Alle inzendingen over filosofie

mijn krachten nemen af gekend in voorspoed en aardse tegenslagen toch mag ik zeggen dat ondanks alles waarden van eeuwigheid bouwstenen blijven leggen ook al vertelt de zee mij van komen en gaan het toont in wezen steeds vaker in alles een ondergeschiktheid aan een groter doch onbegrijpelijk bestaan een gewaarwording die groeit…

Hij flierefloot zijn leven lang Hij vrat niets uit en hokte Was van geen enkel vrouwtje bang Keek nooit vooruit en gokte Niet dat de zorgen hem uiteindelijk Een prijs deden betalen Nee hoor hij stierf bij tachtig vredig in zijn slaap Want heisa deed hem balen…

Terug naar het verleden, naar de bouwmeesters van tijden die de verbeelding te boven gaan, maar die roepen om aandacht, die geestelijk ons meer nabij zijn dan ooit tevoren. Het verleden is niet vast te houden, alleen in de ziel liggen mooie, dierbare beelden. Losliggende eilanden die een geheel vormen, waaruit een ongekende roos opbloeit;…

"Hoeveel dagen", vraagt de zand het meer.. hoeveel uren rijgen zich aan elkaar? Hoeveel zout laat de zon opdrogen, hoeveel zand zal de storm nog afgraven, de vernielde mandala na verloop van tijd stilgelegd. Waar zijn de kleine vissen, uitgestrooid in de oceaan, zoals de traditie vraagt.... verraden tezelfdertijd zo aantrekkelijk, een…

aan de dobbelstenen van zes kanten vraag ik waar is het begin en einde van jouw ogen het geweten die rond, rondom het dobbelspel spelen van kans en keer verleidelijk draait het spelkompas dan eeuwig door als perpetuum mobile waar eindigt alles, waar is het slot van begin tot einde...…

Waar is de loopplank om als dichter bij je aan te leggen, help tijdsbrokken te verleggen in het onvoltooide lied van vroeger, als dwaas te dromen van reizen en te zeggen ik ging vrij jouw wereld rond, wordt die valreep mij ontnomen, hecht ik waarde aan elke herinnering en leg het oor aan elke rechtgeaarde schelp.…

De spaarzaamheid kwam de zorgeloosheid tegen zou je niet sparen voor later je jaagt er alles doorheen waarom sprak hij dan zijn er altijd mensen zoals jij dat doet me verdriet sprak spaarzaamheid alleen er zijn ook veel egoïsten zoals gij die helpen niet de zorgeloosheid zei ach spaarzaamheid het is goed bedoeld hoor beste man…

Herkenning van gekiemd zaad uit een vroeg begin, het proeven van de lichte zeden van de huid en van haar, daar nog alles tussenin, de erfenis van de mij nog onbekende Goden uit een terracotta oerinstinct, laat zich voorspelbaarheid verraden gekroond een eindeloze stoet der doden, als kroontjespen gedoopt in zwarte inkt, het avondrood de…

De grote lijnen, die men dagelijks niet voorziet, schuwt, zweven in avontuurlijke kringen, herkennen het verhaal, lanceerden een virale campagne één van de touwtjes trekt scheef op deze manier, meters diep ingegraven dwarsbalken, die de kraan mocht tillen trachten gebruikt 'besmet' allerleukste prijzen te winnen heeft het totale gewicht…

De tranen op mijn wang zijn het water van verlangen de zoutheid van verdriet en parels van onze zon. Ik vertrouw met alles op wat ik zeggen kan in eerlijkheid, in waarheid ook al raakt dat enorm. De pijn die je dan kan voelen ga ik niet uit de weg ik vang je op en leg je uit dat liefde, met de tijd, heelt.…

Zij beent achteruit Achteruit vooruit De Warmte van de zon Voelt anders Haar ogen zien gepasseerde Bomen afstand nemen Een mens Hoort zij naderen Misschien Met een hond Hij passeert Snel Voor haar Ja, met een hond Rechts in`t gras verschijnen Sneeuwklokken En Stoere buitenjongens Fluiten Haar voortdurend voor…

liefde en geluk is daar waar het ‘ik’ niet is voor alle wezen…

Ik doe waarvan ik denk dat men wil dat ik dat doe Ik denk dat ik doe wat men wil dat ik doe Ik wil dat men denkt dat ik doe wat ik wil denk ik.…

Nancy, Place Stanislas, glansvolle maan, die naam, die klank, die zaak, hoe dan verwant? Het ding een ding. Het beeld daarvan in mij is verinwendiging, grenzeloos band van beeld en denkwerk: dioraam. De naam een ding ook, daarvan de onaanraakbaarheid, tot van de naam het beeld met beeld en beeld verbindt, en taal het al in strengen vangt van…

Mijlenver zal de zee de zoutige liefde dragen in de branding van mijn gedachten, terwijl de klippen beslissen wat zij raken en de eb op de vloed zou willen wachten. Mijlenver draagt het vermogen mijn verdriet een verzameling herinneringen spoelt de schelpen weg, voelt de wind mijn ruisende zorgen niet, opgebouwde spanning, ze weert het leven…

Zijn het de walkuren of de eigen schimmen die mij de rust niet gunnen om gekwetste uren uit de nacht te zeven? Uit de zure regen van hand – gespitte graven waaruit de ochtenden zich laven tot het morgen gloren, worden nieuwe tranen geboren, leggen zon en maan een schaduw over een geleefd gezicht, lucht en water verhangen zich…

Als er niets gebeurt buiten Sleur en vanzelfsprekendheid We onbewust overleven dan Raakt de tijd verlamd want Hij heeft geen functie meer We zijn 3D, gelijk een ding Als niets bewust verandert Zijn we op sterven na dood En vloeien terug in de aarde…

Van regenboog tot regenboog om stemmen te bewegen voor wat goud onder de hemel om te keren - om te legen veel meer dan men er kon nemen uit een pot welteverstaan waaruit de geest van Amalthea met de dood was opgestaan Het was de waanzin die zij vulde met vergulde ommewegen van hun kardinale deugd die uit erbarmen was ontstegen voor zichzelf…

Het groeit tot een perfect omhulsel, kind in de trappelzak, de huid nog bijna vloeibaar, de botten zijn voor grote mensen, daarna wordt de binnenkant met kleine zinnen beschreven, oplopend tot woorden die met hoofdletters met het bewustzijn worden bedreven, de soepelheid van spieren, het timbre van de longen waaruit al vroeg moraal wordt…

ik heb het gedaan sprak de haan dus kijk die kip er niet op aan haar versgelegde ei is vol van mij ik was hier eerder dan zij de heer nam van mij een rib en zo ontstond de kip…

de aarde beefde een enkele keer, daalde dapper machtige marmeren trappen af en toonde onbeantwoorde vragen verrukking op zoek, beefde van angst zelfs een gelukzalige dauwdruppel groot voelde het onbehagen als aanvaarding, zonder dat het geklopt had duizend levens lang zo lijkt het wel voedt ellende het teruggegeven ego, het bloemenzaadje…

Als de vastigheid zich loslaat op mijn lippen kussend brandt dan verwaarloos ik de perfectie om randen kartels te geven. Scheermesje met warm water verlost bloed met snijdende pijn het vervullen van de leegte laat mijn hart sneller tikken. Ik zal je net niet vangen wanneer je dreigt te vallen omdat je zelf weet, beter weet dat de…

steeds vaker denk ik voeg ik nog iets toe aan wat reeds is gezegd waarom aldoor herschrijven over hetgeen eeuwenlang telkenmale is opgedregd dat komt vooral omdat ik mijzelf zo geweldig vind en de onbegrensde illusie bewaar dat mijn inzichten worden bemind als ik met het diepzinnige delibereren in de ongekende lege verte staar…

weedraadjes van het hart accentueren vreugde verblijdt en leed gelaten gaat stapwiegend mee in sporen van herinneringen die kleuren vertonen met sleutel omranding aan de oever van tijd ooit zien we elkaar weder…

Door mij verleden te spiegelen ontwaar ik een oneindige leegte alwaar warmte van de ziel ontbreekt verward vraag ik mij, ben ik dood Dan laat de huid van mijn gelaat los en zie in de oogkassen het onrecht aangedaan tijdens mijn kort bestaan jegens miljoenen stervelingen Ik zag dus maar weerde het niet ik berust in mijn dood zijn Ik…

Verschillend in groei, een charmante geste, de vraag naar meer, herkende in het leven geen enkel perspectief. Nieuwe dieptepunten, bleven warm gehuisvest hopen, tot het laatste restje ongewijzigd verlangen bleef. Het bekende werd zeldzamer en verdoofd, gunde het de dorre vlakte geen vocht. Steppebewoner, het naakt gaf zich bloot…

Hoe vaak is het al niet gebeurd in dit aardse bestaan dat ik mij vastklem aan het ongewisse terwijl de zekerheid dichterbij is met welke ogen kijk ik toch? op welke manier voel ik? Ben ik mijn eigen ik reeds voorbij is het geloven een zeker weten geworden brengt de twijfel mij in vervoering wil ik niet af van mijn zwakte Ik schoon mij…

Schild van het Westen, beschaving is je naam, westerse mogendheden, open was je geest en ver reikt je arm. Jij voedde met woede, verdraaide woorden gebruikt, om ander land te verwoesten, dat jouw illusie voortbracht, de barbaarse dingen deden pijn in je buik. Je lachen is mogelijk gedwongen, heeft vlak achter kunst een 'schild' opgebouwd…

creativiteit verlaat het gebaande pad wees ongehoorzaam…

Is de macht in volmaaktheid? Bestaat ijdel volledig begrip, "gelijk zijn" aan vrijheid, "het zijn", de bijzondere toekomst zoals enkel wij ze kunnen begrijpen? Parallelle ontwikkeling, wekt het hogere nieuwsgierige. Wortels van de reine geest, die geopend zijn, bloeien lijk ontluikende bloemen, knospen als het toekomstige zelf,…