Alle inzendingen over emoties

Ferm en trots Sterk als een rots Mij krijgen ze niet klein Ik heb geleerd dat ik er best mag zijn. Ook al heb je verdriet Gelukkig dat men dat niet ziet Dat is de twijfel en onzekerheid Raak ik dat ooit is kwijt Het zit gewoon in mijn bloed Doe ik het wel goed Ik ben niet zo sterk als een rots Maar ik heb wel mijn trots.…

Wat een geluk ik heb vrienden om mij heen ik ben niet langer alleen niets kan nog stuk op hun kan ik bouwen wie dat in zijn leven heeft kent de onvoorwaardelijke liefde en het rotsvast vertrouwen zoals een kind dat in zijn ouders vindt.…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

Zweeft neer, weeft rond, o dromen, weeft mijn arm hart in slaap. Ruist zacht, ruist droef, mijn bomen, ruist, gij, mijn smart in slaap...   In uw schaduw strek ik mij neer in de kille lucht. Mijn armen, mijn armen rek ik tot haar, die mij is ontvlucht... Ruist zacht, ruist droef, mijn bomen, ruist, gij, mijn smart in slaap. Zweeft neer…

In wat ik schrijf lees je mijn gedachten maar ook mijn gevoel leg ik open en bloot daarin neer ik ben de schaamte reeds lang voorbij niets wat mij nog deren kan dat is iets van lang geleden pijnlijke woorden uitgesproken zijn zo van mijn schouders gegleden mijn geschrift is dus een open boek waarin ik op zoek ben naar wat geluk of iets…

ze kijkt hem doordringend aan nerveus steekt ze (weer) een sigaret op ze heeft alles gezegd ze zwijgt hij heeft zijn blik gericht op een punt achter haar hij kan haar nu niet aankijken ook hij zwijgt wat valt er nog te zeggen? uiteindelijk staat ze zo beheerst mogelijk op. ze kust hem licht op zijn wang loopt weg een kus als…

Het geblaf van honden weerklinkt tussen houten huizen in het gebergte brieven slingeren in zwaarbeladen vrachtwagens over de wegen in de bittere geur van het lange lijden groeide je schoonheid we verwachten je vroeg in de middag de stilte in de nacht is een voortzetting van de dagelijkse muziek. --------------------…

Een kus als een kleur zoals de herfst het vertelt vandaag ben je mooi en schijnt de zon morgen is er een storm, een zware bui, waarvoor je schuilt wind en regen je denkt na en kijkt ernaar ups and downs een spiegel die naar je kijkt glimlach of een boze blik ben ik dat echt? Ja ik ben het ik ben er hier op deze wereld ik kijk en geniet…

Ik ga schuilen Ik wil niet huilen Stop mijn hoofd diep weg Luister niet naar wat men zegt Ik zit in tweestrijd Kan ik mij uiten Of toch mijn ogen er voor sluiten.…

Aan de horizon smelten zee en wolken samen, langs grenzen van het oog, aan het zicht onttrokken. Omdat zij daar een naderend stiltefront beramen zullen spoedig tranen dwarrelen als vloeibare vlokken. Als ik mijn oor te luisteren leg, voelen druppels zacht. Verre regen klinkt als een knapperend haardvuur. Vrijheid lonkt, die niet binnen maar…

In het blanco spreken vormt zich een stilte van on-uitgesproken taal, waardoor in reflectie de mooiste droom-ver-halen verschijnen die aan een nog ongekende illusie vorm gaan geven uitgroeiend tot een nog onbekende bloem. In sereniteit stromen tranen om het afscheid van verdriet vast-geankerd in het pijn lichaam geïnspireerd door beeldend…

Soms weet je niet meer wat te doen, wat zeggen, alle woorden zijn zo machteloos, zo helemaal niet opgewassen tegen al die regen, al die pijn, dat misverstand. Toch wil je dapper zijn, de moed niet opgeven, de kleine dingen blijven doen, al lijkt het allemaal maar niets, maar toch is er het leven, het grote kleine leven. En morgen al misschien…

ze gooide met grote precisie het tuinhekje in het slot ik bleef even naar haar kijken. moest denken aan hoe ze ooit mijn leven binnenwandelde de zon begon te schijnen ze lacht naar me en ik vraag me af wanneer ze geleerd heeft zo goed toneel te spelen. het moet gebeurd zijn toen ik lag te slapen ze komt terug van een weekend bij…

ik zie u aan weet wat u denkt zeg het maar niet voelt zich niemand gekrenkt raden is leuk is knoeien met een vergiet ligt er iemand al in een deuk nee, het is al even ernst wat de klok slaat een zondagsgeluid waar iedereen praat een windje laat zich krap voelt in zijn huid knap vervelend als de stilte van een nog maagdelijke bruid ik…

een moeder is ten einde raad moe gestreden veel zorg gedragen vlucht ze in de nacht het huis blijft heel alleen ze schreeuwt verdriet echo kotst in haar gelaat pijn verkrampt zo van de pijn een moeder denkt ik kan niet meer genoeg gemoederd ik sta nu even stil adem hijgt en loopt haar achterna ze voelt zich zo belazerd de foute…

hoe je niet één keer in mijn woorden dook of zocht naar het metrum het fluisterende in mijn rijm waarin mijn vertrouwen lag en je geen weet had van mijn diepte het gevoel waarmee ik elke letter voorzag - zo zal mijn poëzie voor jou enkel raadsels geven geruisloos verder leven…

Zo komt verdriet naar boven en zo lach je je dood wie zou jou nu nog geloven, door je tranen heen lach jij je tanden bloot maar wat zou je je druk maken om wat een ander denkt ze kunnen je stalen hart niet raken in het geval dat ook maar iemand je krenkt.…

(een plakboek voor later) ik heb, denk ik, mijn binnenzee uit de lucht gegrepen dat moet de reden zijn dat ik niet meer weet hoe het voelde zonder de kramp van wat eigenlijk? het geheugen is een raar ding terwijl ik erop ben aangewezen vanaf nu wat ik verder nog wilde zeggen is me ontschoten zo belangrijk is dat dan - - - nu ik…

je wilde iets zeggen maar je wist niet wat dus je zei niets en later had je spijt had ik zelf maar iets gezegd dan waren er tenminste tranen maar wel te laat waarom ben je altijd te laat zeg eens iets voor de verandering want je zegt niets, waarom zeg je niets ik ben kwaad zo kwaad als ik ben op de zwarte regenwolken vandaag…

als het stormt doet de vloed haar werk raken bakens in mij los zo menselijk sterk, teer als mos als eb aan mij zuigt en ik de boeien pak ben ik niet meer overtuigd, is mijn zelfvertrouwen zwak vanaf de drassige oever zie ik in de verte de horizon, eens het beloofde land, verward zie ik een schim steeds minder aan mij verwant als…

hoe ze struikelt over de schaduw van de maan oude sporen zuchten in de takken van de bomen het bruidskleed van de nacht stilletjes bloedt in de dageraad van nooit gezegd ik raap verkrampte woorden op ruik de geur van kwetsbaar en alleen draag het meisje in de binnenzak van mijn schoot veilig en geborgen mag ze scheurletsels huilen…

Zo menig zinnebeeld heb ik bespeeld, zo hevig en zo & zo vaak, dat het leven zich niet langer liet bedwingen - tot op het bot gekerfd door krenkingen lag ik lange tijd gedoodverfd, mijn emotionele gronden braak, waar eerder ik als groot sujet flaneerde. ------------------------------------------ uit: 'Autoriteit van de emotie', 1992.…

in haar oude huid ligt ze vastgeroest in denken aan vroeger toen jonge huid werd begeerd ze kon niet vergeten noch vergeven ze maakt van iedere eenzame nacht vroeger haar huid nu rimpelig oud ergens klopte dat niet vond zij…

De boodschap is te hard gedachten te verward niet te weten niet te voelen realiteit vervangen door vergetelheid verdrinken in de roes van zware rode wijn alleen maar drijven onwetend blijven tot het verdringen begint te wringen met elke werkelijkheid…

zeg even niets ik kijk gewoon naar jou je thuiskomst in je ene oog het is maar voor heel even het duurt niet lang dan ga ik weer huppelt vol verwachting in je ander oog de stilte van het samen zijn glimlacht warme toekomst woorden in een moederschoot…

genegenheid, vriendschap gingen hun weg nadat leugens tevoorschijn kwamen en ik ze zag in het troebel licht van uw ogen ik hou niet van mensen zoals u zich voordoen als was u het antwoord op ieders vragen, het altijd glimlachen als een Boeddha…u bent verwerpelijk. ah, u heeft eerlijkheid zo hoog staan U die altijd blootsvoets tracht te gaan…

De pijn van het verliezen, is onmeetbaar de pijn van het kwijtraken niet te harden, de pijn van kwijt doet zoveel zeer, dat enkel slapen verlichting biedt. Maar de nachten, die zijn zo kort!…

zou ik verder dan ver kunnen zien varen op de golven van de tijd zeilend op de snelheid van de wind de plaats misschien bereiken… waar zou ik willen zijn? is er wel dat blanke strand dat land vol evenwicht zijn er wel die schelpenhuisjes om in te schuilen vind ik nog de schoren? ik zal het uit moeten vissen een lijn in het diepe…

Verloren tranen noem je in liefde regendruppels herinneringen voor het brein tijdens vervagen van gevoelens je draagt een oude koffer waar de rivier het land verlaat met een kaartje voor de trein in gedroomde werkelijkheid neem je afscheid van de regenspiegel die achter de toekomst kijkt.…

met hoofd gebogen tranen in ogen 't licht valt over m'n donkere haar 't is net een donker waas waar men niet meer uit kan komen om van nieuwe resultaten te dromen ik voel met mijn handen naar dat ongrijpbare licht het geeft mij totaal geen zicht op het leven op de strijd droomt gij ook wel eens van vrijheid…