Alle inzendingen over spiritueel

zou ik nog even één lijntje uit willen gooien eentje naar jou jouw mooie glimlach verstopt achter die baard betovert mij nog altijd zoals toen een liefdevolle omhelzing volgt, om nooit meer los te laten, ook nu tikt de tijd jouw hand verglijdt in de mijne praten honderd uit over wat we missen hoe het daar is, in het land van morgen, uitnodigen…

Zonnestraal, bliksemschicht Ik denk aan jou Met mijn ogen dicht Jouw handen op mijn hoofd Gaan langzaam door mijn haren Kom liggen naast me bloot Om op een oceaan te varen We zullen kunnen vliegen Samen heel erg hoog Neem die mooie handen Nooit meer van mijn hoofd Zonnestraal, bliksemschicht Ik denk aan jou Met mijn ogen dicht…

hij werd geliefd hij werd verguisd omdat zijn boodschap tegen de menselijke aard indruist zijn leer behelsde liefde trouw genegenheid daar was en is menigeen nog lang niet toe bereid kerken produceerden diverse leren die zich heel menselijk in gedaanten van oorlogen tegen elkaar gingen keren van alle voorbeelden die hij aandroeg en die…

vele stukjes waarheid dansen al vuurvliegjes om me heen en dat ze allemaal ons een blik geven op het grote licht geloof ik meteen maar die ene echte grote waarheid dat alles verhelderende licht wordt nooit gezien dat blijft steeds uit zicht we kunnen beter gewoon zeggen wat we bedoelen en heel heel misschien het feit dat zicht…

Interview met de twittermonnik: Ik stuitte die dag op de sleutel tot het perfecte geluk. Het leven is Yin en Jang, geluk een werkwoord, het is als een Griekse tragedie. Ieder mens is uniek; jij bent jij, ik ben ik, zoals hanglampjes van lege augurkenpotten. De zee is weids, diep en onpeilbaar, luister naar je eigen zeegeluid. Dat kan…

Ik droom ons het is een gegeven Ik droom ons in eindeloze uren Ik droom ons en vraag me niet waarom…

Stilte kan mij ineens omhelzen ik wil het ook niet ontwijken het voelt als een aangenaam samenzijn. Laat mij als een vlinder zijn die de stilte zoekt en zich even terugtrekt in zijn veilige cocon.…

nu ik bijna weer de jeugd nader en de jaren achterlaat ervaar ik beter de vreugd in de veelvoud van eenvoud en minder de veelvraat die op de verslavende zuchten van mijn wegen heeft ingewerkt en vind ik tussen kaf en koren het onaantastbare prille zaad dat niet meer door onnozelheid zal vluchten maar enkel verstild, blijvend in zonlicht…

ik heb eindelijk een sprookje gedroomd met veel liefde en natuurlijk een happy end waarbij het meisje lief en hulpvaardig was van gewone afkomst maar toch iets koninklijks had de jongen prees vooral zijn domme kracht lachte hard om de stomste grappen op een slijmerige manier de contrasten zijn al neergezet en de spelers trappen…

nog sporen je voetstappen richting zee onuitwisbaar de indrukken ik liep met je mee nog jaren later tekent de omgeving jouw gelopen tracé er lijkt niets veranderd in water en zand gehalmde duinen de basalten pier zij zijn nog hier weer springen wij over de laatste golf die onze afdrukken wist ik kijk naar jou zie eeuwige…

Corinthische zuilen uit marmer gehouwen getooid met acanthus verheven en rank steunen de architraaf statig, eendrachtig, subliem van gestalte en slank Uit marmer gehouwen in eenheid verbonden ontmoeten twee zuilen in hendiadys elkaar op niveau in sereen trait d'union voor pikant rendez-vous vis-à-vis Getooid…

Als ik toch de maan zou kunnen vangen dan had ik altijd licht in het donker als dat nodig was Als ik toch de zon zou kunnen omarmen dan was ik altijd warmte en vrolijk bovendien Want met zon en maan zou ik met een warm hart nooit meer verdwalen…

Het is mijn lot een riddervrouw te zijn ontwaakt in een duistere tombe trekt mijn ziel druppels diepzee omhoog uit de aarde tot een fontein van liefde die mij optilt en laat zweven naar het licht Het is mijn lot een riddervrouw te zijn, jong zonder smetten op mijn ziel die in mij hangt te wachten op berichten van nood die te erg is…

's Nachts valt het me aan een vaag, melkwit besef dat rondtolt in mijn droom als een tornado om mijn huis kolkende herinneringen houden me wakker, eeuwen aan wijsheid doorstromen mij om niet verloren te gaan 's Ochtends schommel ik peinzend op de veranda er kraakt waarheid in het hout, het begint te zingen als hemelse harpen een Melkwind…

In mij heerst stilte die er niet is midden in de 50.000 Ierse bijen die een zwarte mantel zijn om mijn bleke huid mijn lichaam is hun hart het gaat sneller kloppen van hun gif, ik voel me verbonden, één met het leven, één met de lente het luide zoemen van de liefde hier op aarde op mij in mij…

De avondslaap daalt over mij ik word een kind, dat wegzinkt in het land van dromen en zich verheugt als iets wat ongekend mij aanraakt in 't ander land jongeren willen hiervan dromen en ouderen gezichten zien van wat is, aan gene zijde laat toe, dat het bureau vanwege het gevonden woord nog even blijft beschenen totdat ik zelf het…

Wat was de deur uitdoen. Wat is: kom binnen, zoen.…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

haar kleuren spelen altijd piano in de symfonie op het doek zelfs in zwart wit voelen akkoorden de woorden die zij spreekt op het linnen diep van binnen straalt het sterrenstof dat zij penseelt en zo spiritueel de aarde heelt nog is de schepping niet voorbij als bijna alle paradijzen zijn verdwenen zij woont er heel dichtbij…

Hoe kon het dat uit iets maar bijna niets want zo klein en onooglijk zoiets mooi en fijn kon ontstaan hoe kan het dat uit iets zo klein zo teer zo kwetsbaar na zoveel jaar zoiets mooi en lief is gegroeid hoe is het mogelijk dat wij twee in oneindigheid iets hebben gedaan wat zo warm bloeit wonderlijk…

in haar wereld is warm licht wordt er gedanst wijken de lachjes niet van het gezicht zij droomt muziek bij hun kleurrijk bewegen dit zijn de poppen waarmee zij kan leven hun kamer is boven in de rust van het huis daar hebben zij ieder een eigen thuis zij kent de trap uit het moeizame gaan weet boven de hemel waar alle liefdes…

schoonheid zit in eenvoud zonder opsmuk in de onbevangenheid van een kindergeest nog zonder list of leugen zij redeneren nog niks stuk waarin je nog waarachtige pure schoonheid leest schoonheid zit in het onbeschreven blad dat de fantasie prikkelt om te worden beschreven met wie weet wat schoonheid zit in hondenogen je steun en toeverlaat…

De winter in en om mij heen is echt nog niet voorbij, maar ik voel: stilte is het leven. Stilte is mijn leven dat zoveel meer lijkt dan welk seizoen ook maar.…

Ik preek niet, ik ga mijn eigen weg Niet echt, want waar ik ga is al een weg Ik preek niet, ik heb gemengde gevoelens over wat ik weet. Ik ben niet bijziend Ik preek niet, ik werp ankers uit, duizenden boeien overal in zee voor wie rusten wil in vertrouwde woorden en samen mens wil zijn Blij, dan samen gelukkig Verdrietig, dan samen verdrietig…

Een groene geur zweeft op zware zonnestralen en hangt als honing om mijn hoofd in de lucht. Zacht zingend verleidt een vriendelijke gerucht mij verzoekend om de zomer binnen te halen. Dan valt de dag loom om zwoel in te slapen Een ster verschijnt zacht en geeft hoop in het zwartste van zijn stille omloop van oneindig getelde sterren en schapen…

misschien komt hij wel spoedig maar voor dood ben ik niet bang wel word ik zo weemoedig want de weg erheen is lang…

De hemel, waarin wolken ontstaan. Het vuur, waarin stof tot as verbrandt. Het water, waarop wij als stofjes drijven. Wie zijn wij? Wie ben jij? Wie ben ik? Wij zijn het maagdelijk witte doek, waarop onze levensfilms verschijnen. Wij zijn de onbeschreven bladeren, waarop onze levens worden vastgelegd. Wij allen leven als eeuwig stromend…

bij de kist van zijn opa overleden na een ziekte vroeg een kind eens onbevangen hoe het was om dood te zijn zijn vader gaf als antwoord staande naast het open graf dat hij dat toch eigenlijk ook niet zo heel goed wist en zei daarom waarschijnlijk is dood zijn hetzelfde als nog niet geboren zijn dus is het niets…

De achterdeur gaat van het slot De vrieskou glipt naar binnen Had ik maar kantoor aan huis Nu moet ik koud beginnen Het straatorkest is aangetreden Ik voeg me snel onder de leden Kraag omhoog, krabber paraat De dirigent is absent Niet iedereen houdt maat! Lange halen, korte krassen Opzwepend, soms bedaard Tot ieder door de bijt van…

Neem even de tijd laat toe het verdriet de pijn van verlies maar besef ook hoe mooi het leven is. Neem even de tijd ontvang de warmte van hen die je lief zijn en blijf hopen dat je dromen uit mogen komen.…