Netgedichten

netgedicht (nr. 50.571):

de bomen, ze vallen één voor één

de bomen, ze vallen één voor één
al zijn ze jonger en niet eens uitgehold
vingervlug zoals een dief je zakken rolt,
gingen ze brutaal, schielijk van je heen

je plant je wortels dieper in de aarde
je kraakt en wankelt, maar laat verkrampt niet los
de lege plek in het Red-je-hachje-bos
verhoogt helaas alleen je eigenwaarde

zaailingen zoeken vertwijfeld naar het licht
de kale plekken worden ingenomen
terwijl ze uit het niets tevoorschijn komen
herstelt het bos hand over hand ’t evenwicht

en zo verglijden uren, dagen, weken
alleen de stilte heeft hier recht van spreken