa met een standingvolle krijtstreep in het tweedelige pak met gouden zakhorloge enkel zijn vest ontbreekt alsof hij niet wou gaan maar hij ging werd me verteld met een standingvolle zekerheid die…

Het ijzer wacht De hamer slaat De klink klinkt door de nacht en bereikt het ademloze huis waar heimelijk een deur dicht gaat Hier heeft men op gewacht Er is een tasten van de handen Er valt een niet geziene traan Een schorre stem kaatst van de wanden Liefste – nu moet ik gaan De deurscharnier kreunt zacht Er is een achterblijven…

Zoals ooit gespitste oren bij je kleine kinderbed naar adem die nog net te horen was of niet zo is ook in deze lange nacht het luisteren naar wat men niet meer ziet En dan toch nog sneller dan je dacht het einde van het lied dat leven heet Hoe lang is deze gang - hoe breed? dan stap ik in het licht de ochtendzon schreeuwt in m'n ogen…

Laat mij eens raden wie er zijn Ik hoor gesnotter en gelach Bij het schenken van rode wijn Gefluister alom hoor ik het goed Dat het nu er toch niet meer toe doet Wel mooi zo een lint met laatste groet Ach, hij had ook zo zijn gebreken Vier huwelijken wat denk je daar dan van Geleefd heeft hij neem dat van mij maar aan Kijk dat is zijn…

Meisje uit de regenplas je bent niet meer! spetterend springend! lichtgolvend als jouw haar maar altijd warm jouw sfeer hartenmeisje als jij lachte sneeuwde het rozen ontvlamde mijn libido alarm dit gevoel deze herinnering… is wat ik mis maar altijd warm.…

Verwrongen beelden waren haar gedachten Gevangen en vervlogen kris kras in de tijd komend van waar niemand naar haar reiken kon het zijn de ziekten van de ouderdom ver achter grenzen van verdriet en spijt Wij wachten hier in onze werkelijkheid? Wat is nog waar? Wie blijft er nog zichzelf? Weet of vergeet Is die hij was en doet zoals…

Door droefheid zijn mijn tranen droog En voel ik dat mijn ziel berust Is zij verlost van pijn en onmacht Kwam de dood als een verlossing En beroerde haar tenslotte zacht Niets kon haar lijf meer torsen Geen vreugde, geen verdriet Haar ogen mat Wie goed kijkt ziet mijn tranen Ze zijn alleen niet nat…

Hoe het licht druppelde tussen onze bedekte handen heimelijk weggestopt om de zenuwen te bewaren waar ze hoorden. De dag was grauw en tekende het donkere gevoel van afscheid verpakt in grote glanzende tranen onze gedachten alsmaar dwalend over het wegsterven van voetstappen en haast vergeten stemmen. Toch blijft de herinnering levend…

voor Oma P. Ze loopt wankel op pantoffels, soms urenlang dezelfde ronde. Op een harmonika bespeelt ze geesten en telt denkbeeldig geld, verliest haar woorden, noemt het kind een zwarte kat. Met de dag brozer van gestalte, is ze nauwelijks nog iemand te noemen; het vocht vloeit gestadig weg. Er rammelt een vreemde pijn in haar hoofd…

Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Proef intens van 't laatste geluid Seconden doden en doden vergaan Kus teder mijn tere huid Liefde leeft en leven moet gaan Als ik de zomer niet haal Begraaf me op een warme winteravond Laat je lach zachtjes met me meegaan En haal weg m’n verdriet Fluister stilletjes mee…

lijnen van je ziel versomberen door uren, dagen, jaren van aardse wind het lied blaast na zomerweelde de herfstige pijnen doorheen het korenveld woorden ruisen en balsemen hongerdagen van stervende violen wanneer een steen wegglijdt uit je hand het wordt tijd om te gaan temidden van bomen en bloemenstilte het was een mooie…

Wat ik eindelijk heb verlaten is niet meer waard dan stof. As van een ziel verstuift de dwaas die me heeft bezeten. Wie ik ben is op slag verbrijzeld zonder dat ik het wist versleten. Een schaterlach van een demon galmt na in mijn laatste nacht. Licht bindt de omstandigheid waarmee ik nu word benaderd. Ik ben zonder gevaar verlaten van…

Bij de dood van C.F.L. De Zomer stroomt van de glanzende lovers, En staat op als een bruid uit de zingende velden, Een zwerm van witte vlinders valt in de klaver, De morgendauw druipt van de struiken, Als van onze wangen de tranen - Want hij is gestorven! Het koren ruist, als de klagende branding, Die opstijgt uit ons hart tot de kusten…

het witte laken toont je rondingen zachter dan ooit leven wordt afgebakend door enkel wat katoen niet meer gegeven deze keer gekregen blekend noch blakend onbeweeglijk als een gevallen doek met als laatste groet een stil respect voor de kracht van de verliezer…

mijn ingesnoerde leest kon je niet verleiden mijn snaren vaker te beroeren gespannen wachtte ik op jouw vaardige vingers maar jij bespeelde liever háár g-sleutel in een zinderende apotheose fiedel ik haar mijn compositie uit ik laat me niet kisten als tweede viool…

de natuur huilde vrijdag in Antwerpen de druppels liepen als tranen over ons heen kinderen en ouderparen iemand alleen onverstoord druppels liepen over onze huid zwart wit groen blauw roze oranje over onze wangen liep geen traan meer gestold we stapten stap voor stap alsof iedere stap de pijn kon verminderen alsof iedere stap…

Duizenden dennenbomen wuiven een prikkelend welkom naar jouw thuis bedekt door naalden spiegelt het glas gedachten ogen durf ik niet te lezen droge rimpels schrijven allang de laatste letters van pijn verborgen achter ritmisch kloppen haast onhoorbaar vroeg gisteren of het goed was maar terwijl vertrouwen zacht zijn handen vouwde viel…

Als het golven van een metafoor, jou, het kleinste beetje dichterbij zou brengen. Zou ik staren in jouw ogen vergelijken met zomers, de zon zien ontwaken in de gerimpelde weerspiegeling van het golven van de dageraad, diep in de Adriatische zee. Ik zou jouw hand in de mijne laten vloeien, zoals het getij aangrijpt op het strand.…

jij en ik groeiden aan de zonzijde van het vrijgekomen land de nacht viel langs glooiende trechterheuvels enkel ons einde droeg een krans van stenen in de oase van samenhorigheid stapte ik over ijzige dagen en zag hoe vlak keien mijn graf omsloten in de weidsheid van stilte vlak voor het portaal naar een vrije wereld…

het afscheid duurde een tijdje van wit naar ongeschreven regels hoger naar de horizon en zo tot de avond jij en ik werden door het houden van de vlinders en sneeuw, stil vredig op het bed je adem blies de vleugels aan elkaar en alles wat je te zeggen had ik luisterde naar de wind zoals een vogel blauwachtig…

de natuur huilde vrijdag in Antwerpen de druppels liepen als tranen over ons heen kinderen en ouderparen iemand alleen onverstoord druppels liepen over onze huid zwart wit groen blauw roze oranje over onze wangen liep geen traan meer gestold hoe schoon was die dag als kind liep ik gelukkig door de regen mijn ontstelde ouders…

Weer een bekende winterzwijgend begeleid. Rust nu in vrede.…

Heel tevreden wachtend Op vertrek naar bestemming Zonder aandacht te besteden Aan de dingen buiten jouw bestaan Herinnering van zoet verleden Wordt verdrongen naar het heden Door jouw kloppen op het raam Ik volg je naar de uitgang En zie achter je verlegen rug Een bosje onwillige bloemen Geef het maar, maak ik een gebaar Terwijl de trein…