Alle inzendingen over overig

Bronstige saters staan - als een hongerig legioen – op het slagveld van mijn dromen en ik ontwaak, misselijk van angst. Ik waad door zaad en bloed naar een ijzige stroom waarvan het water me nòg meer bevlekt. Is er licht voor deze opengesperde ogen? Is er balsem voor deze gescheurde lippen? Ooit scheen er goud uit mijn palmen, nu is…

Ik ben moe Maar niet aan slapen toe. Bang voor de dromen die gaan komen, Zal ik weg geblazen worden of op de stroming mee stromen? Dromen zijn verrassingen in de nacht, Mooie dromen waar jij naar me lacht. Enge dromen waar spoken in voorkomen, Maar dat zijn geen mooie dromen. Samen wandelen op het strand, Met onze tenen lekker in het…

dit is mijn leven dit is mijn pijn dit is mijn toekomst en wie ik denk te zijn dit is mijn spiegelbeeld dit zijn mijn tranen dit zijn de dingen die in mijn leven kwamen dit is wie ik ben dit is waar ik voor vocht en al is het nog lang niet over het is toch veel te kort ik wil wel veranderen maar je weet dat het niet gaat dus denk…

voor eeuwig in steen gedacht in schaduw verstild na jaren door licht gekust Aphrodite hoor toch in het zuiden Ouranos daar huilen boven zeeschuim in de wind…

D`r was een hele, hele tijd terug een boertje, met een kromme rug. Hij was niet meer zo jong van jaren en werd al wat dunnig in de haren. Aan weelde was hij niet gewend en `n spiegel had hij nooit gekend. Maar toen hij aan het spitten was toen vond hij zo`n mooi stukkie glas, `t zat onder het smeer en onder het zand hij nam het in zijn werkmanshand…

Golven en water Van hetzelfde gemaakt Water staat stil en een golf die praat Maar de golf slaat op de branding en vloeit rustig terug Een kleine rimpel, heel kort en vlug Uiteindelijk is het water meer is het niet Tot rust gekomen tussen het riet…

Ïk weet nog precies hoe het voelde. Ik weet nog precies wat ik hoopte dat je zou doen. En wat je natuurlijk niet deed. Ik wist toen al, dat je het niet zou doen, niet omdat je het niet kon, maar omdat je dat nou eenmaal altijd vertikt. Ik weet nog dat ik toen twijfelde. Of ik mijn gezicht moest laten zien, of hem standvast moest blijven verbergen…

ook in Meppel zit poëzie zo herinner ik mij een gedicht van de dichter Kopland over het Meppelerdiep... een diep triest relaas over de eenzame juffrouw A. waar een mens normaal gesproken niet vrolijk van zal worden maar toch voor mij een voldoende bewijs dat er ook in Meppel nog immer voldoende poëzie aanwezig is…

je moet er even bij stil staan als je hem ontmoet hoe hij bij de oversteek simpelweg niets of niemand ziet en al bij voorbaat van de kevers aan de overkant geniet…

misschien dat het dan donkert zoals in de buik van een vogel en de winden vloekend jammeren maar niemand die zegt waarom ’t zou kunnen dat wij plots wakker worden opeens wetende waar het eerste leven begon zelfs wanneer eindigheid verlorene parels rijgt en ook dat onder ingehouden gongslagen van bogen tijd het daglicht verslapen wordt…

Toevallig kwam ik op uw site terecht en met verstomming werd ik toen geslagen. Vertel mij hoe ik deze vondst moet dragen; het zien van zoveel goeds bekomt mij slecht. Geen Haagse topic die u naast zich legt. Niet-Hagenaars, zij mogen ook niet klagen want desgewenst verblijden zij hun dagen met humor die u door uw verzen vlecht. Ook ik ga…

de dagen dralen zich niet bewust van ik hun ellenlang bestaan door niemand nog verstaan uit de wens te leven kwam ooit een mens die moest sterven om te eren wat die dag werd aangetoond geen seconde mag ooit gehoond ik zie hier en ik tel voor elke tel een vonk die langzaam uit moet doven omdat niemand nog wil koken in de keuken wegens…

Het leven van een mens is soms een woestijn niet meer rimpelloos vage contouren zichtbaar nog maar niet uitgewist...…

De klok rond Stapels overleden status Uitgescheurd Uitgebeende kadavers Leegkijkend Zielloos geparkeerd Jaloerse blikken Uitstekende ogen Met honderdtachtig Op zijn coup gevallen Metallic huiden Eens fel begeerd Asfaltvretend bumperklevend Uitgekleed Drooggelegd Benzineslurpende vellen In snel rood gespoten Verweerd Bergen staand…

een slak mikte populierenhoog de hemel was haar niet beloofd maar het traject was mooi…

twee jaargetijden en zelfs de herfst onafgebroken in volle vaart links bleef de thuishaven liggen ogen bijna toegeknepen tegen de lage ochtendzon tuurt hij gespannen naar de kade waar de stuurmansvrouw verstek laat gaan winter al weer ook haar hart te koud na 't eenzaam wachten langzaam ademt hij haar warm tot druppels vergaat het…

at je al een keer cactusvruchten in de zon kom eens naar El Jem op een blauwwit terrasje zet je strohoed lichtjes scheef…

kom je terug vroeg zij haar zwarte haar languit opzij slank stond zij aan de trap en keek als zocht zij mij ik kom terug zei ik prachig leek zij mij ik liep de trap op draaide mij niet om het deed wat pijn klokvaste vlucht de trap op waarom dacht ik vroeg zij beeldschoon dit mij…

ik zag je komen geheel in 't wit ik riep je naam er was geen ontkomen aan een geur van oleander hing in de laan je liep langs bloemen je had iets vrolijks aan zelfs de sterren was je glimlach niet ontgaan het was ook niet toevallig volle maan…

De wind dwingt de takken tot een sonnet En roept alle bomen op te gehoorzamen Samen te bewegen, als een brave kleuterklas Alsof het al tijden ingestudeerd was Ik loop het ritme van de regen tegen de ramen En luister naar stemmen, een dierlijk gebed Daar volgt de trom en de bas Een geroffel van een Renault De vrachtwagen geeft, rijdend…

In die ogen van jou speelt altijd wel een band, een orkest, of zo maar een strijkje. En die lach van jou zit vol vrolijke tonen, noten en klanken. Ik zou je er best voor willen bedanken, maar je kunt er niets aan doen want het gaat bij jou vanzelf, zo kijk je.…

Men zegt dat Dood tot nieuw beginnen leidt en Dertien de perfectie zal voldragen van meer, verleden, steeds te weinig tijd vermetel dan dat hij haar dorst te vragen om exegese van de symboliek en sprongen in een donker diep wou wagen zo vielen zij tezamen voor mystiek maar wisten niet dat Argus had gelogen toen kaars gedruppeld werd tot…

Hij voelde zich blij en sprak zeer vrij: wil jij misschien een relatietje met mij? Ik bedoel dat moet toch kunnen kijk niet een met van dat trouwgedoe of een met van dat flauwgedoe maar gewoon, zo’n flinterdunne?…

Een mens speelt zelf de hoofdrol in het labyrint van zijn bestaan je probeert hem te spelen met verve, maar er valt ook wel eens een traan Koester de fundamenten van je zijn kies voor licht en blijheid niet voor pijn al is dit soms niet te vermijden denk dan toch positief het zal je verblijden houd de deuren niet gesloten in je hoofd gooi…

Wat voelt dat fijn met je hart kiezen voor hetgeen echt bij je past Vertrouwen in overvloed als stromend rivierwater met de stroom mee De zon schijnt tintelende warmte omsluit je hart Kon het altijd maar zo zijn…

't Is om te snijden gaat nog wel even door niet te vermijden er is niks wat ik hoor wil niet dat het blijft of dat het weggaat wil niet dat het z'n zin krijgt het zich vult met haat mijn mond gesloten en mijn hele lichaam rilde het heeft al lang genoeg genoten die verdomde stilte..…

Het regent, en de donkere straten glimmen, het raam beslaat de vensterbank bezaaid met pareldruppels en de wind ruist door de toppen van de bomen het licht brandt aan de overkant als elke nacht; de straatlamp schijnt een muur vangt mijn gestreepte silhouet op tafel ligt de print van Monflanquin twee weken eerder in het zonnelicht vanuit…

daar gaat hij onder één arm z’n ziel onder de ander z’n hoofd wegvliegend in de late schaduwnacht onderweg naar ongewis alleen z’n hart blijft achter in die droom zonder begin zonder einde…

Ik vertel haar van ingeslepen jaren vertakkende twijgen geëtst in neerwaarts vel uitgedijd tot struiken in een nek van craquelé liever zwijg ik over kreukelende leden boven vuurstenen ogen bescherm ik het glas tegen geblakerde scherven…

vurige tongen spreken van weleer. God laat mij bloem wezen, laat mij bloeien voor een keer.…