Alle inzendingen over afscheid

Vlieg vlieg maar mama naar jouw paradijs ondraaglijk is de pijn buiten jouw bewustzijn laat maar los mama het mag jouw lichaam, het leven deze dag strek jouw vleugels en vlieg maar mama schuil niet langer in de nacht ga maar, papa wacht…

daar zit ik dan en mijn hart drumt de blues hand aan de voet van een glas bloedrode wijn die bij elke slok zoeter smaakt net als je afwezigheid het zijn de laatste -niet de glazen- maar bittere tranen die ik verdronken heb om, ja om wat om de gedachte dat ik iets missen zou -wat er nooit was- de tweekwartsmaat waar ik zo van…

op de grens van wolk en water waar de horizon verdwijnt wacht de nacht van vroeg of later tot opnieuw het licht verschijnt…

hoe jij zo mat en leeg de dagen bleekt het dovend licht betast als voldragen boreling huiswaarts keert…

Ik ben naar Gent gegaan om moeder te begraven, ver van haar thuishaven en haren haard vandaan. Opgenomen als hartpatiënt, in Gent volkomen onbekend heeft zij in haar levensend ontvangen 't laatste sacrament. Campo sancto. Gedenk o mens. Gent was haar laatste grens. Ik ben terug naar Gent gegaan zoekend tussen grootse graven, zij heeft…

welke zinnen nog gezegd welk gebaar maakt het compleet hoe innig moet de kus die verzachten kan het leed een laatste woord, een snelle zoen, een blik achterom, heel even wanneer zien we mekaar terug een week lijkt al een leven hoe lang of kort je ook probeert een afscheid doet steeds pijn het besef vooral dat die blik ook echt de laatste…

Nu heb je nu de rust gevonden, Laat nu helen al je wonden. Het leven heeft zijn loop gehad, Met al zijn toppen en dalen, Niets valt meer terug te draaien. Het is over, het is goed, het is voorbij. Wat voortleeft, is de herinnering in mij.…

Als de boom zijn bladeren verliest en herfstwind waait doorheen de doodse kruin, dan is dat niet het einde want eens ontluikt opnieuw de lente bruisend van nieuw leven. Als dan de avond valt en duisternis de hemel vult dan is dat niet het einde want morgen komt een andere dag vol nieuwe mogelijkheden. Als leven wegglijdt uit een mens…

De oude straat herinnert mij aan een tijd van lang geleden dat ik er als kind wilde spelen Vaders Huis in het midden van de rij doet mij gevoelen een oud leed dat moeder elke avond kienen ging en vader in de kerk weer uren bidden deed broers en zussen speelden dan als muizen op een kale tafel en dan was het even of…

Als ik je zeggen kon, nog één keer, doe de deur achter je dicht, als ik je vertellen kon, waar ’t knopje zit van het licht, als ik je nog één keer zien mocht, zoals je graag gezien werd, maar ik kan je niets meer zeggen, vertellen, ik kan je niet meer zien om uit te leggen dat je alles voor me was… Nooit meer.…

vergeten bladzij uit een boek vergeeld na zoveel jaren droog de hand die mee de woorden leest dode ogen gevangen in voorbije verten mijn hand voorzichtig aan de schouder 'dag pap,hier ben ik weer' 'dag kind' het is mijn stem die antwoord geeft.…

roerloos liggen in het gras willen dat het anders was staren in het schemerlicht wachten op je aangezicht blijven liggen in het gras weten dat het niet zo was ogen sluiten voor de nacht het is later dan ik dacht…

tergend langzaam verdwijn je loopt achteruit van me weg terwijl je me aankijkt ik probeer nog te lachen maar zie je vervagen transformeren in je schaduw tot karikatuur van jezelf en grijze duiven vliegen ik heb nog spiegels schuin in zee geplaatst en op de zon gewacht kleuren uit het wit gescheurd maar jij werd al te licht en zelfs…

ik sla sterren in het glas met mijn blote handen voel geen scherven maar kijk verwonderd naar kleurend kristal voor je me bedwelmde hield ik van witte wijn nu bloost mijn druivensap donkerder en donkerder tot een dieprode bordeaux te lang omfloerste tranen giet ik in het heldere gesternte tot zelfs rosé haar tint verliest en licht transparant…

Gestaag doch genadig drupt een oplossing genaamd morfine luttele uren tot seconden weg steeds dichter naar pijnvrij. Neen, geen tranen, hier zou blijdschap moeten leven omdat het in zo`n draaiboek staat zonder paraplu’s en zwarte mantels onder regie in eigen stijl wordt Moët & Chardon met zwaard onthoofd bruisend als het leven sterft…

in het denken van mijn wezen liep ik rond een grote val. ooit het gevoel zo van volheid. nu........... waar kan ik heengaan zonder te verdwalen? in het oerwoud van de woorden? eenvoud in het vergeten zijn onbereikbare gave een verre herinnering.…

hoog reiken de dunne poten van de gazelle in de poel waar vogels af en aan vliegen ik leg me te rusten in de jaarringen van bomen en de stilte in mijn buik het open landschap en de bloemen in mijn hand strelen op je mond de geur van het beminnen ik schrei jouw naam in duizend wolken en begeef me naar de kraterrand voorbij…

Onbereikbaar zijn de lippen tot vergankelijkheid geplakt de dood lijkt nu pas echt te leven in tastbaar wit satijn verpakt poedertjes hielpen gisteren niet ze kleuren vandaag het gelaat tot een vredig slapend gezicht dat pijn en verdriet achterlaat een laatste blik op de scheiding gelegd door andermans`hand vaarweltranen gedrenkt in linten…

Wat is thuis? Thuis is wat je bij je draagt Waar je ook mag gaan Thuis is vergelijken In het begin Vooral vergelijken Nu gaan ze thuis naar bed Nu staan ze op Nu is het Sintermaarten En bijna Sinterklaas. Thuis is maar een klikje weg Je ziet elkaar En hoort de ander spreken Maar het beeldscherm schiet tekort Voor het kraken…

Als liefde zo verslavend is, je leven zo bepaalt Als je geen "nee" kunt zeggen en altijd maar doorgaat. Hoe moeilijk is het dan om te stoppen om te zeggen, ik wil niet meer? Als liefde zo verslavend is, dat je mij niet wilt laten gaan. Hoe sterk moet ik dan wel niet zijn om onze verlangens te weerstaan? Ik heb je nog nooit gezien nog…

uitgemergeld ligt hij daar, mijn vader hij is zojuist in vrede heengegaan zijn lieve vrouw is kalm, maar aangedaan schor klonk zijn zwakke stem: "kom nader" verzonken in hun scherp gerande kassen zoeken zijn ogen, panisch haast, mijn blik het spreken valt hem moeilijk en ik schrik ik laat me wéér door het verval verrassen dan, teder, raakt…

de dag gleed als een geest in de schaduw van de nacht onaangekondigd vroeg en veel donkerder dan verwacht kleuren zijn verdwenen onder een deken van plots ingevallen duisternis slechts rimpelingen in zwart omtrekken vaag een silhouet een zijn zonder raakvlak een pijn zonder uitzicht voortijdig ontbonden zonder eeuwige rust…

Ik zie dat je sterft, iedere dag een beetje met je vermoeide ogen, kijk je afwezig om je heen. De pijn is van je gezicht lezen, soms verschijnt er zomaar een glimlach. De mooie vrouw van weleer is veranderd in een hulpeloos wezen, dat wacht op het moment dat de dood haar zal komen halen. Ik leg mijn hand op je schouder streel je zachtjes…

Al wat mij lief is Heeft u verloochend Al wat mij lief is Heeft u gederangeerd In uw ijver Heeft u schoongemaakt Zonder aanziens Des persoons Al wat mij lief is Heeft desondanks Zijn nederlaag Onder ogen gezien Lees de eerste strofe Hoe u ook wil Niet hij Maar u bent het zicht verloren De simpele ziel De ware woorden Al wat…

Ik heb een kaarsje aangestoken, je bent ver weg gegaan. Ik heb naast je bed gezeten, en mijn ogen dicht gedaan. Ik taste in het duister, zoekend naar jou hand. In mijn hoofd gefluister, hij is nu in Gods land. Ik deed mijn ogen open, en zag jou bed weer staan. Ik voelde tranen lopen, ik moest alleen verder gaan. Ik kan het niet bevatten…

Onverwacht zo in de stad kruis ik je weg en roep je Je kijkt me aan en groet, je trappers…

ik zeilde onbezonnen langs 't riet en mijn voogdij terwijl Rottum zich torende toen het tij bij volle maan het water roerde aan de lij in 't gebed lag mijn Wad op dieptes ongehoord terwijl de hele vloot mij najoeg tot in den dood ik was de voogd van het kwadrant waarin het Wad mijn jeugd had gedoogd…

vaak een zaak van laten vallen vroeg aangeleerd en getroost met zacht papier waar ik eerst ongevraagd werd neergezet vertoef ik nu spontaan en dagelijks op het toilet…

Twee woordjes zo dunnetjes gefluisterd vergeef me een ijle schijn omkranst het breken van de ogen twee handen zo fragiel geaderd in rozenkrans gevlochten omringd door wit satijn je gaat stil, zo stil op jawoord gedragen..…

zo ineens verdwenen weg met alles dat ik bezat ik wilde nog zoveel geven alles wat ik nog vergeten had antwoorden op mijn vragen ik kan ze niet meer stellen ze is er niet ze is verdwenen ik mag haar niet eens meer bellen alles deelden we samen niets leek ons te gek ik hield zielsveel van haar maar viel keihard op m'n bek ik dacht…