Alle inzendingen over filosofie

Reizen met de blik van middeleeuwse historische ogen.. handgeschilderde randdecoraties als bron grenzen bestaan uit een aantal ongeschreven regels. Bronnen, moraliserende getuigen Metamorfosen blijken zich te weerspiegelen vluchten weg in fantasie non-verbaal. De bron van het leven illustreert zijn waar gelaat. Aankijken,…

In dit licht heb je wat je hart begeert, mijn hart begeert niets, in alles wat niets om het lijf heeft ben ik je schaduw, doorschijnend, verteert dat weinig tot niets, waarin uiteindelijk niets ontbreekt.…

In het park onder het licht wonderlijke grond straalt een straatlantaarn duidelijk ritueel de dag werd verbijsterd, stond, bezorgt onderdak. De nacht perfekt, achtergelaten stoffig vindt vrede getekend in behoefte aan verlichting was als kind 'teruggekeerd' onaangeraakt net als wij. Geboren om te gaan bevangen geesten wintermensen…

Het antwoord schuilt en de vraag geeft overwinning uit handen. De betekenis van een hymne, vol glorie en geloof, dat de mens groots zal kunnen zijn "overwinning" laat weten wat strijd is, waar victorie geboren in het rampenlicht. Geboren uit overwinning na vele jaren ter veroordeling van verdragen toch verslagen toen men opstond.…

vinger aan de pols van mijn ervaring op 't scherpst van de snede is het nu…

Verandering van staal, trekt het smidse aambeeld verblindt het gebeitel ongeloofwaardig betrouwbaar de hamer. Een grote kracht duwt omver, slijpt gierig diepe fijne gravures bijhorigheden onschatbaar veel harder dan ruwe diamant. Zie dan de kracht van natuurlijke paarden vele malen sterker met hun wilde ondiepe glans. Sterker…

Netwerken is net werken of net niet!…

Stijl boven drukke elementen klinkt het grootse applaus op indrukwekkende wijze. Ziet de talrijke complimenten met snelheid als doel voor koppelmomenten om stand te houden in leegstaande pauze. Verdriet spit reeds enkele onderdelen op de weg naar triomf naar boven hergefineerd met goudlaag overtrokken de tellers zijn al bijna te oud…

onvoorspelbaar de verstrekkendheid van simpele keuzes onvoorstelbaar het effect van een wezenlijk besluit…

Alles is mij toevertrouwd voel vermoeid de wake van een nacht gebukt gaan duizend lasten heen draven verder door mijn hoofd als jaren eindeloze historische kracht zachtmoedig en nederig langst de kunstwerken des levens klinkt de stem gezet in vrijheid als koningen willen heersen met richtlijn in mijn hart de wijzen verstandig gebogen…

Je bent niet de mooiste lentebloem van mijn verlangen mijn meeldraden verdwalen verliezen langzaam de soepele troon of worden trager in beweging je spint een eenzaam kleverig web tegen de kale muren van mijn ziel misschien dat na de heimweedood de verlangenbloei zal voltooien maar tot die tijd houd ik mij groot het kan vriezen…

Onweerbrengbaar uit grootmoeders tijd vieren wij de nieuwigheid, met wat oude borrelglaasjes, een karafstop en wat dingen zilver, een oud zilveren medaillon wat zijn ze mooi bewerkt de ringen! Ringen, te oud deze dromen van zilver bezet met halfedelstenen die meer dan waardevol leken een eeuw later een illusie bleken. Oud en versleten…

mocht u mij willen spreken dan raad ik u aan een krant te kopen daarin staat te lezen dat ik ben heengegaan niet om u te wreken of de laatste steek te geven maar de dood heeft mij eronder gekregen bij hem moet u wezen het liefst op zijn tijd want ik neem geen keer wat staat is de schuld na het laatste verweer aan hem te betalen…

Voorbij het laatste hoofdstuk de grens trekken naar plaatsen onweerstaanbaar licht weerkaatsen. Mahoniekleurig onbeweeglijk als door modderstromen lopen. Kunst ontwaakt dromerig als een bevallige tuinschilderij, eeuwig verzandend in razernij als romantisch “gevoelige klap”. Voorbij een andere tijd, schrijft de wijze steen op een brief…

Wat we niet hebben, daar blijven we naar gissen, al lijkt het missen heviger dan wat we gehad konden hebben, als ..! Gefundeerde ideeën pronken naar gehechtheid om te lonken, wat bedoeld werd met remmen, proclamatie van verbeeldingen over de nog te verwerven dingen, in spijt te wissen en waarover we maar zwegen, associatie mondiaal…

vierhoekige laden in koloniaal dragen elkaar van onder naar boven elk draagt een ovaal slot van staal dat herinneringen beschut tegen beroven ze zijn als mijn opgebouwd geheugen iedere ruimte gevuld met ontweesde dracht ongeacht de kleine waarheid of grote leugen veel is naar een gistend onbewuste gebracht de toren draagt een kroon van ronde…

Hollend door tijd en ruimte om het onmeetbare te vangen weg te dromen van nu om ergens maar te zijn Tussen ongeschreven woorden en uitgesproken zinnen toverden wij ons alles overtroffen wij onszelf Zo waren wij Koningen zonder koninkrijk kinderen uit verleden als tovenaars die stonden geboren uit een ei Groots genoeg om in één nacht…

Hoe verschillend mensen zijn, hoe wij trachten waar te zijn. Hoe eindeloos leeft vertrouwen onopgebouwd, hoe raakt illustere illusie troostloze doffe liefde kwijt? Als waarheid leeft, onbevreesdheid in vragen die bij het leven horen. Als de leugen verschuilt waar eerlijkheid verschijnen kan, waar geen liefde macht weergeeft. Waarheid…

Jachtige sneeuw, waarvan de vlokken zich bewegen op de vleugels van alle gekozen winden, de windroos van het kompas is niet vermurwen, verwijst naar een bestemde richting van het bestaan, verstuurt de adem over thuislozen en allen die nog verder moeten gaan, het ijzelt glas over beminden en iedere gezinde, bewegingloos is de kristallen…

aanspoelende moeilijkheden afkalvende zekerheden bij aanvang van het leven is garantie op de toekomst niet gegeven…

Zonder woorden, zonder beelden, stilte tot in het diepst van je wezen, overgave aan het onbekende, laten gebeuren, laten zijn. Geen afkeer,geen goedkeuring, stilte tot in het diepst van je wezen, laten gebeuren, diep ademhalen, aanwezig zijn in hier en nu. Nada te turba, enkel zijn, aanwezigheid in mededogen, in stilte en vertrouwen,…

Eerst is alles wit of zwart waar of fout, geest of hart. Een land van tweeën, onafhankelijk 't een voor 't ander ontoegankelijk maar op die grens van waar of fout komt plots een nieuwe kosmonaut een eiland zonder vaste grond 't is de kleur grijs die hier ontstond De heersers roeren zich zozeer en voor je 't weet zijn ze'r niet meer…

eerst is er de verwachting gevoed door schoonheid; de gerijpte vrucht van de idee daarna bij het zien van licht een gemis aan symbiose voortaan ben ik op de andere mens gericht al doende eet ik drijfzand van aards geluk vorm ik mijn gedachten voel onbewust verstijfde druk ben zo geworden tot wie ik ben of zoals de mens gewoon…

de architect had geen liefde getekend had dus ook niet berekend dat er wolken zullen komen op zolder wolken als gewichten grijs grauwe waterketels wie tilt ons om te wegen wie voert ons door het blauw wie waakt er voor het ogenblik als ons afgestorven ik beurtelings hatend en zich verzoenend steeds wakend en in dromen nooit meer voorbij…

verweven de onder liggende patronen complex het boven gronds bestaan…

opstijgende mistflarden duwen mijn zicht buiten beeld…

Ijstransparantie van sculpturen glas deed alsof het glas niet gebroken was, een treurig lied vol jeugdherinnering, zoals een ijsculptuur romantisch zeggen wil, met grote lichtblauwe onschuldbloemen. Een kindsheid, kind zijn is soms niet echt, schaakblind aanleverd, diep ongerecht. Herinneringen aan en uit de kindertijd, het grote herenhuis…

Eerst was er alleen het zwijgen, uit niets bestond het ruisen van de woordenzee, en een gong, een klank uit eerste mond en bron, onberoerd in natuurlijk stof, nog onbeschreven zonder woord in de voetprint van het leven, daarna kwam er meer dan iets, daar bleek veel van te bestaan, je kon rapen, of weer vegen, van wat nog komen zou of…

soms voel ik mij een kruik waar de dop van wiebelt het warme water gutst eruit als ik niet alert blijf schroef ik mijzelf te stevig vast dan koel ik af van binnen…

Een versobering is een verovering op minder hebben meer laten wegebben om te realiseren jezelf te leren niet te verliezen 'n keuze te kiezen…