Alle inzendingen over filosofie

verleid mij niet of juist wel te denken die ik ben of verban mijn gedachten bijwijlen naar een hemels paradijs waar ik slechts die ene vrouwe ken ontbloot van zeden en kleed doch getooid met zacht betoverend vlees dat verzuurde appelen nog verzot zo zoetig spijst zij krult langs mijn haren stroperig van kruin tot zool omringt…

Fluisterstemmen in de nacht, woorden van een andere oever, van bomen die de knoesten pellen wachtend op het laatste veer, om de geroeste schakels van hun strijd in de kettingen te tellen, in het zicht van de nog te ontdekken bakens om in een ander licht naar hun bestemming te schrijden, in een uitgeslepen stroom, met een voorbepaalde…

liefde overwint alles, als de naakte waarheid wordt ontdekt…

De schittering op het water, licht dat glanst zonder vragen; de geur van de zomerroos, de glimlach van het kind, het duivengekir en de fluistering van de geliefden... waarom toch dit allemaal? De droefheid van de rouwenden, het afscheid dat er nooit was, de ruzie die toch niet gezocht werd, de vriendschap verbroken of nooit gegroeid, de…

Ogen kunnen spelen met het hart van je bestaan de kleur is ingetogen hoe zal ik verder gaan. Wegkijken is niet wat je wilt maar beter is het wel dus als je niet wilt verliezen ga dan maar, ga maar snel.…

zekerheden zal ik altijd wantrouwen onzekerheden wil ik het mee uithouden leven is dan een levenslang waagstuk in het omhelzen van liefde en geluk…

Waar is het leven van de dode gebleven? Waar is de overkant? Mysterie zoals er zovele zijn. Voelen kunnen we het niet, bedenken nog veel minder. Vandaag in het Gallo-Romeins museum: waar zijn al die mensen gebleven die hier leefden 40.000 jaar geleden? Waar is het leven gebleven? Wat is leven eigenlijk? Waar groeit de liefde? Op welke…

Jeugd gevangen in een tuigje van prangende gevoelens, gemend door de natuur met leidsels uit oeroude genen, denkt door tergend langzame gevoelstijd eeuwig te leven. Zinnen der jeugd opgetuigd, uniek per individu, die tuigage is de geest en dat zijn we zelf. Tussen jong en bejaard wordt de werkelijkheid geopenbaard, midlife crisis…

De marionet lag op bed dacht heel even wat is dit voor een leven wanneer ben ik aan zet nu hij de touwtje even niet in handen heeft besef ik pas dat ik leef maar dit is het mooie ik lig hier als een dooie de poppenkast pop hangt in een stoel met een triest gevoel is dit mijn hele leven wanneer krijg ik de hand er in is mij dat ooit…

WIE is hij, vraag ik me af is hij aardig of een dwaas; we hebben het over WIE nooit over WAT hij is. Leven gevoed door ‘t licht ontstijgt de natte aarde evolueert tot levensvorm; nu ik dat proces begrijp- zie ik de mens vanuit een ander perspectief, begrijp zijn beweegreden zijn storm en drang. Op de snelweg overleven tussen…

Je kan natuurlijk in een waan blijven door net te doen alsof je het niet ziet misschien te lui bent om het te ervaren of er iets mee te doen. Als die waan verdwijnt is het al te laat en ben je niets wijzer of kan je zelf niets afhankelijk van anderen dans je naar de pijpen maar hoe communiceer je met mensen die je niet begrijpen?…

Als geestelijk ingesteld mens met afkeer van massa- vermaak en angst verstrikt te raken in ’t wereld-rag, voel ik bij ouder worden dat de natuur zijn leidsels laat vieren, z’n sporen uit m’n lijf trekt en drang tot lustbevrediging afneemt. Moeder natuur schrijft mij af en ik vervolg m’n reis op eigen kracht; voelt als verlichting baas te zijn…

Alweer zes maal klokje rond, daar sta ik dan, vertaal de beelden in de spiegels voor een venster waarin ik de jaarlijkse gestrooide bloesem vang, de herinneringen verdorren niet, door het leven niet verrekend, effenen ze hun voorgenomen spoor, al dan niet opgetekend door de wissel van het lot, spot met de wetten van de tijd, al is…

onder mijn hemel van grijze haren; zij kennen nog lengte soms tot schouderhoogte naargelang het gemoed deze snaren bespeelt doch als maar meer naar ijle dikte neigen waar inhammen bij voortduring ruimte scheppen voor het schemeren in schaduw onder dit dak van toenemende jaren ligt het klooster met beelden vol gevuld en resten van…

Bezint eer ge begint, ook al gaat het met vallen en opstaan, de boog kan niet altijd gespannen zijn, je dient voet bij stuk te houden, want wie niet sterk is moet slim zijn en wat goed is komt snel. Geduld is een schone zaak, het is beter laat dan nooit, er leiden vele wegen naar Rome, nu hopen dat ik er ooit mag komen, de aanhouder wint…

Alles wat je wilt Kan Moet je kunnen Leven leven leef En geven geven geef En Scholen scholen school Ingewikkeld bestaat niet Mag niet Ontknoop ingewikkeld Je moet Ook al bespeelt Tijd jouw lijf Voelt je ziel het necrofiel Doe wat je wilt!…

Het zat veel te hoog en wat ik zag begreep ik niet te klein dit brein te groot die hoop spinsels veroorzaken een oneindig geloof.…

Mij terugtrekken, loslaten niet jouw bestaan te willen remmen, toe te zien hoe land en water zich scheidt, die elkaar nooit iets misgunnen, bewonder hoe jij de gekozen zeeën zal overzwemmen, tevredenheid overstemt het geluid van alle getijden. Niets gaat verloren wat niet meer is, wat we niet kunnen meedragen, komt in het zelf terug…

Hengel na hengel haalde hij op geen vis wilde bijten geen vis aan de haak Hij at met smaak zijn zelf-besmeerde en belegde boterhammen kaas dat was wel favoriet Rondom hem het zacht-wuivend riet en verscholen eend en meerkoet Het deed hem goed naar de rivier te staren hier te zitten en te peinzen het uur niet van belang Hij hoorde…

Verward, rechts- links, Boven, over. Gele ogen, Een scheve mond. Apart, drie banden, Voor elkaar. Zwarte strepen, Een gele velg. Raadsels, wat zijn dat, Op z’n kop. Punt en boog, Een dikke vraagteken. Actie, snel-weg, Rennend racen. Stok met bord, Een protest.…

Volgens het kompas is het zuiden het noorden maar ik kom pas uit het westen te lang onderweg naar het oosten waar de wijzen wonen in de ban van al hun goden die zij denken te kennen nog beter dan zichzelf Terug naar de bron waar het allemaal begon om te concluderen dat alles al ergens moet zitten in jezelf Leven lijkt de kunst…

Hoe voort te gaan van twee die naast zichzelf bestaan, de grond splijt waar ze lopen, haastig,en is slechts een kleine stap van het omgewoelde pad, wat de ene is en de ander slechts mag hopen, naarstig zoekend zonder spijt, blijkt de afstand tussen hen niet ver, die zich in de soort herkend, verstoord de evolutie hun tred, wankelend…

Op akkoorden die spelen neurie ik mijn eigen liedje over liefde en het verdriet en de wakken in het ijs. Over de lucht die op kan klaren waar de regen nooit verdwijnt en achter de wolken schijnt altijd weer die zon. De maan schijnt in de nacht en zo lijkt alles nog gewoon maar niets zal zijn wat het lijkt het refrein is het bewijs…

aangezien een moment op zijn langst luttele seconden ons allen doet leven als wij leven en als wij leven ons verlangen altijd afgekeerd van dat ene moment hoe kan ik zonder prangende vragen of jouw angst te doen dagen toch zeggen ben een vent luttele seconden waarin je geest nog rent altijd afgekeerd van dat ene moment ben…

onder heiligheid van schijn kent het leven vele kanten als ik praat over mijn en dijn blijken mijn woorden balken en de ogen van de ander, gedragen door splinters, toch nog blinde bollen onder een sterrenloze baldakijn in mijn rug gapen velen gaten soms met zout verweven ook ik ken het haten, pekelen en kneden onder mijn hand is en wordt…

Uitstel wordt afstel om reden dat onze animo verandert Later is geen verlengd heden maar een andere wereld…

de wind waait warm en zacht om je heen koestert je gedachten, je gevoelens en je hoop en brengt ze als een trouwe boodschapper - dichtbij en heel ver weg - naar degene voor wie ze bestemd zijn en fluistert ze daar zachtjes in het oor niets is tevergeefs en niets is zonder waarde…

Ik probeer je nog één keer te raken, als je achter mij zal staan en in een laatste vers jouw licht te vervolmaken, de essentie waarmee het laatste gat wordt gedicht in de voor ons aangewezen tijd, kan niet somber klinken of ongrijpbaar vederlicht om dan aan te vertrekken en bij gelegenheid weer a-priori af te leggen en elkaar…

Ik zie in heldere dromen verre voorouders foereren in de getijden stromen toen de mensheid jong was en we onze vacht verloren De oeroude herinneringen in mijn genen geschreven doen me verlangen naar zee waar ooit het leven begon om er naakt te spelen met zand, water en zilte lucht onder het vuur van de zon We kozen voor ‘n landleven…

Slijpt de nachten en de pennen van ieder uur, onthult de tijd op slijpers steen, omvat het drijvend vuur op verguld papier, omkrult de verzonnen dag en lijkt het gesluierd licht te zijn gedroogd, waarin de inkt in as gedoopt, als schrijvers stem en avontuur worden gedoogd in ongeduld, en in de heldere bron van de morgen nog…