Netgedichten

netgedicht (nr. 50.571):

Doorkomst dodendorp

De laatste drinkbus in de berm gesmeten.
De hete teer kleeft aan mijn dunne banden,
of de duvel met een brandglas zit te branden.
Dit oord is met zijn lege huizen godvergeten.

Als ik hier doorkom, zal ik die god nog danken.
Die stomme stilte, die niet wordt verstoord,
elk geluid wordt hier in alle rust gesmoord.
Alleen een hond die net nog weet te janken.

De weg loopt nu, als zwarte stroop zo zwaar,
tergend traag onder mijn arme Presto door
het sidderende dodendorp weer uit. Maar hoor!
Als afscheid toch nog een vormelijk gebaar?

Daar is uiteindelijk zowaar een levend teken.
Ginds hoor ik dan nog een kerkklok slaan.
Eén... twee doffe dreunen in de stilte staan
hier blijkbaar voor het enig menselijke leven.

Het klinkt zo dreigend in deze droge bossen.
Ik demarreer op macht, ik moet de doden lossen.