Alle inzendingen over natuur

de tijd verkalkt in de utopie die mens noch mij hoereert aan de schaterlach die jouw stem ketende aan het krijsen van de hese dood…. jouw stonde een boekwerk vol zweet en ontlastende maar zwaar bevochten delen nagelden de scherpe regen als ijsfonteinen op ieders huid in mijn sterven zal ik jou van alle angst bevrijden en zal er glorie…

Traag strijkt haar stralende lach over het oogverblindend wit en tovert met speels gemak een tapijt met duizend diamanten Beroert vervolgens zacht en teder het duistergroene woud met handen vol fluwelig dons Liefkoost met haar koele warmte mijn waterkoud gezicht.…

Stilte daalt over serene landerijen gekleed in blinkend wit kostuum, over velden wazige nevel. Bedekt zijn bomen en boerderijen, vanuit verten slechts gedempt geluid en langs wegen staan in lange rijen populieren gekleed als maagdelijk bruid. Af en toe zendt zon in stralende bundels haar licht tussen het wolkendek door en hult in goud bomen…

winter heeft vleugels gekregen sneeuw jacht driftend langs herens wegen tekent bomen en struiken met eenzijdig wit spookachtig zonder gezicht nog stuiven duinen naar onbegaanbaar raken dorpen geïsoleerd snel zal de mens de sneeuw weer gaan ruimen in overleving zijn kleinheid geleerd…

Vlokken, vlokken, vlokken, gesteven schuim, met scheuten en schokken door 't ruim! Ze zakken bij pakken, en, als er wind in zit, waaien ze, waaien ze, draaien ze, draaien ze, - de lucht is donker van wit. Eenbarelijk buien! De grond wordt zat; en dikker kleven de kuien wat. Ze leven, die losse wittigheên! Ze wervelweven, ondereen,…

Op het strand Waar hemel en aarde Elkaar raken En waar de vloedlijn Zich in eindeloos Herhalen verplaatst Ben jij er met Trippelende pasjes bij Om over de echtheid Van dit leven te waken En elke strandgast zicht te Bieden op de oneindigheid…

Als camelias twee late rozen licht aangevroren al acht dagen in een vaas kleur karmijnrood geur kleinood…

O,'t leven van de zee, waarbij ik was gezeten, Dat aanzwol uit een ruimt' waaronder bergen staan, En tot mijn voeten kwam met dreun en kolking slaan, En in een zwalp uitzwom van ruiseling verreten. Het doffe strand was rood als leme, antieke vazen, Beklompt met stenen, grijs, als schaalgedierte donker, De lange leking straalde en droop…

De sneeuw dekt alle woorden toe en laat hun ijdel pogen zien om weer te geven wat het is in stilte te vertoeven. De sneeuw hervindt de luchtigheid om toe te dekken wat ons deert terwijl de eeuwigheid niet rent maar smelten durft in ieder vlokje. De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen…

het dwarrelt naar omlaag jacht en jaagt in speels laveren ook de wind lijkt snel te leren hoe zij de kristallen flonkerend kan draperen de horizon verdwijnt geluid dempt uit respect voor de snelheid waarmee wit alles bedekt de aarde licht weer op na een donker herfstig leven rust zij onder winters zachte deken…

De hemel is zo troosteloos grijs, Het wil niet dagen... De wind zingt in de bomen een wijs Van klagen... Ik hoor de droppelen nedergaan In ’t neevlig duister, – Voor ’t open venster blijf ik staan En luister... Zo stil is ’t overal om mij heen Op donkere wegen... Alleen het troosteloos geween Van regen...…

Het zicht ontroofd de muziek gedempt Eenzaamheid hangt als een klamme deken om mij heen Voetstappen verlaten verdwijnen in de mist bewimpelen onuitgesproken woorden In dit van god verlaten land loop ik in de wolken met mijn gehele zijn Versluierd voor elkeen slechts vergezeld door fragiele flarden als stille getuigen…

Uit de gescheurde rotsen druppelt het water Dat sprookjesachtige cirkels vormt In het meertje dat ons spiegelend glad Uitnodigt om die aanlokkelijke glasplaat Aan te raken en de voeten er op te zetten Met de belofte dat een nog geheimzinnigere wereld Op ons wacht Wagen we ons op die betoverende spiegel Of raken we het ijs niet aan Omdat onze…

Ik word klein Onder deze machtige Koepel met de mooiste Luchten van Nederland Hier voel ik me Nietig, klein en groots Dit is meer dan spreken - Hier zou ik kunnen sterven De zee inrollen en opgaan In deze onbegrijpelijke wereld Inspiratie: interview met Jan Mulder…

geluid verdrinkt in de verte dichtbij mist benevelt het zicht het leven verdicht het is hier en nu kijk ... kale takken botten druppels als witte saffieren een ekster zeilt binnen geruisloos, uit het niets landt op een tak, elegant met goede manieren zittend kijkt hij rond en kijkt ... hier mist iets zijn veren…

zie de spiegel groeien waar golfjes net nog water bloeiden verstillen zij tot ijs ingelijst door wit bevroren riet met als decor de dicht berijpte bomen koning winter is gekomen nog liggen meer en vaarten open maar de nachtvorst streelt ze dicht rimpelloos met vriezend licht…

Nu lijkt het woud een wording van metaal. De bronzen bomen krommen, nors geschaard, Hun donkre wortels diep in donkere aard, En kronklen zwart hun takken, ijzer-kaal, Langs loden hemel. Broos als brokklig staal Slaan ze elkaar stuk, waar kil de wind er vaart. Uit vijver, gepolijst, rood koper, staart De bodem op, door rimpling zilver-vaal.…

Nachtelijke wolken hangen als bevroren meren in de lucht, vormen een zilverwerk van ijle sluiervelden waar de volle maan vergeefs achter vlucht. De nacht laat zich niet in het duister vangen, geen wolk kan de maan het schijnen beletten. Tot de dageraad zich laat gelden, die maakt van de vriesnacht korte metten.…

Bladeren aan bomen langzaam verkleurend om uiteindelijk door een zuchtje wind te dwarrelen op de grond Worden met een ferme haal opgeveegd weg Wat rest is een kale boom waarvan takken reiken naar het weinige licht wachtend op wat komen gaat Want eens onder invloed van warmte en licht zal het leven terugkeren en zich zichtbaar uiten…

Riet, kabbelend water. Wanneer je aan de waterkant zit is dat het eerste wat je ziet. Dan later een fuut die plotseling verdwijnt en even later ergens anders weer verschijnt. Een kikker, hij klautert zojuist op de kant. Hij is nu liever even op het land. Er heerst een zekere vrede en rust. Daar word je jezelf van bewust.…

Dwars door mijn dromen heen regent het buiten pijpenstelen daar sta ik plots drijfnat alleen er loopt een hond kwispelend langs schudt wat regendruppels van zich af en loopt verder met een blij geblaf ik zie bladeren in koper kleuren ik neem niet deel aan het seizoensgebeuren ik ruik niet eens de zoete herfstgeuren ik word wakker nat…

Eigenlijk viel het me gisteren pas op, bij het openen van een raam, terloops, ofschoon ik stilstond. Mist kun je ruiken, alsof de druppeltjes iets meedragen. Ze hangen besluiteloos rond in een doorleefde nevel van verzwaarde hemel en gecondenseerde klei. Zo ruikt een grijze waas van koude huid en klamme steen, van onzichtbare koeien…

Nerven in geborgen luwte van verzamelde jaren rijzen uit geurige aarde, zich aldus verheffend boven ondermaats gekrioel. Bronzen standers in wassende omvang, reiken tot hemelse vormen met gewichtloze wolken als doel. Rechtstandig, de armen uit de mouwen geheven, of in cirkels zonder aanvaring. Immer op dezelfde plek gebleven, ontvangen…

Bankstel, afgedankt Na bewezen diensten Aan naamlozen van nu Ter beschikking gesteld - Wooncomfort voor weinig geld En troost in oud verlangen Naar wat geweest was, ooit, Of misschien ook wel nooit - Bladeren door de karige Herfst afgedankt na 't Aangenaam verpozen Onder 't jonge groen, dat Tot volle wasdom kwam Daarna rijk…

Novembermist domineert Het dorp waar ik woon Vrijwel niets herkenbaars Meer te zien, alleen waarneembaar Vage schaduwen in de Koude natte najaarslucht Opgelost in een brij Van bitt're tranen Van het huilende mensenkind Dat mijn oog verblindt…

Riet zwijgzaam, neerbuigend, meegaand langs het water. In stilte verzonken zit hij daar met de zon op zijn kruin. Hij is geen prater, hij staart voor zich uit met de wind langs zijn bruin gelaat. Eenden zwemmen voorbij met luid gekwaak. Dan valt zijn blik op een reiger die stokstijf naast hem staat. Terwijl hij nu ook het getjirp van…

Ik word klein Onder deze machtige Koepel met de mooiste Luchten van Nederland Hier voel ik me Nietig, klein en groots Dit is meer dan spreken - Hier zou ik kunnen sterven De zee inrollen en opgaan In deze onbegrijpelijke wereld…

het leven stilt waar bomen in skelet nog rillen onder de noordooster vlokt zacht de eerste sneeuw zij dartelt in het luchtig vallen op de koude schrale wind bewonderd door een spelend kind haar lach brengt weer de vrolijkheid in een witte wereld terug waar stilte van de schepping heerst in het wissen van de sporen zal de winter…

storing witte schapen loom grazend in blauwe weide de beuk verwent het vermoeide gras met heilzame koelte een blad trilt uit gewoonte zonder aansporing hij laat zich horen de leeuwerik vanuit zijn vlucht zijn zang verstomd als zij hoorbaar naast mij plaats neemt…

Mijn nieuwe speeltje Is het beukendopvloksteeltje. Sinds die wandeling in het bos Laat dit steeltje me niet meer los, Mijn stukje oer bios. Ik ben nu al van streek, Dat ik ooit dit steeltje breek.…