Netgedichten

netgedicht (nr. 2.396):

A dieu mijn God.

mijn oude wereld breekt
het beeld voor-beeld
hetgeen mij voor gehouden wordt

mijn oude ik dat spreekt
het woord voor-woord
datgeen mij voor gesproken wordt

als rituelen geven zij mij zielenrust
en monotone zangen met gewijde klanken
galmen lang de gangen door,
de vrede kust...

dan scheuren de tranen onverlaat
want mijn stem breekt stukken haat
zij schreit verstomd en rukt het hart
aan flarden wijl witte tanden glanzen
de rode ogen gloeien deernis

de hel is mijn verdoemenis

maar wat is de hemel dan verdomme!