Netgedichten

netgedicht (nr. 24.685):

Wit geteerd

Nog rijgen zich de dagen
aaneen tot een mistige wereld,
en geen duidelijke zon verscheen
in onze onverbiddelijke vragen
spreken we de verwachting uit om
de lente te vertragen, de winter
floot zich door het leven heen,
de hoop wordt in stilte gedragen
op de vleugels van voorjaarwinden
in het eeuwig spoor van versmaden en
onze teer beminden, de bekomst van
een gemist getij, en na elke verandering,
lijkt het seizoen voorbij, waarna bloesems
de stenen wit zullen teren, waaronder
onze angsten zullen vergaan, en we ons
naar de blauwe hemel zullen keren, om
wegen te volgen naar nieuwe graven, dat
maakt het wachten lang, op wat het lot
voor ons besloot, het onvermijdelijke, het
aanvaarden van doorslaande balansen,
tussen het ontstaan en de dood.