Alle inzendingen over filosofie

Wolken zijn als schepen, schijnbaar doelbewust koersen zij op een fond van blauwe oneindigheid. Soms ben ik jaloers op hun voortvarendheid. Maar zij bewegen slechts door wind terwijk ik gedreven word door Geest.…

Hoe verder ik dit pad zal gaan, hoe meer ik eelt verzamel op het bot. Een gewaagde reis, waarbij de huid, mond en de schouder lijken niet van deze tijd en lichtjaren ouder, het frame gelaagd tot rond skelet, de ziel in tijd gewet,zal buiten het willen tot voortbestaan, in hardheid ingeboet, als ik door die zandstorm raas, wast mildheid…

Ik werd bewust van leugens der natuur die illusies van een mooi en eeuwig leven in mijn kinder genen heeft geschreven en de tijd in m’n brein traag liet stromen Na midlife als de tijd in vrije val raakt zag ik wat we zijn, schakel in de keten van heden naar de oorsprong van ‘t leven en na de voortplanting eindigt die taak De…

Het is zo fijn je klein te voelen een zandkorrel in de woestijn een stofje dansend op een windvlaag om er zo-wel als niet te zijn…

Die van het Reve was zo gek nog niet God is een ezel zei hij en public Natuurlijk Hij droeg zijn kostbare vrucht Waar of geloof Het boeit mij niet Mijn handen zijn vrij.…

gisteren sprak ik met de zon over de naderende lente de kreek spiegelde mij voor zonder beloftes, het riet wuifde de aarde scheurt al her en der laag kiest een patrijs zijn landing nu nog kijk ik tegen kale bomen zoals bezems borstelen zij schoon meer nog sprak de zon met warmte verblinde mij, met zicht op mooier…

Een woud van zwijgen, rijgen zich in twijfel tot een toverbos, onder een kalend dak, waarin de bladeren zich herkenen, iets geleerd en zeker niets verteerd, pompt vuur door aderen, te denken dat ik straks niet meer ben, dat blijft vaag, licht gevoel in de maag, de kwaal van een dogma die ik langer ken, iedereen kent het, niemand kan het…

Gevoel is onze oudste taal heeft ‘t beste met ons voor luisteren vergroot de kans op overleven Onze enige taak is creatie van ‘n volgende generatie aangepast aan eisen van ‘t nieuwe heden De vrouw romantisch de man rationalistisch stereotypen die werkelijkheden verhelen We doen de vrouw tekort zij is de ster in de hoofdrol lonkt…

Mijn geest zoekt naar de juiste zin weet niet waar het aan schort maar dan opeens schreeuw ik het uit ’k heb zin!!! ’t is even hard als kort…

regelmatig hou ik een afspraak met mijzelf kijk of ik weer verdwaal in mijn gehechtheden wil weten of ik nog genoeg om mij zelf lach of durf te jammeren als alles pijn doet dan zie ik zonder masker bezieling in de bron…

Mijn geest zoekt Naar de juiste zin Weet niet Waaraan het schort - Maar dan opeens Schreeuw ik het uit - ’k Heb zin - ’t Is even hard als kort…

door een wervelwind gestruikeld tot zuchtens toe bedenk dan is de stilte die alles weegt wat te zwaar of te licht is in het leven denk vooruit de levenswind heeft je gebracht die zal je blijven dragen…

het onnoembare boeit mij door de onmogelijkheid er woorden voor te vinden al ons zoekend gestamel verstilt in haar kern…

de wind schudde kaarten in verse parels van lucht in zwaartekracht van verlichting door mijn geest om de echtheid van mijn leven te erkennen en herkennen voor nu, morgen, voorgoed…

Een hoedje van papier In een tel of vier Wil ze niet Één van roestvrij staal Passend Vouwen met haar eigen handen Dat is de taal Die zij blijft herhalen.…

Kale bomen, koude lucht te kille winters ik slaak een zucht en verlang weer naar een warm seizoen de bomen groen een hittegolf de zomer is gekomen en nu het eenmaal zomer is ga ik winterdromen.…

Het leven heeft vier seizoenen. Elke dag opnieuw.…

wij zitten in het grote raam met uitzicht op de vallei van Castelnuovo di Garfagnana waar pioenrozen als drachtige vrouwen in elkaar vallen, praten met gezichten waar vragen op getekend staan, brengen vingertoppen naar elkaar toe en spreken dan in de vorm van een oud gedicht een veer van een raaf splijt tussen het ruwe marmer, zwart is…

Stromende energie, golven licht en chaos die leiden naar nieuw begin en geboorte, die het onvoorstelbare openbaren en doen ontstaan wat nog niet is. Onzekerheid die doet uitbreken tot ver voorbij de grenzen van het weten tot waar zien begint en ervaren dat nooit en nergens alles gezegd is, alles berekend en ervaren, alles benoemd en voltooid…

Wie tot de hoogste Toppen Van Geluk wil komen Moet eerst Door de diepste Dalen Van Ellende Gaan!…

het voordeel van het heden is dat je pas morgen weet welke ellende gisteren heeft gebracht…

De filosoof had nagedacht, Langdurig, zonder een oplossing te vinden, en keek met verwarde ogen naar de wereld. Vroeg zich af: Wie ben ik? Een mens, verloren in de wereld, homo sapiens zonder bestemming. Darwin had zijn tanden gezet, in de betovering van het leven: Wie ben ik? Als er een vraag was die altijd zou moeten worden gesteld…

Soms zat ik aan de oever van het brede water, Zoiets als een rivier En zag dan aan de overkant Iets, door de afstand schijnbaar traag, bewegen, Een vrachtwagen of autobus. Dan dacht ik: “kijk, Daar gaat iets Dat ik nu niet kan bereiken. Het beweegt ongrijpbaar Langs mij heen en heeft van mij geen weet.…

Het kost geen moeite Lang en keihard te werken Als het bevredigt Van verslaving zeg je niet Wat knap dat je ‘t volhoudt…

Onder hen die belijden Het Licht te hebben gezien Zijn er twee soorten goden misschien: Zij die krijgen en zij die zwijgen Hulde aan de schrijver op het brede pad Die zijn geweten zelf niet heeft bedacht…

Is het leven meer dan een dag Met zonnestralen in het oosten Loodsen van de dagenraad Met een purperen sluier Kruier van een nieuwe hemel Als de deken Waarin we worden gewikkeld Zodra het gordijn open gaat Is het leven meer dan een dag Met de ochtend aan de horizon Gezonden in een nieuwe luier Gewassen door de dauw Koud bij de eerste…

Leven, Liefde en Lijden doen Pijn. Wat heb je in het Niets te verliezen? Lijden lijkt met Leven onlosmakelijk te zijn. En toch… Bij de keuze tussen Lijden en Niets - Zou je niet voor Lijden kiezen?…

Draag de fakkel in het leven met stevige, ferme handen. Als Pierlala je haalt zal je ziel de vlam zijn. Het lichaam wordt geruimd als afgedankte jas.…

ik zou de hemel willen pellen binnenstebuiten keren zien in smaragdgroene ogen van ongewisse goden verborgen in hierna gewichtloos wentelen langs waaiers licht, mijn hoofd in wolkenstof, handen dopen in kraterwater, macht en ontij vernevelen draaiend kolken naar een schoongeveegd later oh, als ik dat zou kunnen was ik vast…

Ik herken de blauwe zaden van een pril begin, te proeven van vergeelde zeden in huid en haar, daar nog wat tussenin, woekering van onbekende goden uit een terracotta oerinstinct, zich voorspelbaar laat verraden getooid in de lange lijn der doden met kroontjespen en zwarte inkt, het avondrood zich in de horizon verminkt waarachter de as…