Alle inzendingen over overlijden

steeds zie ik je weer in de tuin waar je wachtte, waar je huilde, lachte waar je tranen zout brachten tot de aarde om jou daarna op te nemen waar je lach weerklonk door hemelse ruimte van waaruit je nu op mij neerziet steeds... zie ik weer nog steeds... dichtbij…

Diep bedroefd, in volledigheid ontdaan. Ik kan het maar niet bevatten, waarom moest je zo vroeg gaan? De waarheid dringt langzaam door, doet verschrikkelijk pijn. Om met de wetenschap te leven, dat je niet meer in mijn midden zult zijn. Bedankt voor alles wat je voor me was, voor alles wat je voor me deed. Je was voor mij een vriend,…

Ver weg hier vandaan waar iedereen gelukkig is daar ben jij heengegaan mij achterlatend in de duisternis het verdriet zal altijd blijven woorden worden klein en zacht zo zal ik zwijgen met mooie herinneringen in mijn hart…

Kort na haar dood, lagen haar lievelingsbloemen op haar graf. Grote boeketten rode rozen, de kleur die zij graag zag. Na een jaar moesten ze al spuiten, tegen onkruid en zomeer. Het boeketje werd al kleiner, goedkoper deze keer. Na jaren had het onkruid toch zijn tol geëist. Haar naam was niet meer leesbaar, een poestbeurt leek vereist. Chrysanten…

de dood is als sterke drank zij voert je mee tegen wil en dank ze laat je zweven zonder dat je't weet en neemt je weg van pijn en leed soms is hij welkom wanneer de nood daar is maar komt ie ongevraagd dan is het mis…

Zachtjes schreiend met het verdriet van de dood Je geest legt beslag op onze gedachtengang Met het gaan van je persoon verkrampten spieren Geruis van het hart voor iedere seconde gemis De zwarte zon verschuilt zich achter het verdriet der mensheid De kille duisternis valt met de leegte der dagen Voor elke druppel wordt een geest genomen Gure…

Sterven is opnieuw geboren worden Je mocht hier even zijn Om als mens te mogen voelen en als mens te mogen zijn. Om een taak hier te volbrengen Welke taak, dat maakt niet uit... dan weer teruggaan waar je thuis hoort Je lichaam hier, je geest vliegt uit. Welkom wordt je daar geheten Want dan ben je eind'lijk thuis En in liefde ook ontvangen…

de schreeuw, ze voelden het gevaar in kippevel de angst opkruipend langs de ruggegraat, de hel ze holden naar de kant met ogen groot van moord en brand, de massa zinderde van stilte ze zagen zijn paniek voelden hoe de dood hem langzaam wurgde zijn vingers al ontsloot de witte vlek met leven dook voor de derde maal het water sloot…

het bloemstuk staat voor leven, de buitenkant gekist omdat binnen langer zweefde nog meer van de hemel wist ze kiezen voor muziek die zacht en teder is en langzaam over lijken gaat je diep in je emoties raakt maar dit kan jij niet zijn de hand en kus zijn koud alleen mijn warmte voelt nog pijn en dat ik van je houd ze durven meer…

Voor M. De nieuwe Nicci French jij opgerakeld door dat verdriet en alles voelt weer als toen hetzelfde verhaal bijna net als toen je foto op je graf net als toen in de kerk…

Vandaag lag ik zwijgend In een roes van de warmte van die dag Te staren naar de enkele ster aan de hemel Ik had er alles voor over daar te zijn Die ene ster had mij bevangen En ik zat als gehypnotiseerd te wachten De tijd brengt me er wel, Maar het was nog niet mijn moment Ik weet wel waarom ik daar wou zijn Ik wou naar jou, ik mis je zo…

Het was zo'n vreselijk lief vrouwtje Liep met haar man steeds hand-in hand Hij was wel wat jaartjes jonger en een kanjer, zo charmant Altijd lachte ze zo vriend'lijk, Altijd gaf ze je een zoen Altijd ook een donkere bril op, en, zó verliefd op "haar kampioen" Plotseling was ze heel anders Plotseling kende ze je niet meer Plotseling…

ik zag je ogen klein verschrikt de dag bekijken je wilde liever dat het voortaan nacht zou blijven slapen tot je niet meer wakker wordt het gefluister in het duister heeft je niet gestoord ze wilden dat je weer ging praten zeggen dat je leeft niemand had nog in de gaten dat het leven niet meer om je geeft je bent vannacht…

Hoelang… Voetstappen sterven weg, een stem eindigt als enkele fluistering herinnerend aan toen… Stilte trapt pijnlijk op mijn hart niets is nog te horen alleen de tijd die meedogenloos rimpels van ouder worden achterlaat… Een leegte vult de kamer de woorden van ‘nooit meer zijn’ bonzen ongedurig op de deuren, ik laat ze binnen……

Een lach, een klein stemmetje Een sprong, blonde haartjes en een mooi klemmetje Dartelen over het gras Springend in het leven Ik wou dat mama hier nog was Maar dat duurde maar zo even Een lach, een klein stemmetje Een sprong, blonde haartjes en een mooi klemmetje Zorgeloos door het leven Tot het moment van ontwaken Dan besef je je dat…

ik ben vandaag het luikje door gegaan "zelf" kon toen verder mijn "ik" moest blijven staan er is alleen maar ruimte het voelt meer met elkaar soms zie je een vergissing in een wijzen als gebaar niets is er onderscheiden we zijn de adem en het zicht in het wervelen van fotonen stralen we de warmte en het licht wij zijn daar waar…

het was najaar toen hij stierf en haar achterliet ze treurde de tijd voorbij zorgzaam getroost door wie haar liefhad ze ruimden zijn verdorde blad de kleuren verpulverend tot herinnering en ze wachtten op de warmte van de eerste zonnestralen en haar lach maar ze miste het voorjaar en zijn eens zo statige stam waar ze altijd tegen…

Treur niet om mij, het hoort erbij zoals de vloed past bij het getij Tranen smaken naar de zilte zee veel looizuur zit in zwarte thee Zing een lied, dans voor mijn graf denk nog eens aan mij, huil of lach Leef verder gerust en bedenk dit wel de dood steekt in hetzelfde vel Wees niet bang, ik ging u immers voor zing met alle engelen in hemels…

Het is niet fijn om dood te zijn. Soms maakt me dat een beetje bang. Het doet geen pijn om dood te zijn, maar dood zijn duurt zo lang. Als je dood bent, droom je dan? En waar droom je dan wel van? Droom je dat je in je straat langzaam op een trommel slaat? Dat iemand je geroepen heeft? Droom je dat je leeft? Maar ach, wat maak ik me…

ik neem zon en bloemen mee mag ik delen in je rust ik wil komen bij je dromen omdat je mijn gevoelens sust op een bankje met wat schaduw in het ruiselen van de wind mag je zachtjes met mij spreken, jij de vader, ik het kind in het sluiten van mijn ogen hoor ik weer je zachte stem in het koesteren van de stilte voel ik dat…

ik viel de afgrond voorbij de bodem bood geen houvast meer voor mij ik landde op glas dat gebroken was de scherven rechtop in het gras ze kerfden mijn huid in wanden die gaapten randen verplaatsten tot een open geheel ik vergoot al mijn bloed dat in rood vaak de dood schrijft mijn ziel viel niet mee…

de tijd dringt als je sterven gaat als geen dokter je meer kan helpen en geen medicijn meer baat als je slechts nog maanden hebt en zelfs dát zonder zekerheid je leven loopt ten einde voor verdriet is nauwelijks tijd je kunt gaan huilen, schreeuwen het helpt allemaal geen zier je kunt het net zo goed uitgillen met tranen van plezier…

Een gevecht, een zware strijd vol hoop, kracht en onzekerheid. Momenten van verdriet, vechtend tegen een traan kon jij nog steeds het leven aan. Toen al dat vechten niet meer mocht baten, hebben wij jou los moeten laten.…

Stilte ademt niet lucht werkt verstikkend. Gisteren achtergelaten gezichten, snikkend Vandaag verloren illusies verdwenen in tijd Ogen stromen tranen naar vergetelheid Morgen aangebroken schuifelende voeten `n Laatste aards vaarwel brengt hemelse groeten.…

daar komt hij aan de anjers in het cellofaan grote stappen en ruim met zijn armen wapperen je hebt hem nooit gekend die grote vent een glimlach van niet weten veel vergeten om zijn mond je wist nooit waar hij stond als je hem nodig had hij koos ook geen partij als jij verloor in het debat hij had iets luchtigs dat naar vrolijk…

Loop nog een klein stukje mee Ik kan haast niet meer Nee, je hoeft mij niet te dragen Tijdens deze allerlaatste wandeling Ik voel mij intens gelukkig Nu je hier vlak bij mij bent Laat mij nu maar los Ik ga nu naar het onbekende Nee, je hoeft niet te huilen Dat hebben we samen al gedaan Ik voel mij rustig wegglijden In de stilte van de dood…

iemand verliezen is niet leuk, bijna iedereen weet het! maar wie niet weet wat verliezen is, kan het moeilijk begrijpen. ik heb iemand verloren... ik weet wat het is.. het is triest, donker, stil... iemand minder in je wereld.. dat is wat verliezen is..…

Zonsopkomst heeft altijd een mysterie. En nu draagt hij ook jou met zich mee. Mensen leven, de wereld gaat verder, alsof niks gebeurd is, zwijgend als de stille zee. Ik kijk om me heen, ik probeer je te vinden. Daar op de plek waar ik jou altijd zag. Ik zie je niet, en ik loop verder, op het ritme van jouw lach. Ik volg jouw voetstappen…

Zondag 20 juli, Barbara heeft haar ogen gesloten niet voor nu maar voor altijd Alles wat je haar had willen zeggen is gebeurd of zeg het nu maar heb geen spijt Want haar strijd is nu gestreden veel te vroeg is ze jullie ontnomen Lieve Pieter, de kinderen Ik wens jullie heel veel sterkte in de toekomst die nu gaat komen Altijd…

Het is alweer een tijdje geleden, dat ik je voor het laatst lachen zag. Misschien ook eigenlijk niet, omdat ik me dat nog iedere dag herinneren mag. Het is alweer een tijdje geleden, dat ik tegen je zei hoeveel ik van je hou. Nee dat is niet helemaal waar, ik vroeg me vanmorgen nog af of je het horen zou. Het is alweer een tijdje geleden…