Alle inzendingen over natuur

De koele morgenwind brengt het gebloemte aan ’t trillen. Néère, naakt en blank, moet schateren en rillen, Aan de oever, telkenkeer dat zij met sneeuwen voet breekt door het broos kristal van de vertrouwde vloed, Terwijl, niet ver van daar, Satyr haar jeugd bespiedt. Hij houdt zijn adem in en pijpt niet meer zijn lied; En ’t kind welks prille…

Met een mereloog onverschrokken zo te zien schat hij mijn tuin in 't lijdt geen twijfel hij wil er komen wonen bovendien…

in het bomenland door groen gras omgeven ligt stil en haast verscholen mijn huis van houten planken met groei en bloei verweven de tijd heeft het beschuttend lijf en de stenen pannen gevormd het geheel is aan inzichten van seizoenen te danken midden in een verlatenheid, van mystieke aard, waar enkel natuur zorgt voor ongedwongen klanken…

Rododendrons violet sneeuwwit en bloedrood viooltjes blauw en geel primula's en margrieten geraniums aan de muur bosanemonen wild en frêle vergeet-mij-nietjes lelietjes-van-dalen 't is straks weer mei het maakt mij blij…

De knoppen springen open van allerlei soorten bomen. Alles gaat ontluiken, de bloemen gaan weer ruiken. Wat is de natuur toch mooi met die prachtige bloementooi. De aarde straalt in de zonneschijn! Wat kan een mens dan gelukkig zijn...…

Ik loop door de straat, en zie dat de zon opgaat. De zomer komt eraan en je ziet alle bloemetjes al open gaan. Alle dieren staan weer buiten en je hoort de vogeltjes fluiten. De zon begint fel te schijnen en alle wolken verdwijnen.…

Een nieuwe lente lonkt lokt me dichterbij neemt me mee naar nieuw ontsproten leven. Ontluikende knoppen begroeten me liefdevol ruik de geur weer van het frisse groen Bomen staan zachtjes te wuiven, zon gloort in de vroege morgen omhels de nieuwe lente.…

Je fietst versificerend. Je rijdt allitererend - een blocnote bij de hand - door ’t lichte lenteland. Maar ’t raakt zo zwart beletterd dat je jezelf verkettert: geen gepoëtiseer! Fiets alles nog een keer!…

kleuren die jij in het water tekende varen zoetjes naar de overkant wind verstopt zich in het riet waar kikkers hun kelen schrapen landt de avond zachtjes in het natte gras geduldig wachtend tot de ochtend haar liefdevol wakker kust…

Het zachte mos nodigt uit tot liggen vogels te zien waar ze zingen een specht te horen waar hij driftig klopt Als de zon schijnt door het frisse groen beperken schaduwen zich tot donkere vlekken Door de bomen doorzichtige bomen is het bos nog te zien een eenzaam wolkje langzaam te volgen tot de ogen zich sluiten in het warme lentebos…

Zoete geur vol verleiding lokt me dichter sluit mijn ogen laat me meevoeren naar daar waar liefde door de kanalen stroomt wilgen niet meer treuren maar de verrukking omarmen bloemen aanlokkelijk hun kelk heffen vlinders het hoofd op hol brengen zoemt blijdschap tierig rond in deze weelde wiegen bladeren op het ritme…

Veelkleurig de tuin of is het eerder kakelbont blauw geel wit en rood oranje voert het woord…

soms schittert zon op het lemmet van een mes snijdt licht verblindend vals langs de hals van een prooi kaatst terug op de loop van een geweer dat rokend vogels doodt de bosrand geeft zo zijn signalen af de stropers zijn op pad…

Heel de winter, kwam ons "Japie" bij ons eten, heel gezond. Bij ons oudjes op het pleintje, at hij steeds zijn buikje rond. Nu de lente is gekomen, gebeurt er iets, wat ons niet zint. Wie kon ooit zoiets bedenken, onze "Japie" wordt bemind. En het blijft ons maar verbazen, het is onze eer te na. Niemand had dit ooit verwacht, onze…

nog huppen argeloos de lammetjes varen vriendelijk wiite wolken langs dat ongemeten blauw geleid door stroming van wispelturige wind zullen bloemen en bijen weer sjansen en dansen tegenwicht voor al wat drukt…

lucht allerlei kleuren van hellicht wit naar dreigende donkerzwarte onweerwolken variatie…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

Ik verlaat het hart van Holten om het mijne te volgen Ik sla rechtsaf mijn volle week valt tussen de bomen Een warm welkom van fluitende vogels en loeiende koeien Tussen de beuken zie ik de sterren op het water Ik adem de lente voel tranen stromen mijn hart dat me zegt Ik ben weer thuis…

orchidee klein plantje prachtig paars gespikkeld sta je bloeiend daar wildgroei…

Paars is het om mij heen intens gekleurd koestert de bloem zich in de zon. Kleuren spelen voor mijn ogen een spel van onbezorgd geluk in de dans van de natuur wiegen bijen langs de knoppen zingen zoemend van de zon. Bijen, bloemen, vogels een pracht van kleuren, geuren, energie beweging leeft in alle dingen dankbaar voor de lentezon…

je passeerde in glijvlucht op donkere orgelmuziek viel met bazuingeschal als een steen uit de lucht dook met klauwen gestrekt op de nek van de prooi nog dwarrelen veren het lied van de dood rond die plek…

Kolderiek periodiek (nr. 39 uit een reeks van 100) Een oom zit met zijn neefje naar het journaal te kijken. Zegt het neefje: "De natuur is mooi hè, behalve als je in een Tsunami zit...!"…

Elke druppel, blinkend en puur meldt zich bij de onzichtbare richel om mee te reizen in een stortbad op weg naar het einde van de val een explosie waar kernen splitsen van ijzig water naar klamme kleuren Rillingen door het granieten hart van rotsblokken en ijsmeesters we huiveren zonder angst getemd en zonder te spatten meanderen we…

fluitekruid schiet op nog even en roomwit kleuren de bermen van nok tot nok in mijn oor gekoer het gaat maar door broedend drijft de meerkoet in het rond en ik word oud...…

Zo rond het middaguur trof ik haar in de open hand van de vroege lente Rust samen met mij in de glans van mijn ogen in de tint van mijn flanken Ik glimlach en streel in gedachten haar zetel tussen de twijgen We wachten samen op het openbarsten van de knoppen en het ruisen van de zee Ik ken de woeste golven niet zo hoor…

Bosanemonen kwamen wonen in mijn tuin zomaar zonder meer 't was wel even wennen aan dat ongewoon vertoon…

een merel op het dak vederlichte klanken orakelen het ontwaken van deze dag lief is deze merel mij zijn euforie een aubade aan de stilte op een laatste reis naar huis en 's avonds druipt de weemoed van het dak en betraant een bed slaperige sleutelbloemen…

vogels zingen bomen groen in een wir war van takken vinden knoppen hun weg het oorspronkelijke begin dat nogal gevederd leek speurt de grond af met groene kraalogen naar al dat eetbaar lijkt zijn schaduw insgelijks…

Ik luister, de dag stiller schemer dimt licht spaarzaam, windstil De merel bestijgt de kroon langs de toonladder waar, zuiver klinkt De klankschaal vangt de avond bevalt haar in rust…

Nevel en mist mysterieus gezicht langzaam zweeft het boven de aarde als een zeepbel spat het uiteen het blijft een wonderlijk fenomeen de zon laat dit sprookje verdwijnen die wil vandaag ongehinderd schijnen.…