Alle inzendingen over filosofie

Als allen hard schreeuwen wil dat nog niet zeggen dat IK hardhorend ben…

Een mooie dag, De lucht is blauw. Het zonnetje lacht, Hij lacht naar jou! Een mooie nacht Met een felle maan. Dan kom jij stilletjes en zacht Achter me staan. Ik voel druppels uit de lucht, Shit, jammer regen. En ook een zucht, Het zit ook altijd tegen. Waarom woon ik nou in dit regenland? Met zo veel kou. Maar dan voel ik alweer…

Soms weeet ik echt niet meer wat ik zou zeggen omdat het leven zo eenvoudig lijkt, omdat een glimlach zoveel uit kan leggen, veel meer dan ooit uit dure woorden blijkt, maar zonder woorden is het ook vlug donker, we zijn toch mensen met een taal, een lied, en sterren met hun hemelsbreed geflonker zij kennen toch de mensenwoorden niet. Laat…

Als ik niet bestond wat was dan het verschil tussen wel en niet bestaan van dit al, en wat er plaatsvond Hierop zeg ik: niets ben ik een egoïst? of mag ik dat bepalen waarvan ze zeggen dat het mist Dan heb ik het gevonden het antwoord van het leven op de vraag van het bestaan en hoop ik jou te krijgen want jij hebt de zin gegeven…

Zijn het mijn walkuren of jouw schimmen die mij de rust niet gunnen om de kwetsuren van de nacht te weerstreven? Verzuurde woorden in duistere graven waaruit de ochtenden zich laven. Een gloren, waarin het eerste licht als traan geboren wordt, handen verleggen de zon over mijn oud gezicht, gesteven gordijnen verhangen zich aan ringen…

als ik mijn adem ingetogen verdeel heb ik de stilte lief, zo lief doch ben aan tijd gebonden waar voortschrijdende wijzers, onophoudelijk, verleden verwachtingen verwonden en zie in jonge maagden dat ik steeds vaker oudere vruchten teel in afwachting van de nacht die onherroepelijk op mij wacht toch rust ik in mijn avond,…

Met een schaduw voor mijn voeten omdat de zon achter mij staat, niet weet waarvoor ik zal boeten, beweeg mij schoorvoetend op straat met die lange schaduw voor mijn voeten, ik hoop dat de zon nog achter mij staat. Had ik de zon in mijn gezicht,hield ik gelijke ogen dicht, voor beide een overdaad aan licht, sloot zich bij het duister aan,in…

noem mij toch niet dood overlijden is veel meer het lijden voorbij…

Jij bent gemaakt van sterrenstof en draagt de wereld in je wezen; je tracht met moeite hier of daar iets van het al te lezen, te voelen hoe het leven leeft en hoe de rouw kan snijden; te dromen hoe de liefde beeft en hoe je pijn wilt mijden; de kinderen lachen in je huis maar zijn toch niet de jouwe; je jubel en je feestgedruis ze zijn…

koude kan er zijn ook al bloeien kleuren het hele jaar door liefde sluit geen deuren overeenkomstig het ritme der seizoenen of smelt in hemelsvocht indien sneeuw of hagelsteen rechtspreken zonder verhoor evenmin bevochtigen tranen een dood tapijt uitsluitend en alleen als de herfst daalt over lanen kilte kent geen tijd het…

dag na dag, uur na uur tussen al je levensbagage in gaan gedachten met je mee hoop dat ik de kunst versta om deze taal goed te begrijpen want dit herinnert mij eraan opdat ik mijzelf herinner in de wereld waar je in leeft…

Ooit ben ik groot wild geweest nagejaagd door boze dromen en ik had het zo goed met mijn kinderlijke vrijheid overal waar ik kwam kreeg ik overtuigend mijn gelijk tussen bittere tranen en mijn verwarde ziel een grote leegte zonder een geheugen bleef er over van mijn dromen.…

Omdat we blijven lachen, gelaten huilen we tuiten, vallen er gaten in harten en gezichten, verscholen achter maskers in een strak mimme, biggelen tranen over de wangen van de tijd,gesoufleerd in een dramatisch slot, uitgebeeld in een onvoorspelbare acte van een geënsceneerde remedie, is de juiste plot in deze wereldse komedie nog…

hij plantte een zaadje van verlangen in vruchtbare grond koesterde het voor droogte en kou zorgzaam beschut het groeide voorzichtig doorstond de sei- en andere zoenen werd trotse jonge boom de kruin vol sappen bruisende belofte van schaduw en oogst lente verraste met bloesemkroon en zomer bracht licht het najaar een korf vol ideeën…

duinen bedolven hun doornen de muziek zweefde over helm en aardsterren, ik keek verdwaasd hoe haar vingers dansten, hoe ze hier was geraakt langs slikken en graven van oude vissersboten zoveel gezichten legde zij bloot vreemde namen klonken het land in waar de hazen zich ingroeven voor de komende winter, dorpjes stillekes onder het vallend…

natuur beloont ons met geluk bij succesvol streven naar overleven bij bevredigen van honger en dorst met orgasme bij het voortplanten waarschuwt met pijn als ‘t mis gaat geluk, natuurlijke maat voor succes is 'n gevoel, gevoel met denken te sturen, kunnen ons gelukkig denken een levenskunst, de gouden graal niet te verdienen maar te…

ik zag een witte piano staan op het strand, net voorbij de vloedlijn.. dichterbij was hoorbaar hoe zorgvuldig partituur bewoog verderop kwam zij uit het zand in rood gewaad om zich heen haar blote voeten verborgen zich beurtelings in de zeewind het zwarte haar spartelde hoog boven het klavier, ik luisterde samen met het ritme van golven…

Verdwaald in een onbekende ruimte Overal gevoel van angst Niet weten hoe je eruit kan komen Niet weten óf er een manier is om er ongedeerd uit te komen Niet weten óf je er levend uit kan komen Er kan van alles gebeuren Er zijn gangen met rook Ruimtes met water Kamers met valkuilen Zichtbare afscheidingen Ook ónzichtbare muren.. .. begrenzingen…

Ervaring van voorouders in verleden in onze genen geschreven vormen samen met de eigen ervaring onze geest in het heden Jongeren met slechte ervaringen die als brandijzers hersenpaden merken plaatsen storen waar synapsen werken Geest uit littekenweefsel geweven heeft geen ruimte voor streven naar een normaal sociaal leven Gebrandmerkten…

Verzwolgen door het rode bruin Stap ik door een smalle poort Naar een wereld vol met schoonheid Waar geen zuchtje wind ons stoort Vergeten dromen laat ik achter Nu dit universum zich ontvouwd Ik niet langer draal in zwart Maar een verre glinstering zie van goud Ogen die bespieden mij Vrij van onrust, ook van angst Welkom in de dit nieuwe…

Een maalstroom voert me mee onderhuids, als sterveling in wispelturige buien van de zee in vrije keus bestaat geen drenkeling op een ver vulkanisch strand aangezogen door billek land, het zwart herontdekt de kans voor lijfsbehoud, omarmt een droom in stil gebaar. Voortdurend in beweging, gekleurd in strakke integriteit, fixeren vogels hun…

De fundamentalist kan met darmen in plaats van hersens volstaan; hij denkt niet echt, dat is in 't verleden al gedaan; z'n brein is opgevoed voor 'n bestaan waarin ze ruggelings voorwaarts gaan. Met tijd meegaan voor 'n welvaart- structuur, maar fossiel denken valt terug op stokoud woestijn cultuur; het oude afleggen raakt machthebbers pijnlijk…

Zoals koorts ook goudkoorts kan heten van wanhoop tot euforie is dat wat het oplevert.…

De mens blijft onveranderd roofdier intellect ontwikkelt z'n slechte kant; de schepper eindigt het experiment met het menselijk verstand. Gabriël richt een meteoor als een berg op de mooie blauwe aarde, het einde van ons bestaan; opgelucht zien we het ding op Jupiter inslaan. Collega's overtuigen Gabriël dat de mensheid vanzelf uitsterft…

Gisteren heb ik me van je losgeweekt in duizend doden, vandaag drink ik uit eigen, zilte zee Jouw smaak tilde me niet over kosmoszeeën maar houdt me uit mijn slaap, en voert me nergens heen Was het ooit zo bedoeld in de sterren, die ogenblikken zijn zeldzaam nu, steeds minder op den duur Je afdronk blijft puur, dat wel mijn schat, maar…

Op bevel van mooie en liefdevolle gedachten wordt het lichaam bekleed met jeugd en schoonheid…

Door hier te blijven zitten Miezerig voor het raam Mis ik zo veel van het leven Een gil, een lach, een traan Door hier maar wat te staren Ogen zonder glans Kan ik niet verder zweven In sferen en in dans Door hier maar wat te suffen In denken zonder doen Kan ik toch nooit iets geven En krijg ik nooit een zoen…

Het zijn mensenmonden die het zout in blauwe oceanen proeven, zilte golven uit een archetypisch verleden waarin we ons veilig wanen, worden blik en ethische doel steeds vager, herkauwt het heden zich roestig tot brij, scharniert de tijd alsmaar trager,in de vastgelopen mechaniek met gelijke averij, een noodzaak om te blijven boren, verder dan…

Aan zee in luwte van de duinen raak ik in vervoering door 't ruisen der branding, tijdloze dans der golven in ritme van de zee en het oneindige zicht. Ik stel mij open, ga op in 't geheel van blauw en wit en als de zon in zee verzinkt in vele tinten oranje-licht. Ik krijg er ideeën over de zin van 't bestaan, doe inspiratie op voor m'n…

wie hoorde niet wat Aristoteles de wijze meester Alexander de Grote bijbracht als eerste levensles gezelschap van vrouwen bekoort bedrieglijk de man wiens leven wordt bekort soms vroeg gesmoord toegeven aan die begeerte verstrooit wendt steeds tijdig het steven opdat elke hoedanigheid zich ontplooit Rosa zijn mam die daarvan vernam haalde…